Goodbye California!

Het is officieel, mijn avontuur in Amerika is tot een einde gekomen. Ik zit momenteel in terminal 5 van London Heathrow Airport. Aangezien ik nog ongeveer vier uur aan tijd te doden heb vond ik eigenlijk wel dat ik nog even een snel een blog over mijn laatste week in California kon schrijven.

Vorige week zaterdag was een speciale dag. Ik zou voor het eerst in tien maanden mijn vader weer zien. Hij zou aankomen op het vliegveld van San Francisco. Glenn bracht me die middag met de auto naar San Jose, en vanaf daar reisde ik verder met de trein en de metro. Ik was een uur te vroeg op San Francisco International Airport, SFO, dus kon ik nog lekker even rond lopen, de winkeltjes in, en in alle rust aan 'people watching' doen. Ik liep de internationale terminal in en ineens drong het tot me door: ik sta hier volgende week weer... MET KOFFERS! Wat toen nog een raar idee leek is nu alweer verleden tijd.

Mijn vader kwam aan het eind van de middag dan eindelijk aan. Toen ik aankwam bij de baggege claim zag ik hem al staan. "PAPA!! PAP!! HIER!" Een paar seconden later pas drongen de woorden tot hem door, en draaide hij zich om. "JUNUS!" Een kus en een knuffel waren wat volgde. De eerste vijf seconden voelde het heel raar om hem daar zo ineens in California te zien, maar het voelde al snel weer heel erg vertrouwd. Na een lekkere hamburger te hebben gegeten, en even te hebben bijgepraat over mijn Disneyland trip met school, gingen we naar het hotel.

We hadden geen idee wat we van het hotel moesten verwachten. Uiteindelijk bleek zo'n echt Amerikaans motel die je altijd in de films zien. Maar dan wel de actiefilms, waarin de lijken altijd in de motelkamers liggen. Papa vond het maar geweldig, en mij maakte het niet uit aangezien we er toch maar een nachtje zouden slapen. Na het inchecken en ons even te hebben opgefrisd, besloten we meteen maar even de stad in te gaan om San Francisco ook 'by night' mee te maken. Met de metro gingen we naar Downtown San Francisco. Toen we op Market Street het metro station uit kwamen hadden we even allebei een wow-moment. Waar we uitstapten staan veel van de mooiste gebouwen van de stad, en in de avond zijn die ook nog eens bijzonder verlicht.

Papa had geen idee waar we heen gingen, dus ik, de local die ik inmiddels was, stelde voor om even naar Pier 1 en terug te lopen. nog voor we fatsoenlijk op weg waren zag ineens heel onverwacht een oude bekende. Het was Chris, een van de leiders van Explore America tijdens de Hawaii reis! "Chris?!" "Oh my god! Jay?!" Na snel even bijgepraat te hebben, gingen we nog even op de foto, en die staat inmiddels op de Hawaii facebook pagina. Chris was in San Francisco met een andere Explore America groep, en ze stonden net op het punt om in de historische Cable Car te gaan. Papa en ik vervolgenden onze wandeling over Market Street. Onderweg kwamen we nog door het financial district, waar alle hoge wolkenkrabbers staan. Vanaf het Embarcadero, de straat die langs de oevers en ook alle pieren gaat, hadden we een mooi uitzicht op de Bay Bridge, die San Francisco met Oakland verbind. We besloten om met de taxi terug te gaan naar het Hotel.

De volgende ochtend waren we al vroeg uit de veren, helemaal klaar om San Francisco te ontdekken. We ontbaten bij Ihop, International House of Panecakes, een van de meest Amerikaanse ontbijtrestaurants in Amerika. Het restauraurant is erg bekend om zijn American Panecakes, maar wij gingen toch maar voor de gebakken eieren.

Na het ontbijt gingen we wederom met de metro de stad in. Deze keer stapten we een paar stations eerder uit, bij het Civic Center, ofwel het stadhuis. Het stadhuis in San Fracisco is groots opgezet gebouw, dat met al zijn ornamenten en vele vierkante meters aan bladgoud, erg doet denken aan de kitscherige Franse ministeries in Parijs. Vanaf het Civic Center liepen we naar waar we de avond van te voren uit de metro waren gestapt. Vlak bij dit station is namelijk de grootste Abercrombie en Fitch van de stad, en Hannah een blauw vest van dit merk besteld.

