Spring In California

Vandaag ben ik precies acht maanden in de Verenigde staten. Over precies twee maanden is de graduation ceremonie, die mijn vader samen met mijn gastgezin zal bijwonen.

Het begin van het einde is tot een einde gekomen; het einde van het einde staat op het punt te beginnen.

Zomaar opeens was ik terug in San Jose. De realiteit stond te wachten, een droomachtige week van voorbij. Post-hawaii stress syndroom overviel me zoals slecht nieuws van het thuisfront me kan overvallen. De regen die, op de weg terug naar Gilroy, tegen de voorruit kletterde deed de sfeer geen goed.

De donderdag en vrijdag na mijn terugkomst was ik vooral bezig met de aanmeldingsprocedure voor de decentrale selectie geneeskunde aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. Er moesten formulieren worden ingevuld, bewijsstukken worden verzameld, en ik schudde haastig een essay uit mijn mouw. Het uiteindelijk pakket was zo'n veertig pagina's. Per fax mocht ik het opsturen naar de VU, zo had de meneer aan de andere kant van de informatie-lijn mij verteld. Met de fiets reed ik naar de UPS store, eerst nog even pinnen want internationaal faxen is een dure grap. De UPS-mevrouw achter de balie verklaarde me voor gek toen ik vertelde dat ik veertig pagina's naar Amsterdam wilde faxen. Dertig minuten later en 80 dollar lichter, fietste ik terug naar huis. Het begon weer ontzettend te regenen dus kocht ik een paraplu bij de 99 cent store, een winkel waar alle prijzen na het bijtellen van belasting net boven de 1 dollar liggen. Twee dagen later kreeg ik een email van de VU, mijn inschrijving was optijd binnen gekomen. Komende week krijg ik bericht van de VU of ik door ben naar de tweede ronde decentrale selectie. Als dat zo is zou ik op zondag 13 juni vanaf schiphol direct door moeten naar Amsterdam, aangezien de tweede ronde op maandag 14 juni begint.

Op school was het de weken na Hawaii ontzettend druk. Ik moest erg veel werk inhalen, en het feit dat ik nu vijf keer in de week training heb, hielp de planning ook niet. Door al dat schoolwerk kwam het bloggen er ook niet van, vandaar de vertraging.

Op donderdag 4 maart vond de eerste track meet van het seizoen plaats. Een track meet is een atletiek competitie, waarbij de atleten van twee of meer scholen tegen elkaar strijden. Hoe meer winnaars een school heeft, hoe meer punten de school verdient. De school die na de competitie de meeste punten heeft verdient wint. Onze eerste track meet was een practice meet, om te oefenen dus. Ik was nerveus voor mijn eerste race. Door mijn reis naar Hawaii had ik aardig wat trainingen gemist. Ik viel weliswaar niet, maar raakte ten minste de helft van de hordes met mijn trail-leg, het been dat als laatste over de horde gaat. Mijn tijd was zo'n 57 seconden, de tienden kan ik me niet meer herinneren. Bij mijn laatst track meet, op 3 april, rende ik al een 49.85. Ik ga dus lekker vooruit.

Naast gewone track meets doe ik ook af en toe mee aan zogenaamde invitational meets, of kortweg invitationals. Een invitational vind plaats in het weekend en is een stuk groter dan een gewone track meet. In plaats van twee of drie scholen, doen er op zijn minst dertig scholen mee. Een invitational duurt dan ook de hele dag. De eerste invitational waar ik aan deelnam vond plaats in Salinas. Deze plaats staat niet alleen bekend als de geboorteplaats van de bekende schrijver John Steinbeck, maar ook om zijn zoutmijnen. De eerste Spaanse kolonisten vernoemden de nederzetting al naar het zout dat in overvloed aanwezig was, Salinas is Spaans voor zout. Vanaf de atletiekbaan waren de zoutmijnen te zien, in de verte holden ze bergketens uit.
Als ik zeg dat een invitational de hele dag duurt, bedoel ik ook de hele dag. We kwamen die morgen aan rond 9 uur. Mijn race begon pas rond 2 uur, al vond ik dat helemaal niet erg. Er is altijd wel iemand van jou school aan het racen. En als je zelf niet raced, moedig je de anderen aan. Vooral klassiekers als de 100 meter zijn erg leuk om naar te kijken. Bovendien is de groep erg gezellig en was werkte het weer voor een keertje mee. We lagen dus heerlijk met z'n allen van het zonnetje te genieten, het huiswerk dat ik had meegenomen kwam ik niet aan toe. Pas rond vijf uur in de middag verlieten we het sport complex van North Salinas High School. Onderweg naar Gilroy stopten we in Prunedale voor het avondeten. De schoolbus zette ons af op een parkeerplaats waar onder andere een McDonalds, een Taco Bell, een Starbucks, een Subway en een Saveway te vinden waren.

Op woensdag 17 maart was het in Amerika St. Patrick's Day. Behalve dat het een Ierse feestdag is, weet ik nog steeds niet om welke reden er precies gefeest word. Wat ik wel weet is dat we de zondag daarvoor een heerlijk Ierse maaltijd aten. Echt traditionele stoofschotel, bereidt met guinness. En Glenn's persoonlijke interpretatie van Shepherds Pie. Op de dag zelf droegen veel mensen groene kleren; groen is voor Ierland was oranje is voor Nederland.

