Los Angeles: As Seen On TV

De week na Spring Break beloofde een lekker kort schoolweekje te worden. Maandag, dinsdag en woensdag leken echter eeuwig te duren. En het weekend in Los Angeles, nader aangeduid als LA, ging echter weer veel te snel voorbij.
Met het inpakken van de koffers begon ik pas de avond van te voren. Ik opende de grootste koffer die ik kon vinden en deponeerde hierin mijn zorgvuldig uitgezochte kledingstukken, mijn outfits had ik al geplanned, dat is immers het halve werk. Alles in nette stapels, dat scheelt lekker wat ruimte. Wat een contrast met het inpakken op de laatste dag in LA, toen ik ongegeneerd alles in de koffer wierp en al zittend op de koffer deze trachtte dicht te ritste.

Een deja-vu moment overviel me toen ik die donderdag ochtend het vliegveld van San Jose binnen liep. Het Hawaii-gevoel kwam weer helemaal terug. In plaats van bij Hawaiian Airlines stond ik deze keer in de rij bij American Airlines. Het vliegtuigje dat mij van San Jose naar LA bracht was geen gewoon vliegtuig, maar een 'Regional Commuter Jet', een regionaal forenzen vliegtuigje. Het vliegtuig had slechts drie rijen, en was zo laag dat ik moest bukken bij binnenkomst. De vliegroute ging direct over Gilroy, en ik kon Gilroy High School zien vanaf mijn plaats bij het raam.

Na een korte vlucht van zo'n vijftig minuten kwamen we aan op LAX, het vliegveld van LA. De commuter jet had een speciale terminal, buiten de reguliere terminals. Met een klein shuttle busje dat letterlijk over de landingbaan reed werden we naar het daadwerkelijke vliegveld vervoerd. Links en rechts van het busje landen en stegen vliegtuigen vanuit en op weg naar bestemmingen over de hele wereld, wat gepaard ging met oorverdovend lawaai.

Ik had op LAX afgesproken met twee vriendinnen die ik tijdens mijn trip naar Hawaii het leren kennen: Paula Kiernozycka uit Polen en Vilde State Ingstad uit Noorwegen. Na mijn koffer te hebben opgehaald liep ik direct richting terminal drie, de terminal waar hun vliegtuig rond dezelde tijd zou landen. De herreniging was emotioneel, bijna net zo emotioneel als het afscheid op Hawaii.

We zouden dat weekend blijven logeren bij Julia Hallberg, een zweedse uitwisselingsstudent wiens gastgezin in San Pedro woont, een plaatsje in het zuidelijke deel van het stedelijk gebied Los Angeles. Om zoveel mogelijk van LA te kunnen zien, en omdat Julia die dag nog naar school moest, besloten we geen minuut te verspillen en vanuit LAX direct naar het alom befaamde Santa Monica te gaan. Onderweg lieten we onze bagage achter bij de luggage storage.

De taxi zette ons af bij 3rd street promenade, volgens mijn Capitool reisgids een van de aardigste winkelstraten van LA. Alle drie stierven we van de honger, dus besloten we allereerst heerlijk te lunchen. Ook al was het slechts een graad of 22, de verwarming op het terras deed wekte het vermoeden dat men met tropische temperaturen te maken had. Na een heerlijke lunch, ik at voor het eerst in mijn leven Eggs Benenict met gerookte zalm, iets wat gepaard ging met vooral veel bijpraten, begonnen we aan onze wandeling door Santa Monica. Naast de 3rd street promenade, waar ik een vest van Abercombie and Fitch kocht met 60% korting, de vondst van de dag, zijn vooral Palisades Park en de Santa Monica Pier bekende bezienswaardigheden.
Het Palisades Park is een smalle groenstrook overwoekerd met oude palmbomen, dat aan de rand van een klif over de Grote Oceaan uitkijkt. Het uitzicht op de Santa Monica Bay was schitterend. Direct onder de klif ligt Santa Monica Beach, waar in de jaren 90 David Hasselhoff en Pamela Anderson in slow-motion langs de kustlijn renden. Door het park liepen we naar de pier. Wat me opviel was het grote aantal daklozen in het park. Dat gaf wel weer even een harde reality check, namelijk dat het leven niet voor iedereen een gezellig uitwisselingsjaar is.
De pier van Santa Monica is in vele opzichten als de pier van Rocket Power. Voor de mensen onder ons die niet bekend zijn met deze cartoon: de pier was een combinatie van restaurants, winkels, en een amusementspark. Het is tevens het eindpunt van een van de bekendste routes ter wereld: Route 66.