Vanaf Market Street besloten we met de historische Street Car, een soort Cable Car maar dan over de vlakke wegen, naar Pier 39 te gaan. Deze pier is, met al zijn winkels en restaurants, de grootste toeristische atractie van San Francisco. Wij waren hier niet zozeer voor al die winkels en horeca gelegenheden, maar voor een cruise door de Baai van San Francisco. De belangrijkste bezienswaardigheid van de stad is natuurlijk zonder enige twijfel de Golden Gate Bridge. Het cruiseschip waar Papa en ik opzaten ging onder de Golden Gate Bridge door. Jammer genoeg was het die dag zo mistig dat er van de brug weinig te zien was, iets wat eigenlijk ook bij deze stad hoort. Papa vond het wel jammer omdat je dan toch niet de volle indruk van de gigantische brug krijgt. Na de Golden Gate Bridge te hebben aangedaan ging de boot nog een rondje om het beroemde Alcatraz Island, waar ooit criminelen als Al Capone hebben gezeten. Tijdens de hele cruise hadden we ook nog eens een prachtig uitzicht op de skyline van San Francisco.

Vanaf de pier besloten we vervolgens met de taxi naar een van de bekenste straten ter wereld te gaan: het kronkelige Lombard Street. Vanaf daar konden we twee dingen doen: of terug lopen naar Market Street, of met de bus. Ik waarschuwde Papa voor de steile heuvels in San Francisco, maar hij beweerde die heuvels wel gewend te zijn door al het wandelen in Italie. De wandeling van Lombart Street naar Market Street viel echter nog vies tegen. Het uitzicht wat je vanaf de toppen van al die heuvels hebt is trouwens wel weer de moeite waard. We kwamen nog langs Nob Hill, dat met al zijn dure hotels en Victoriaanse huizen tot een van de mooiste buurten van San Francisco behoort. Ik wees het nog naar het Fairmont Hotel, en legde Papa uit dat Barack Obama daar zo'n twee weken geleden had gelogeerd.

Het leuke aan San Fracisco is dat het een bijzonder veelzijdige stad is. Het ene moment loop je door het chice Nob Hill, het andere moment loop je ineens door China Town. San Francisco bezit een van de betere China Towns in Amerika. Vooral de Gateway, de bekende Chinese Poort aan het begin van Grant Avenue, is erg indrukwekkend. Aan de rand van China Town besloten Papa en ik een welverdoende pauze te houden, en trakteerde ik Papa op zijn eerste Starbucks Frappucino, een 'Grande Mocha Frappucino with an extra espresso shot, without whipped cream'. De combinatie van koffie en ijs was precies wat we nodig hadden.

Voordat we de metro ingingen gingen we nog even langs bij de 'Cheesecake Factory', een restaurant dat ik in Honolulu meerdere bezocht had. Hier kocht ik mijn laatste Amerikaanse cheesecake van het jaar. De 'Cheesecake Factory' is gestitueerd in de bovenste verdieping van het beroemde Macy's warenhuis, en we hadden dan ook een schitterend uitzicht op Union Square. Dit plein is 'the place to be' voor winkel liefhebbers.

Na een heerlijke doch veel te machtige cheesecake stapten we de metro in, en verlieten we San Francisco. De metro bracht ons naar het vliegveld, waar we die ochtend onze bagage hadden opgeslagen. Na onze koffers te hebben opgehaald haalden we de huurauto op: een beschaafde Ford Focus, niet te opvallend, maar wel lekker comfortabel.

