A New Ohana: The Last Chapter

De wake-up call van de volgende ochtend was een keertje niet om 6 uur, maar pas om 8 uur. Op weg naar het restaurent waar wij altijd ontbeten haalde ik de foto's op die ik de dag ervoor met de onderwater-camera had gemaakt, ze waren goed gelukt. Zoals altijd nam ik de Honolulu Advertiser mee naar het restaurent. "Dutch Ice Skater Ireen Wust Wins Gold In 1500M" las de kop van de sportpagina die morgen. Vol trots drukte ik de krant in de handen van mijn tafelgenoten; al viel er met al die Noren en Duitsers aan tafel niet veel op te scheppen over de Nederlandse prestaties op de Olympische Spelen.

Na het ontbijt vertrokken we per schoolbus naar China Town, een wijk in het centrum van Honolulu. Zoals de naam waarschijnlijk al doet vermoeden bezit de wijk een hoog gehalte aan Chinese inwoners. Wie al in de China Towns in New York en San Francisco is geweest, is natuurlijk moeilijk te imponeren. Toch was ik wederom erg onder de indruk van de Aziatische architectuur, de vreemdsoortige Chinese tekens, en de overvolle markten, waar de meest exotische producten te verkrijgen waren. Voordat we werden losgelaten in China Town, werden we in groepen verdeeld, en kregen we een opdracht mee. We moesten van verschillende dingen een foto maken, en ook moesten we verschillende vragen beantwoorden. Deze speurtocht leed ons door alle mooie plekjes van China town. Van de Boedistische tempels, tot de chaotische vismarkt; en van de rustige parken tot de drukke steegjes. Tijdens de speurtocht trakteerde ik mezelf op een heerlijke verse loempia.

Na de speurtocht wandelden we met zijn alleen naar Honolulu Harbor, de haven waar de grote cruise schepen, gevult met decadente toeristen, aanmeren zodat de passagiers even de benen kunnen strekken. Wat schets mijn verbazing, als ik bij aankomst constateer dat het schip in de haven van de Nederlandse afkomst is. Op de boeg las het met grote gouden letters 'Zaandam'. Het schip was onderdeel van de vloot van 'Holland-America Cruise Liners'. Dat was wel speciaal, om zomaar ineens iets van thuis inde havens van Honolulu te zien.

Nog voor de het begin van de middag waren we terug bij het hotel. Wederom besloten we sushi te halen bij Rainbow Sushi, een etablisement waar we onderhand kind aan huis waren. Waar anders dan het heerlijke Waikiki Beach konden we onze vrije middag doorbrengen. Voordat we terug gingen naar het hotel ging ik nog snel even naar het US Post Office om een stapel ansichtkaarten op de bus te doen; de adressen had ik vrak daarvoor op het internet in de Apple Store opgezocht. De Apple Store in Waikiki is niet een plaats om de nieuwste technologische snufjes van Apple aan te schaffen; het is vooral een plaats voor zanderige toeristen om snel hun email te chekken, hun facebook status te updaten, en er lekker op los te tweeten. Het winkelpersoneel hanteert een gedoogbeleid, en leende me zelfs een pen om de adressen op de kaartjes te krabbelen.