Vanaf de Santa Monica Pier gingen we weer terug naar LAX. Deze badplaats konden we vast afchecken op onze to-do-list. Ik had de dag van tevoren een shuttle gearrangeerd die ons van LAX naar San Pedro zou brengen. Zo tegen het eind van de middag kwamen we aan in San Pedro. Deze plaats staat vooral bekend om het feit dat het de drukste haven van de Verenigde Staten bezit: Port of Los Angeles. Voor mensen die hier niet van op de hoogte zijn wordt dit bij binnenkomst direct duidelijk; schepen, kranen en containers zover het oog reikt.

Het adres waar de shuttle ons heen bracht lag op een steile heuvel, zoals ik die drie maanden geleden nog in San Francisco zag. Vanaf de straat hadden we een prachtig uitzicht op San Pedro, en daarachter de haven, en daarachter de zee, en daarachter de bergen van Orange County. Julia's gastgezin (de familie Pall) is van Zweedse afkomst, en onderling wordt er dan ook veel in het Zweeds gecommuniceerd. Bij binnenkomst maakten we meteen kennis met Julia's gastbroertje en -zusje: Daniel en Carolina. Ook haar gastvader Stefan werd direct aan ons voorgesteld. Na een snelle kennismakingsronde liet Julia ons kamer zien. Ze had het op facebook en via skype over een ruime kelder, maar dit bleek een ware zomerkamer met uitzicht op heel San Pedro. Na onszelf comfortabel gesitueerd te hebben besloten we een snelle wandeling naar de lokale buurtsuper te maken, om eten voor onszelf aan te schaffen. Op de terugweg maakten we een omweg via een stuk beschermd natuur gebied dat vele wandelpaden kent. Een smal pad leidde ons naar een prachtig panoramisch uitzicht: zonsondergang op de Grote Oceaan. In de verte waren de Catalina Eilanden, die voor de kust van LA liggen, duidelijk zichtbaar. Het deja-vu moment naar de zonsondergang in het Fort Derussy Beach Park in Waikiki was onvermijdelijk; de cheesecake was het enige dat ontbrak. Die avond besloten we lekker gelaxed een film te kijken. De film die we huurden was '500 Days of Summer', een film die zich heel toepasselijk in LA afspeelde. Aan het eind van de avond kwam ook Julia's gastmoeder Marita thuis, na een lange werkdag in het ziekenhuis.

Onze tweede dag in LA brak aan. Aangezien onze kamer niet van zonnewering was voorzien was het al vroeg licht in de kamer. Dit was maar goed ook, want we wilden vroeg uit de veren. Na een snel ontbijt met sap en cereals gingen we de deur uit, onderweg naar de Universal Studios. LA wordt ook wel de 'Entertainment Capital of the World' genoemd, en Universal Studios noemt zich stoutmoedig ook wel 'Entertainment Capital of LA'; een naam die ze achteraf gezien dubbel en dwars waarmaken.