Zo in de loop van Maart begon het eindelijk weer een beetje mooi weer te worden in California. Volgens de lokale media valt het wisselvallige weer vand afgelopen maanden te wijten aan El Nino, een klimaat patroon boven de grote oceaan dat altijd de schuld krijgt als het weer eens wisselvallig weer is. Mooie zonnige, voor Nederland zomerse, dagen worden afgewisseld met regenachtige en koude dagen.

Op 19 maart besloten Katherine, Oliver en ik ons voordeel te doen met het mooie weer van die dag. De eerste stranddag van het nieuwe seizoen was een feit. Met zijn drieen reden we, of eigenlijk alleen Katherine, naar Capitola. Capitola is een klein en aardig badplaatsje aan de Monterey Bay. Het dorpje zelf beschikt over schattige cafe's, en typische strandwinkels. Ook was er een pier waar we van onze lunch genoten, clam chowder in a bread bowl. Na de lunch legden we onze handdoek op het strand om heerlijk van de zon te genieten. Ook nam ik een snelle duik in de oceaan, al was het water van de Monterey Bay aanzienlijk kouder dan dat van Waikiki Bay. Na een uurtje op het strand beloten we, met een iced-coffee in de hand, over de boulevard te wandelen. Jonge onervaren surfers trotseerden jonge golven, grote families genoten van een barbeque op het strand. Het was een van die dagen waarop ik bij mezelf dacht: wat ben ik toch blij dat ik in California woon.

Ons dagtripje was zo'n succes dat we twee weken later besloten om met z'n drieen een dagje naar Monterey te gaan. Monterey was ooit de hoofdstad van California, maar staat nu vooral bekend om zijn bekende bezienswaardigheden als de Fisherman's Wharf, Cannery Row en het Monterey Bay Aquarium. De kust nabij Monterey staat bekend als een van de mooiste van de Verenigde Staten. Woeste golven slaan tegen de robuuste rotsen; zwemmen wordt hier zwaar afgeraden. We parkeerden de auto bij de Fisherman's Wharf. Vanaf daar liepen we naar het bekende Cannary Row, ooit het mekka van de sardine industrie, uitvoerig beschreven in John Steinbeck's Cannery Row. Leuke boetiekjes en visrestaurantjes wisselden elkaar af. Het weer was wederom schitterend en vele dagjestoeristen waren naar Monterey gestroomd om van het pittoreske plaatsje te genieten. De volgende keer dat ik naar Monterey ga wil ik hoe dan ook naar het aquarium, het is het grootste in zijn soort hier in Amerika.

Op woensdag 24 maart was het 'Diversity Day' bij ons op school, de dag om van de diverse culturen op de campus te leren. Tijdens de lunch representeerde men hun eigen cultuur, middels een kraampje in het midden van de campus. Ik gaf natuurlijk acte de presence met een tafel over het geweldige Koninkrijk der Nederlanden. Veel mensen waren erg geïnteresseerd, voorin ons drugs- en prostitutiebeleid. Ik nam die dag Nederlandse boeken en tijdschriften mee, onder andere drie edities van de Donald Duck. De Sinterklaas-editie liet ik maar thuis aangezien het concept zwarte piet hier als nogal racistisch wordt gezien.

De afgelopen week was het spring break, en hadden we een weekje vrij. Quentin en Savannah zaten voor tien dagen in Europa met hun grootouders, en kwamen vandaag weer terug. Mijn spring break was een combinatie van hordelopen, meer stranddagen, bij vrienden langs, en naar de film. Een van de stranden waar ik heen ging leek in geen enkel opzicht op een Californisch strand. In plaats van palmbomen en een boulevard, bezat dit strand vele natuurlijke duinen. Hierdoor leek het eerder op een strand nabij Midsland, dan een strand nabij Santa Cruz.

Ook ben ik deze week voor het eerst bij een 'Wal-Mart' geweest, een winkel waar de McGoverns niet heen gaan, maar veel mensen dol op zijn. Het zo'n winkel waar werkelijk alles te koop is. Zodra ik binnen kwam moest ik denken aan de Hyper-Marches die ik de zomervakantie wel eens in Frankrijk heb bezocht. Maar behalve dat er veel te koop is, was er niet veel aan. Ik kocht wel iets, een echte Wal-Mart boodschappentas die ik volgend jaar lekker kan gebruiken als ik naar de Appie ga.

Al kan ik me de hele week al maar op een ding verheugen: mijn reis naar Los Angeles! Komende donderdag vertrek ik, ik mis twee dagen school en een track meet, maar als dat betekend dat ik the city of angels mag bezoeken, heb ik het er graag voor over. Op het programma staan: Santa Monica, Hollywood, Beverly Hills, Downtown LA, Long Beach en Universal Studios. So much to do, so little time. Op zondag kom ik alweer terug in Gilroy, het wordt een druk programma dus.

In mijn volgende blog dus alles over de wereldstad Los Angeles!

ps. vergeet niet te reageren.