Ik had met de McGoverns afgesproken dat mijn vader en ik die avond bij hun zouden eten. Ik vroeg mijn vader of hij nerveus was, en hij zei dat hij het "spannend, leuk spannend" vond. Hoe dichter we bij Gilroy kwamen hoe nerveuzer ik werd. het was een raar idee dat mijn vader daar ineens bij de McGoverns zou zijn. Bij aankomst voelde ik we weer net zo nerveus als ik me tien maanden ook voelde, toen ik in mijn eentje voor het eerst 757 Westwood Drive binnen liep. Mijn vader stelde zich aan iedereen voor, en Glenn brak het ijs door mijn vader een Heineken aan te bieden, die hij speciaal voor de gelegenheid had aangeschaft. Ik gaf mijn vader nog snel een korte rondleiding door het huis, voordat we aan tafel gingen. We aten die avond Marokaanse Kip, wat ik toevallig ook zelf op mijn eerste avond in Gilroy at. Hoewel mijn vader zich in principe prima verstaanbaar kan maken in het Engels, moest ik tijdens het eten toch nog af en toe als tolk optreden. Na het eten ging mijn vader, die dankzij de jet-leg al weer heerlijk aan het indommelen was, weer terug naar het Hotel.

De volgende dag was het maandag, mijn laatste regulier schooldag op Gilroy High School. Veel werk werd er niet gedaan. Er werd vooral veel in elkaars jaarboeken geschreven, een activiteit waar ik de hele week elke lunch mee bezig was. In Amerika is het gebruikelijk dat je klasgenoten in het eind van het jaar in je jaarboek schrijven. Tamelijk oppervalkkige vrienden laten het vaak bij 'have a great summer', terwijl de betere vrienden soms pagina's vol kunnen pennen. De stukjes die mijn vrienden hebben geschreven heb ik nog niet gelezen, dat bewaar ik voor als ik weer terug ben in Nederland.

Maandag middag haalde mijn vader me rond half vier op bij de McGoverns. Ik vroeg hem de avond van te voren wat hij wilde doen, en hij verklaarde dat hij gewoon even Gilroy en omgeving wilde zien, en dus deden we dat ook. De eerste plek waar we heen gingen was de top van Mount Madonna, de hoogste punt in de heuvels rond Gilroy. Vanaf de top heeft men een panoramisch uitzicht op de kust van de Monterey Bay, dat aan de andere kant van de heuvels ligt. Daarna besloot ik Papa even een snelle rondlijding over de campus van Gilroy High School te geven. Hij was erg onder de indruk van de ruimte opzet van de campus, en de moderne kantine. Ook stelde ik hem voor aan mijn Geschiedenis leraar, die nog in zijn lokaal zat. Verder wilde hij ook graag een paar typisch Amerikaanse winkels in. Ik nam hem eerst mee naar Target, de Amerikaanse Hema, en vervolgens naar Best Buy, de Amerikaanse Media Markt. Papa irriteerde zich aan grote hoeveelheid auto's, iets waar ik me al tien maanden lang aan irriteerde. We gingen die avond met z'n tweeen uit eten. Dit kwam beter uit in verband met Senior Award night, waar we later die avond heen zouden gaan. We aten die avond Black Bear Diner, een typisch Amerikaans restaurant dat ook nog eens direct naast het hotel lag.

Zo rond kwart voor zeven betraden we opnieuw de campus van Gilroy High School, dit keer voor Senior Award Night. Dit is een jaarlijks terugkerend evenement waarin studendenten met hoge cijfers en veel scolarships in het zonnetje worden gezet. Ik wist zelf niet wat voor 'award' ik in ontvangst zou nemen. Uiteindelijk bleek het te gaan om een precidentieel certificaat voor leerlingen met hoge cijfers. Het certificaat bezat een handtekening van de Minister van Onderwijs, en van president Barack Obama himself. Ik kreeg dit jaar dan wel geen daadwerkelijk diploma, dit was natuurlijk een leuk alternatief. Ook had Papa de kans voor het eerst een paar van mijn vrienden te ontmoeten, en ook stelde ik hem voor aan Oliver's ouders. De avond was lang voor alleen die ene award, al kregen sommige leerlingen wel tien onderscheidingen.

Op dinsdag, woensdag en donderdag waren op Gilry High School de finals, de eindtoetsen, gepanned. Voor AP Statistics hadden we geen eintoets, omdat we al die projecten hebben. Dus aten we die ochten tijdens de les heerlijke pannekoeken, donuts, en taart. Een smakelijk begin van de finals-periode. Diezelfde dag had ik voor Anatomy/Physiology wel een final, die gelukkig erg goed ging. Die middag was onze eerste 'Graduation Practice', zeg maar de generale repetitie voor Graduation van vrijdag. Graduation practice vond plaats op het football field, waar het met ruim dertig graden onaangenaam warm was. De hele senior klas was die middag verbrand.