Het gebied rond Los Angeles is een van de grootste stedelijk gebieden ter wereld, en laat Universal Studios nou net aan de andere kant van dit stedelijk gebied liggen. Gelukkig was de buurman van Julia zo aardig om one een lift naar Downtown LA te geven, zodat we in ieder geval al halverwege waren. Downtown LA doet denken aan Manhattan, maar mist de energie en spanning die NYC zo onweerstaanbaar maakt. Desalniettemin blijft Downtown LA een indrukwekkende omgeving. Hoge wolkenkrabbers, veel mensen, en een koffiehuis op elke hoek van de straat. Aangezien we aan de vroege kant waren besloten we, voordat we verder gingen naar Universal Studios, eerst even Downtown te verkennen. Met de metro gingen we naar het bekende Walt Disney Concert Hall, een waar juweeltje als het gaat om moderne architectuur. Het futuristische exterieur exterieur was fascinerend.
Onderweg naar de LA Catherdral kwamen we langs een park dat wel heel bekend voorkwam; het was in dit park waar een aantal scenes van de film die we de avond daarvoor hadden gezien waren opgenomen. De kathedraal van LA is wederom een meesterwerk in de moderne architectuur. De klassieke kathedraal die voorheen dienst deed als katholieke kerk van LA was onherstelbaar beschadigd in de aardbeving van 1993. Hoewel de kerk van de buitenkant erg indrukwekkend is, roept de binnenkant vooral associaties op met de hervormde kerken in de lage landen. De decoraties zijn minimaal, maar dat maakt de grootte van de kathedraal alleen nog maar nadrukkelijker.

Vanuit Downtown namen we de metro verder naar het noorden. Onze eindbestemming was Universal City, een gemeente buiten LA die niet alleen Universal Studios, maar ook de Warner Brothers Studios en de Disney Studios herbergt. Een gratis shuttle bracht ons naar Universal City Walk, zeg maar het 'Disney Village' van Universal Studios.

Vlak voor de ingang van het park liet ik pardoes mijn camera vallen, wat blijkbaar fataal was voor de lens. Van deze dag heb ik dus niet veel foto's, maar de actiefoto die ik bij Jurassic Park: River Adventure kocht maakte veel goed. De grootste attractie van het park is toch wel de studiotour, een rondleiding door de daadwerkelijke film- en TV-studios van de Universal Company. Per tram werden we door verscheidene bekende sets gereden. Onze gids Owen gaf bij elke set kort uitleg over de films en TV-series die er werden opgenomen. De eerste echte set waar we doorheen reden heette 'Little Europe'. Hier zijn onder andere scenes uit de film Ben Hur en de TV show Heroes opgenomen. Een ander hoogtepunt was de set die beter bekend staat als 'Wisteria Lane', uit de drama-serie Desperate Housewives. Ook kwamen we langs het motel dat werd gebruikt voor het opnemen van de film Psycho van Alfred Hitchcock. Andere bekende filmsets die we passeerden waren: Whoville uit How the Grinch Stole Christmas, een vernielde stad uit Steven Spielbergs' The War of the World en een oud-Amerikaanse straat uit The Color Purple. De attractie zou natuurlijk geen attractie zijn zonder spectaculaire vuurzeeën, en overstromingen in een instortend metro-station.

De rest van de dag werd gevuld met spectaculaire attracties, gebaseerd op diverse Universal films en TV-series als Shrek, Terminator, The Mummy, the Simpsons en Waterworld. Na een lange dag vol amusement besloten we de Universal City Walk in te gaan, waar ik voor de zoveelste keer dit jaar tevergeefs opzoek ging naar een zonnebril. De City Walk is een groot complex met alles wat het hartje materialistische consument van tegenwoordig begeert: van Taco Bell to luxe Sushi-restaurants en van Billabong winkels tot Abercrombie en Fitch. De laatste shuttle terug naar het metro station vertrok om 8 uur. De metro nam ons helemaal mee naar Long Beach, een toch van ruim een uur. In Long Beach haalde de gastmoeder van Julia ons op. Zij wilde ons Long Beach by night laten zien, maar de Grand Prix die er dat weekend plaats vond gooide roet in het eten. Na een lange dag kwamen we terug in San Pedro.