Ookal wilde niemand het zich realiseren, iedereen snapte maar al te goed dat het de eennalaatste avond was. Voorzichten begonnen mensen al afscheid te nemen, nummers uit te wisselen, en Europe-Reunions te plannen. Om de stemming er lekker in te houden gingen we die avond uit eten bij 'Senor Frog', een Mexicaans restaurent in Waikiki. Wat voor soort restaurant Senor Frog was, werd meteen duidelijk toen onze groep werd begroet door een levenechte man in een kikker-kostuum. We hadden onmiskenbaar te maken met Senor Frog in levende lijve, en dat moest natuurlijk worden vastgelegd.
Het eerste wat mij opviel toen ik het restaurant binnen liep was een groot surfboard dat aan de muur hing, met daarop het logo van Heiniken. De verwijzingen naar Nederland stapelden zich werkelijk op deze dag. Het restaurant was er zo eentje waar de obers worden aangenomen gebasseerd op hun aantrekkelijkheid, het podium gaf vast een waarschuwing voor wat zou gaan komen. Nog voor we fatsoenlijk naar onze plaats gewezen waren braken de obers los in een duidelijk ingestudeerd dansje op het nummer 'YMCA' van de village people. De rest van de avond werd gevuld met een playback-wedstrijd, een trivia-quiz en een hula wedstrijd. De maaltijd was zeer middelmatig, maar de ballonartiest maakte veel goed. Hij deed erg zijn best om iedereen aan onze tafels te voorzien van een flamboyante, soms ietwat ongepaste, ballon-hoed.

Na het eten verzamlde de hele groep zich op het podium, om de rest van de avond heerlijk te dansen op guilty pleasures als 'I Will Surive','the Cha-Cha-Slide' en 'Paradise By The Dashboardlight'. De avond was meer dan geslaagd, en het 'ik-wil-hier-nooit-meer-weg' gevoel werd met de minuut groter.

Na die heerlijke avond bij die malle Senor Frog, vonden we dat er nog maar eens wat extra gewinkeld moest worden. Met een 'grande americano with an inch of steamed soy and a shot of hazelnut syrup', een co-creatie van mij en Vilde, in de linkerhand, en ruimte voor de potentiele tassen in de rechter hand, slenterden we over de sfeervolle promenades van Waikiki.

Die avond kregen we te horen dat we de volgende dan echt konden uitslapen, zolang we de volgende dag maar om 10 uur 's ochtends op waren. Wij besloten in plaats van 10 uur, om 7 uur op te staan. Het zou immers onze laatse volle dag op Hawaii zijn, en die wilden we liever niet in een hotelbed doorbrengen.

Wij dachten dat 7 uur al vroeg was, sommige mensen waren om half 5 al uit de veren om in de vroege ochtend te kunnen surfen. Terwijl wij aan het ontbijt zaten kwamen zij binnen met natte zwembroek en zand tussen de tenen. Blijkbaar zijn de golven van Waikiki Bay het best tijdens de vroege ochtend. Vroege vogels vangen de meeste golven.

Om 10 uur verzamelden we met zijn allen in de lobby van het hotel, om vervolgens met de hele groep naar het strand te wandelen. Iedereen keek uit naar wat ging komen: een zeiltocht op een catamaran. Volgends de chaperonnes van onze groep hadden we die week geluk, de groep was klein genoeg om op een boot te passen, en groot genoeg om de boot niet te hoeven delen met retenierende toeristen die denken dat ze nog steeds in bikini kunnen rond lopen.

We werden voorgesteld aan de kapitein van het schip, die ons uitlegde dat de zwemvesten gesitueerd waren onder de zitplaatsen, en daarna meteen de zeilen hijsde. De wind blies ons steeds verder van de kust, de rompen van de boot hadden geen enkele moeite de kalme golven van de grote oceaan te trotseren. Na een half uurtje gezeild te hebben besloot de kapitein het anker uit te gooien, zodat wij een heerlijke duik in de oceaan konden nemen. De boot dobberde rustig in de ondulatie van de zee, de felle zon droogde onze natte haren. In de verte zagen we de hotelletjes van Waikiki, de mensen op het strand als kleine mieren, door elkaar krioelend opzoek naar een eigen plekje. De hele groep was de rust zelve. De rust werd echter al snel doorbroken toen er een zeeschilpad langs de bood zwom. Snel trok iedereen zijn camera slash telefoon om de schildpad op de foto te zetten. Na een heerlijke ochtend op zee, voegden we ons weer bij de rest van de landrotten.