Die middag gingen Papa en ik voor het eerst naar de kust. De eerste kustplaats die we aandeden was het pietoreske Capitola. Het leuke aan dit badplaatsje is, is dat er nauwlijks toerisme is, en dat de badgasten vooral lokale bewoners zijn. Daardoor voelt het plaatste erg authentiek en Californisch. Dit was voor Papa de eerste keer dat hij de Grote Oceaan had gezien. Na Capitola gingen we naar het bekende Santa Cruz. Deze kleine stad, aan de noorderlijke kant van de Montery Bay, profileerd zichzelf als de surf-hoofdstad van California. We parkeerker de auto bij de Santa Cruz Beach Boardwalk, waardoor ik hem meteen kon laten zien waar de drie weken daarvoor ons senior prom hadden. Jammer genoeg waren de attacties op de boardwalk allemaal gesloten. Vanaf het strand liepen we naar Downtown. Papa was verrast door de hoeveelheid daklozen en oude hippies die hier in Santa Cruz rondlopen. Deze plaats was ooit een belangrijk oord voor de hippies in de jaren 60's. We hadden die avond een heerlijk diner in een Italiaans restaurant aan Pacific Avenue, de hoofdstraat van Santa Cruz.

Die woensdag hadden we na school wederom graduation pracitice. Deze keer hadden veel mensen zonnebrand creme en parasollen meegenomen. De generale ging beide keren erg goed, en dus hoefden we donderdag en vrijdag niet meer te oefenen. Woensdagmiddag gingen Papa en ik naar de Gilroy Premium Outlets, een winkelcentrum waar veel bekende merken voor een belachelijk lage prijd te krijgen zijn. We deden onder andere de Calvin Klein, Converse, Tommy Hilfinger, en Kenneth Cole winkels aan. Na het winkelen aten we weer bij de McGoverns. Savannah en Christina hadden allebei repetie voor een toneelstuk waar ze deze zomer spelen in Salinas. Het waren dus de vier mannen, en we aten Pizza. Na het eten hielp Papa me met het inpakken, iets was bijzonder snel gebeurt was. Alles paste nog, zonder te zware koffers! Ik doneer dan ook wel vijf tassen met kleren, drie paar schoenen, en een oude schoudertas aan het Salvation Army, het Amerikaanse leger des Heils.

Die donderdag was het dan zover: de allerlaatste schooldag! Een dag die met gemixte gevoelens ontvangen werd. Vooral de laatste lunch ooit was maar een raar idee.

Die middag besloten Papa en ik een bezoek te bregen aan de campus van het bekende Stanford University. Ik was nog nooit eerder op de campus van een Californische universiteit geweest, en was eigenlijk wel benieuwd, vooral omdat veel van mijn Amerikaanse vrieden volgens jaar naar College gaan. We kregen die middag een rondleiding van twee studenten. Ze informeerden ons over de geschiedenis van de universiteit, en lieten ons de mooiste plekjes zien. De campus was erg ruim opgezet, en had een erg Spaanse sfeer. De gebouwen waren namelijk duidelijk Romaans geinspireerd, met wat moderne, soms Art Deco invloeden. We besloten die avond te eten in San Jose. We zaten heerlijk op het verwarmde terras van een Frans Resataurant aan Santana Row, een van de mooiste winkelstraten van de de San Francisco Bay Area. Mijn lamsbut was bijzonder smakelijk, en 'fall off the bone tender'. Na het eten wandelden we nog even langs het bizarre Winchester Mistery House.

Vrijdag had ik geen school en was dus de hele dag vrij. We gebruikten deze tijd om het Schiereiland van Monterey, het Monterey Peninsula, te ontdekken. Onze eerste stop die ochtend was het Monterey Bay Aquarium, het grootste aquarium van Amerika. Sommige aquaria waren erg indrukwekkend, en vooral de kwallen waren een visueel spektakel. Ook kochten we die ochtend een cadeautje voor Mama aan het bekende Cannery Row. Vanaf Cannery Row besloten we naar de 17 Mile Drive te gaan, een schitterende weg die langs de Pacifische kust leidt. Het Monterey Peninsula staat vol met multi-million-dollar-villas, en grote oneindige golfbanen. Onder andere Clint Eastwood heeft hier een huis. De uitzichten vanaf deze weg warenschitterend. Ook aan deze route is de 'meest gefotografeerde boom ter wereld', de Lone Cypress, het symbool van het Monterey Peninsula.