De volgende dag stond er een hoop op het programma. De gast-grootvader van Julia, Mons, had aangeboden om ons rond te rijden, en zo'n gul aanbod sla je natuurlijk niet af. Mons woont al zijn hele leven in LA en had zeer veel interessante verhalen en weetjes over deze stad te vertellen.

Onze eerste bestemming was Beverly Hills, al sinds mensenheugenis de thuisbasis van de 'rich and famous'. Jammer genoeg liepen we op deze rustige zaterdag ochtend geen bekendheden tegen het lijf. Beverly Hills bezit een van de bekendste en meest exclusieve winkelstraten ter wereld: Rodeo Drive, een straat die mijn generatie vooral associeert met de TV-serie Totally Spies. In deze straat niets anders dan exclusieve merken, en artikelen die zo duur zijn dat er geen prijskaartje aan hangt. Aan het eind van de straat staat het Beverly Wilshire Hotel, waar Julia Robert en Richard Gere in de film Pretty Woman verbleven. Na rond te hebben gelopen op Rodea Drive stapten we in de auto om de grote huizen in de Hollywood Hills te bekijken. Onderweg kwamen we langs het Beverly Hills Hotel, waar sterren als Marylin Monroe en Micheal Jackson kind aan huis waren.

Onze volgende stop was het wereldberoemde Hollywood. We parkeerden de auto direct onder het Kodak Theatre, waar elk jaar de Oscars worden uitgereikt. Buiten het Kodak Theatre begint de beroemde Walk of Fame, het beroemdste trottoir ter wereld. Honderden beroemdheden zijn hier vereeuwigd in een chique stoeptegel. Zowel sterren als Julia Andrews als non-sterren als Donald Trump zijn hier vertegenwoordigd. Misschien nog wel interessanter is het Mann's Chinese Theatre, dat direct naast het Kodak Theatre gesitueerd is. Wat deze bioscoop interessant maakt zijn de hand- en voetafdrukken die verschillende sterren door de jaren heen in een lap cement achter lieten. De grootte van mijn hand kwam het meest overeen met die van Matt Damon, en het minst met Sofia Loren. In Hollywood tracteerden we Mons op een heerlijke lunch bij California Pizza Kitchen, als dank voor het feit dat hij ons die dag rond leidde. Als je voor het restaurant stond was het Hollywood-Sign, hoog in de heuvels, goed zichtbaar.

Ons plan was om het na de lunch naar het Griffith Observatory te gaan. hoog in de heuvels van het Griffith Park. Ik liet me door Mons vertellen dat James Dean hier als Rebel Without a Cause een schoolreisje had. Jammer genoeg waren we niet de enigen met dit plan. Door gebrek aan parkeerruimte waren we gedwongen weer terug te dalen naar de drukke straten van LA.

We besloten naar het historische El Pueblo te gaan, het oudste deel van LA. Het was in dit deel van de stad waar de eerste Spaanse kolonisten in 1781 de nederzetting El Pueblo de la Reina de Los Angeles stichtten. Een wandeling door historisch El Pueblo doet de toeristen vermoeden dat ze door het oude hart van een Mexicaans stadje lopen. Het centrum van El Pueblo is Olvera Street, de oudste straat van Los Angeles. Deze straat staat vol met winkels en kramen die Mexicaans koopwaar aanbieden. De oude huizen in de straat zijn tegenwoordig omgebouwd tot Mexicaanse restaurants. In de gietijzeren muziektent op het plaza van El Pueblo speelde een Mariachi Band een aanstekelijke compositie.

