I'm European-Asian-American

Het lijkt wel alsof alle docenten aan het eind van het jaar collectief een lekkere trap na te geven. Het is namelijk ongelofelijk druk, mijn 'planner' heeft nog nooit zo vol gestaan. Voor AP Statistics was het nodig om op de valreep vijf projecten op te geven, bij anatomy/physiology haasten we ons in twee weken door drie gigantische hoofdstukken, en in Women's Literature werd beloten om nog maar eens een twee essays en een boekproject te doen. Hoe je dan nog tijd over voor leuke dingen? Gelukkig wel! Bovendien, ik zie al dit schoolwerk als een investering in de toekomst.

Sommige van die school opdrachten zijn trouwens nog best leuk. Zo hadden we vorige week in women's literature een erg interessant project. De voorgaande weken lazen we met de hele klas het boek 'Beloved' van Toni Morrison. In dit boek vermoord de hoofdpersoon Sethe haar dochter Beloved. In de klas werd ze terecht gesteld, bewijs moest uit het boek worden gehaald. Ik was aanvoerder van de 'procsecution', iedereen nam de rechtszaak erg serieus. Wat volgde was een scene die maar zo uit Law & Order zou kunnen komen. "Objection!", klont het twee uur lang "the councel is leading the witness!" De debater in mijn kwam weer helemaal naar boven, en ik merkte dat dat erg nodig was. Uiteindelijk won onze groep en werd Sethe veroordeeld tot de elektrische stoel.

Die woensdag was er na school een bijeenkomst op de atletiekbaan voor alle teamleden van track & field. Die zaterdag zouden de halve finales van de CCS Championships (Central Coast Section) plaats vinden, bij ons op Gilroy High. Er waren vrijwilligers nodig, en veel ook. Ik bood aan om 's ochtends in de snackbar te werken. 'Dan is het nog lekker rustig', was de achterliggende gedachte.
Ook kregen we te horen dat de seniors de volgende week op het track banquet verantwoordelijk waren voor de toetjes. Een banquet is een traditionele bijeenkomst die aan het eind van het sport seizoen gehouden wordt. Alle leden van het team komen bijeen om samen gezellig te eten. Ook worden er prijzen uitgereikt voor bijzondere prestaties. Mijn eerste ingeving was: tiramisu, zoals ik die al zo vaak in Italië had gemaakt.

Die vrijdag besloten Kathryn, Oliver en ik lekker sportief een bergwandeling te maken. We legden dezelfde route af die ik een paar week daarvoor met Oliver en Jessica had afgelegd, maar dit keer tegen de klok in. De natuur was er niet minder mooi om, en de California Redwood Trees waren nog altijd indrukwekkend.

Laten die avond gingen we met een groep vrienden gezellig uit eten bij een sushi restaurant. We wilden hier eigelijk een paar weken geleden eten, maar toen konden we het niet vinden. Je zou denken dat ik onderhand genoeg ervaring heb met sushi om met stokjes te kunnen eten. Dat viel nogal tegen, en het resultaat was nogal genant. Om dit debacle in de toekomst te voorkomen besloot ik die avond thuis met oreos te oefenen, een voornemen dat nog niet in de praktijk is gebracht. De sushi was er niet minder lekker om, ik zou zelfs zeggen, het is voor herhaling vatbaar. (Voor de friends fans: mijn sushi had Unagi!)

Die zaterdag stond ik al om acht uur 's ochtends op de atletiekbaan. Ik werd direct door de coaches gerecruteerd om, wat ook anders, zware dingen te tillen. Zo rond negen uur ging dan snackbar open. In het begin was het heerlijk rustig, zoals ik al voorspelde. Maar zo rond elf uur kwamen de eerste fanatieke ouders al hun eten halen, en voor ik het wist stonden er lange rijen. Alleen in de Verenigde Staten, staan mensen al om elf uur 's ochtends in de rij voor een cheeseburger en een coca cola. Uiteindelijk mondde de 'rustige' ochtend uit in vier uur lang hard werken, met slechts vijf minuten pauze. Ook heb ik een kakkerlak gedood en zaten er mieren in de frisdrank machine, als de klanten het maar niet zien. (Niet dat we frisdrank verkochten hoor, dat werd snel van het menu gehaald!) Ik heb me trouwens onderhand alweer opgegeven om vrijdag tijdens de finales te werken. Het mocht dan druk zijn, saai was het bepaald niet. Misschien moet ik volgend jaar maar een bijbaan zoeken in de horeca?