Vanaf de 17 Mile Drive gingen we verder naar het badplaatsje Camrel-by-the-sea, waar Clint Eastwood ooit de burgervader was. Bij het strand stapten we even uit en liepen we wat door het zand. Ook bezochten we de Carmel Mission, een van de oudste missieposten van California. De missieposten, een soort Katholieke kloosters, behoren tot de oudste gebouwen van California. Papa vond het onvallend om te zien dat een klein kerkje in California er in pricipe hetzelfdew uitziet als een klein kerkje in Italie. Naast een kerkje bezat de missiepost ook enkele musea, en een mooie binnenplaats.

Voordat we terug reden naar Gilroy stopten we in Monterey nog even bij de bekende Fisherman's Wharf. Deze pier staat vol met allerlei winkeltjes er restaurantjes. Het panoramaplatform aan het eind van de pier bied een mooi uitzicht op de jachthaven en de bijzondere kustlijn. Rond half drie gingen we weer terug naar Gilroy, om optijd terug te zijn voor Graduation.

Alle graguates moesten om vijf uur aanwezig zijn in de kantine. Bij aankomst was iedereen al helemaal uitgedost in de Cap en Gown. Iedereen werd gefouilleerd, opdat we geen rare dingen de ceremonie in smokkelden. Binnen heerste er een nerveuse en opgelagen sfeer. Het was voor veel mensen nog niet te geloven, dat graduation dan eindelijk hier was. Rond zes uur begon de daadwerkelijke ceremonie. In tweetallen betraden we op systimatische en alfabetische wijze de het veld op. De tribunes waren vol. Op de ceremonie waren naar schatting zo'n 3500 mensen afkomen. Jammer genoeg konden alleen Glenn als enig lig van de McGovern Familie erbij zijn. Mijn vader vader was er in ieder geval bij, en dat was het belangrijkste.

De ceremonie werd geintroduceerd door het volklied, gevolgd door de 'Plegde of Allegiance'. Vlak voor de ceremonie gaf Megan me nog snel een spoed-cursus Pledge of Allegience: "I pledge allegiance, to the flag of the United States of America, and to the republic, for which it stands: one nation, under god, indivisible, with liberty and justice for all." Na deze introductie volgden zes speeches, van onder andere de Principal Dr Sanchez, Valedictorian (nr. 1 van de klas) Jonothan Lam, Solicitorian (nr. 2 van de klas) Connie Kuang, Senior Class President Molly Goldsmith, en Senior Clas Vice-Precident Ana Lopez. Blijkbaar waren de fouilleeringen van eerder niet helemaal effectief, want nog voor Dr. Sanchez aan zijn speech kon beginnen, gooide iemand een opblaaspop over ons heen, die vervolgens de rest van de ceremonie het slachtoffer was van een spelletje graduate-volleyball. Al snel volgde her kleine zusje van de opblaaspop, en drie strandballen. Ik hem mij later vertellen dat die ieder jaar gebeurt en dat niemand hiervan stond te kijken. Na wat een oneindige brei aan speeches leek, was het dan eindelijk tijd voor het uitreiken van de diploma's. Op alfabetische volgorde werd iedereen het podium opgeroepen. Mijn naam werd tot mijn grote verbazing correct uitgesproken. Na de ceremonie klonk het nummer 'Forever Young', dat door de hele klas overweldigend als graduation song werd gekozen, en barste iedereen natuurlijk in tranen uit. Van vrienden die ik die avond niet tijdens Sober Grad Night zou zien nam ik op dat moment afscheid.

Na de graduation ceremonie gingen Glenn, Papa, en ik uit eten bij een van de beste restaurants in Gilroy, de West-Side Grill. Voor mijn laatste avond in Amerika koos ik een Amerikaanse klassieker: een heerlijke medium steak met mashed potatoes. Om je vingers bij af te likken.