De laatste middag in waikiki werd zo efficient mogelijk geplanned. Alle activiteiten moesten nog een laatste keer worden bedreven, niks mocht men overslaan, immers, wie weet wanneer je weer terug keert naar Hawaii. Er werd dus gezond, gewinkeld, sushi gegeten, en starbucks gedronken.

Toen was het ineens zover, we schoven aan voor ons laatste avondmaal, in Planet Hollywood; het menu creeerde een hardrock cafe deja-vu. Planet Hollywood was speciaal voor ons afgesloten voor andere bezoekers. We hadden het hele restaurant voor ons zelf, al namen we maar een derde van de zitplaatsen in beslag. Tijdens het eten spraken ik Vilde, Asieh, Annie Maren, Paule en Julia af om deze herfst met zijn allen later in het jaar in Los Angelas af te spreken. De meeste mensen in de groep hebben hun ticket inmiddels al geboekt, inclusief ik.

Na het eten werd er wederom gedanst. De DJ werd aangekondigd als een van de beste DJ's van het eiland, de verwachtingen waren dus hoog. Uiteindelijk bleek dat hij die titel dubbel en dwars verdiende. De hele avond werd er gedanst, en vooral veel foto's gemaakt, met iedereen, ook met mensen wiens naam je nog steeds niet wist. Voordat men het doorhad was de laatste avond alweer voorbij. De DJ gaf op het eind nog een dansje weg op het nummer 'Thriller' van Micheal Jackson. Daarna was het toch echt tijd om terug te gaan naar het hotel.

De volgende ochtend vertrok mijn shuttle naar het vliegveld om 11 uur. Met de mensen die nog over waren, sommige vertrokken al om 5 uur 's ochtends, maakten we een laatste wandeling door Waikiki. Ik kocht nog wat souvenirs op de International Marker, en maakte nog snel een foto van Waikiki Beach. Terwijl we het strand verlieten keek ik om, en wilde ik nooit wegkijken. Het was moeilijk om afscheid te nemen van zo'n magische plek als Waikiki.

De afscheid van mijn nieuwe Europese vrienden viel me echter nog veel moeilijker. Nog nooit eerder had ik dit jaar gehuild, maar voor alles moet een eerste keer zijn. Afscheid nemen van je nieuwe Ohana is ook niet niks. Gelukkig vertrok het vliegtuig van Vilde en Asieh ongeveer rond dezelfde tijd, in dezelfde terminal. Helemaal alleen hoefde ik dus niet bij de gate te wachten.

De vlucht terug naar San Jose voelde een stuk korter dan de op heenreis. Net zoals een week ervoor, werd een informatieve video voor de toeristische doelgroep vertoond. Hawaiian Airlines voelde een stuk minder exotisch, al had ik nu wel meer beenruimte aangezien ik bij de nooduitgang zat.

Glenn en Quentin haalden me op van het vliegveld. Ze vroegen hoe ik het heb gehad. Ik zei dat het echt geweldig was, maar wist dat mijn ervaringen niet in woorden uit te drukken waren. Meteen vroeg ik of hij en Christina het goed zouden vinden als ik in April voor een paar dagen naar Los Angeles zou gaan. Hij zei dat het goed was. Hoe depressief ik ook was dat ik terug was uit Hawaii, nu had ik in ieder geval weer iets om naar uit te kijken.

Ohana is Hawaiiaans voor familie. Je familie is alles in Hawaii. Je deelt de hoogte- en dieptepunten. Als sinds dag een werden we verteld dat we nu een grote Ohana waren, en zo voelde dat ook.

Ik ben inmiddels alweer 42 dagen terug uit Hawaii. Ik realiseer me nu pas hoe snel de tijd is gegaan. In mijn volgende blog, die ik dit weekend zal publiceren, zal ik een beknopt overzicht geven van al mijn activiteiten in California van 42 dagen geleden tot nu.

ps. Vergeet niet te reageren.