Die avond was de laatste bijeenkomst van Pacific Asian Club voor het schooljaar. Het was een hele speciale bijeenkomst: Lumpia Night! Aziatischer krijg je het natuurlijk niet: een huis vol met Aziaten, loempia's, en karaoke. Zo tegen het eind van de middag, mijn benen half dood van het heen en weer rennen tijdens de track meet, zette Glenn me af bij het huis van de president (van de club dan). Jonah's moeder had alles al klaar liggen: groente, vlees, en genoeg loempia deeg om het complete Chinese leger te voeren. Iedereen kwam binnendruppelen, allemaal met Aziatisch eten. Aangezien ik geen tijd had om te koken was mijn bijdrage meloen en ananas, nog best exotisch toch?

Nog voor we begonnen met loepia's maken deed iedereen zich al tegoed aan al het lekker dat iedereen had meegebracht. Na het loempia's rollen zelf kwam Jonah moeder de keuken in om eigenhandig alle net gerolde loempia's te frituren. Terwijl de loempia's in de wok lagen, startten we de karaoke machine. Het was een van die afgezaagde karaoke machines, waar tijdens de liedjes compleet willekeurige exotische locaties te zien waren, of die nou met het liedje te maken hadden of niet. Na de karaoke vroeg ik Connie, een meisje dat ook bij mij in AP Statistics zit, om een stukje op de piano te spelen. Ik had ooit een essay van haar gelezen waarin ze uitlegde hoe ze ooit begon met piano spelen, toen een rijke onbekende vrouw haar pardoes een piano schonk. De muziek was schitterend, ze bracht verschillende stukken van Chopin ten gehore. Daar kon ik met de vlooien mars niet tegenop.

Die dinsdag was dan mijn track banquet, die bijeenkomst waar ik eerst tiramisu voor zou maken, maar waarvoor ik uiteindelijk besloot lekker lui een lekkere cheesecake aan te schaffen. Het banquet zou eigenlijk in het Christmas Hill Park plaats vinden, maar de Nederlandse weertaferelen van deze week gooiden roet in het eten. In plaats daarvan vond het plaats in de kantine op school. Iets minder exotisch misschien, maar dat mocht de pret niet drukken. Bij aankomst deponeerde ik mijn cheesecakes op de daarvoorbestemde, met wil papier beklede tafel. Blijkbaar was het traditie dat er op track banquits Kentucky Fried Chicken (KFC) en pizza gegeten wordt, en dat stond dan ook op het menu. Gelukkig waren er ook mensen die lekker verantwoord een salade mee namen.
Na het eten werden de prijzen uitgereikt. Alle seniors van dit jaar, ik dus ook, kregen al cadeau een kussensloop met een zebra-print. In blauwe letters leest het Track & Field 2010. Verder kreeg ik een Scollar Athlete Award, voor atleten met hoge cijfers. Ook kreeg ik van de hurdle-coach mijn eigen waterfles met naam, persoonlijk record en 'MUSTANGS!'. Het banquet eindigde met een slideshow. Ik realiseerde me dat ik de gezellige track & field groep zal missen. Van alle sporten die er zijn, had ik nooit verwacht dit jaar hordelopen te doen. Het was achteraf een beslissing waar ik nooit spijt van zal hebben.

Vrijdag vinden bij ons op school de CCS finales plaats voor atletiek. Dit weekend is een drie-daags weekend in verband met Memorial Day. Het is mijn laatste echt vrije weekend hier in California, aangezien ik de week daarop mijn vader ophaal van het vliegveld, en ik de week daarop alweer vertrek. Het weekend staat dus alweer helemaal vol geplanned met leuke plannen. Ook begin ik dan langzaam aan met inpakken.
Een van de hoogtepunten van het jaar moet trouwens nog plaats vinden: volgende week gaan we met school naar Disney Land! Disney Land California gooit voor een nacht zijn deuren open, alleen voor Califorinia Seniors! Naast de vele attracties zullen er ook verschillende dansvloeren zijn. Iedereen hier heeft er erg veel zin in!

ps. vergeet niet te reageren!
pps. ik verwacht de volgende blog op volgende week vrijdag.