Veel tijd om na te tafelen was er niet, aangezien ik snel doormoest naar Sober Grag Night. Dit is een evenement dat ieder jaar op de nacht na graduation plaats vind. Alle graduation worden dan de hele nacht 'opgesloten' in de gymzaal, om te voorkomen dat ze niet massaal aan de drank gaan. Het theme van Sober Grad Night van 'Survivor', de Amerikaanse versie van Expeditie Robbinson. Beide gymzalen waren schitterend versierd. Er varen vele activiteiten om ons de hele nacht bezig te houden, onder anderde: een groot springkussen, een mechanische stier, grote trampolines, een klimmuur, en levend tafelvoetbal. Ook was een geldcabine, zo een waarin de dollarbiljetten in grote vaart in het rond geblazen worden en het zaak is om in vijftien seconden zoveel mogelijk geld te bemachtigen. Ik had zelf zo'n zeven dollar, de persoon na mij wel vijfentwintig! De grote finale van Sober Grad Night was de hypnotiseur. Ik had er nog nooit eentje live gezien, en was erg onder de indruk. Klasgenoten van mij sprongen rond als Gorillas, en deden alles wat de hypnotiseur zeiu dat ze moesten doen. Ookal geloof ik niet erg in hypnose, de show was hilarisch.

Na Sober Grad Night gingen we met een groep mensen uit ontbijten. Mensen die niet mee gingen moest ik toen afscheid van nemen, onder andere Anne en Rebekah. Op mijn laatste ochtend in Amerika had ik een heerlijk klassiek Amerikaans ontbijt: gebakken eieren met worstjes, en pannekoeken. Jessica zette me af bij Papa's hotel, waar ik toch nog even drie uurtjes heb geslapen.

De volgende morgen, of eigenlijk later die ochtend, bracht Papa me rond kwart voor tien naar de McGoverns zodat ik nog even de laatste dingen in kon pakken. Oliver kwam nog even langs om afscheid te nemen, en ik gaf hem een verjaardagscadeau dat ik nog sinds februari aan hem verschuldigd was. Ook kreeg ik nog een cadeautje van de McGoverns: een voorraadje Starbucks Coffee, en een fotoboek van Gilroy. Zo rond kwart voor twaalf was het dan daadwerkelijk tijd om te gaan. De koffers waren gepakt, ze lagen al in de auto. Een laatste blik in wat tien maanden mijn kamer was, en ik deed de deur achter me dicht. Het afscheid van de McGoverns ging opvallend snel, net zoals het afscheid in Nederland tien maanden eerder ook opvallend snel was. Misschien verwacht ik er wel gewoon te veel van, dat afscheid nemen.

Papa en ik hadden aparte vluchten naar London, maar vliegen wel in hetzelfde vliegtuig naar Amsterdam. Mijn vlucht was een paar uur geleden al geland, en die van hem moet onderhand ook wel geland zijn. Hij zal hier wel ergens rondlopen, maar mijn telefoon doet het niet. En opzoek gaan naar 1 persoon op London Heathrow is geen beginnen aan. Ik zie hem straks bij de gate wel.

Volgensmij is deze blog zo wel lang genoeg. Ik heb onderhand al zo'n vijftien pond aan de internetvervbinding uitgegeven. Ik heb nog een minuut over dus ik brei er maar een eind aan. Ik verwacht nog een laatste blog in Groningen te schrijven, dan is het toch echt gedaan.

Over zo'n drie uur vertrekt mijn vliegtuig naar Schiphol. Vanavond rond 20.10 Nederlandse tijd kom ik aan in Amsterdam. Ik kijk er erg naar uit om Mamma en Hannah weer te zien, en kan me niet voorstellen dat ik vanavond in mijn eigen bedje slaap.

Ik heb volgensmij eerder op deze blog verkondigd dat aanstaande vrijdag mijn welcome-bac party was, maar dat komt toch niet zo goed uit. Maar ik zou zeggen, mail me, krabbel me, bel me, en dan spreken we gezellig wat af!

Ik hoop iedereen in Nederland snel weer te zien!