De rest van de dag brachten we wederom door in Downtown LA. Een van de meest indrukwekkende bezienswaardigheden is het Bradbury Building, waarvan het atrium als een van de mooiste van de VS wordt beschouwd. De gietijzeren balustrades, eikenhouten lambriseringen, geglazuurde bakstenen muren, open liften en het glazen dak maken het interieur een ware lust voor het oog.
Een andere bekende bezienswaardigheid zijn de Spanish Steps, een moderne interpretatie van de Spaanse Trappen in Rome. Voor wie geen zin heeft de trappen te voet te bestijgen is een roltrap aanwezig. De Spanish Steps liggen direct naar het First Interstate World Center, dat met zijn 310 meter het hoogste gebouw van LA is. Tegenover de Spanish Steps is de Central Library te vinden, en gebouw in beaux-artsstrijl zoals je die maar weinig ziet. In de Central Library kocht ik een cadeau voor Christina, wiens verjaardag de voorgaanse donderdag was.

Op de weg terug naar San Pedro reden we nog langs het Staple Center. Dit gebouw is niet alleen de thuisbasis van de LA Lakers (basketbal) en de LA Kings (ijshockey), maar ook de plek waar in 2009 de herdenkingsdienst voor Michael Jackson werd gehouden; een gebeurtenis die ik destijds live op een TV op camping de Roos in Ommen heb gevolgd. Ook reden we door de campus van de University of Southern California (USC), de grootste prive universiteit van LA. Hoogetepunt van de campus is het Coliseum, dat in 1932 en 1984 de thuisbasis was van de Olympische Spelen.

Eenmaal terug in San Pedro zette Mons ons af bij de supermarkt waar wij ons laatste avondmaal kochten. Ook kochten we een bos bloemen voor Mons om nogmaals onze dankbaarheid te tonen. Die avond aten we Sushi, een oude traditie die we nog afkomstig is uit de Hawaii trip twee maanden eerder. We genoten van onze sushi op het dakterras met panoramisch uitzicht. Ons laatste avondmaal was tevens het beste.

Zondag, de laatste dag was aangebroken. Omdat Vilde, Paula en ik die middag alweer naar LAX moesten besloten we dicht bij huis te blijven. Een ochtendje Long Beach, dat paste nog wel in de planning. Long Beach deed ons in vele opzichten denken aan Waikiki. Dansende palmbomen, eindeloze stranden en drukke winkelstraten. De Grand Prix was vanaf elk willekeurig punt in Long Beach te horen, raceauto's snelden over het parcours in Amerika's grootste straatrace. In de jachthaven van Long Beach ligt het bekende cruise schip de Queen Mary, dat in zijn gloriedagen wekelijks van South-Hampton naar New York voer. Het is op dit legendarische schip waar Julia haar Senior Prom heeft, iets om jaloers op te zijn dus.

Het weekend vloog voorbij, maar het was dan ook een weekend om u tegen te zeggen. Rond drie uur 's middags kwam de shuttle. Het afscheid van Julia was wederom moeilijk. Onderweg naar LAX werd vooral gepraat over hoe we de laatste dagen in de VS zouden doorbrengen, en hoe we ons voelden over het feit dat we alweer bijna terug gaan naar Europa. De unanieme consensus was dat we gemengde gevoelens hebben. Hoe geweldig California (en voor hun Seattle) ook is, tien maanden is precies genoeg. We kwamen tot de conclusie dat we toch echt Europeanen in hart en nieren zijn.

De shuttle zette als eerste Vilde en Paula af bij terminal 3. Ik nam afscheid, en werd daarna naar Terminal 4 gereden. Het was raar om voor de tweede keer afscheid te nemen van nieuwe vrienden waar ik in korte tijd zo ongelofelijk veel ervaringen mee heb gedeeld. Plannen voor een reünie in Amsterdam deze herfst zijn al volop in de maak. Het klinkt nu misschien nog voorbarig, maar ik heb het idee dat deze vriendengroep een blijvertje is, dat we jaren later nog steeds samen komen en herinneringen over dat land Amerika ophalen.

ps. Vergeet niet te reageren!