A New Ohana: Deel 3

De wake-up call op de derde dag was vroeg, namelijk al om 6.00 uur. De zon was nog nauwelijks op, de stranden waren nog leeg. De reden dat we vroeg opstonden was dat we de grote drukte bij een van de drukst-bezochte 'National Monuments' voor wilden zijn. Ik heb het natuurlijk over Pearl Harbor. Het bezoek aan Pearl Harbor was er eentje waar ik al vanaf het begin van de reis naar uit keek. Keer op keer werd ons in de geschiedenislessen tot in den treure uitgelegd dat het conflict bij Pearl Harbor de Verenigde Staten tot deelname in de Tweede Wereld Oorlog verleidde. Na tien jaar dit verhaal te hebben aangehoord, de Amerikanen dachten 'niks aan de hand', de Japanners dachten 'dit doen we even', was ik eigenlijk wel benieuwd naar deze plek.

Opnieuw werden we vervoerd per schoolbus, voor wie niet beter wist leek het net een schoolreisje. Eenmaal aangekomen bij Pearl Harbor bleek dat onze reservering kwijt was geraakt, en dat we twee uur moesten wachten voordat de ferry ons naar het beroemde USS Arizona Memorial kon brengen. De tijd werd gedood door een combinatie van zonnebaden, gift-shop-shoppen, andere (minder bekende) monumenten bekijken, een fruitsalade eten, foto's maken, en uiteindelijk, toen de introductie-documentaire drie keer bekeken was, mopperen over het lange wachten en berekenen hoeveel uur we te vroeg waren opgestaan.

Na lang wachten konden we dan eindelijk op de ferry naar het USS Arizona Memorial. Dit is het monument voor het gezonken schip dat nog steeds op de boden van een baai nabij Honolulu ligt. Het monument bestaat uit een langwerpig wit bouwwerk, de vorm doet denken aan een schip, midden in de baai. De waterige contouren van het schip zijn vanaf het monument zichtbaar, sommige delen steken zelfs boven het water uit. Hier en daar drijft een olievlek, afkomstig van de brandstoftank van de boot. Exotische vissen bemannen nu het dek. De boot is nooit leeg gehaald, de meeste lichamen bevinden zich nog in het schip. Dit geeft een raar gevoel als je door het monument loopt: het idee dat de mensen, wiens namen in een marmeren muur gegraveerd staan, onder je voeten drijven. Het maakte veel indruk op me, en op de rest. Wat mij betreft was het monument het wachten waard.

Op de onze terugweg namen we een kleine omweg, om een van de mooiste uitkijkpunten van het eiland te bewonderen: Nuuanu Pali State Park. Dit nationale park beschikt over een 300 meter hoge klip. Vanaf de top heeft men een adembenemend panoramisch uitzicht over noordoost kust van O'Ahu. Deze klip heeft is bezit ook historische significantie. De historie is net iets minder bekend dat die van Pearl Harbor, maar daarom niet minder interessant. Het was namelijk hier waar de 'Battle of Nui'uanu' (1795) gevochten werd. Na een lange strijd dreven de strijders van koning Kamehameha de strijders van koning Kahekili in de afgrond. Minstens 400 soldaten vielen van de klip en kwamen om het leven. Dit tragische verhaal bederft gelukkig het hedendaagse uitzicht niet.

Nog voor de lunch waren we terug bij het hotel. Bij Pearl Harbor hadden we zoveel vrije tijd dat we vast besloten hadden waar we wilden lunchen. De keuze was uiteindelijk gevallen op sushi, iets niet moeilijk te vinden is op O'Ahu, aangezien de helft van de toeristen hier van Japan afkomstig is. We besloten als eerst naar de Internatial Market te gaan, en daar was het al meteen raak. Bij 'Rainbow Sushi' kocht ik 'Spicy Tuna Rolls', de rest koos voor iets anders. Gewapend met Sushi en een badhanddoek vertrokken we, hoe kan het ook anders, wederom naar Waikiki Beach. Het genot van het uitzicht en de zon maakte het genot van de verse tonijn compleet. De rest van de middag lagen we heerlijk op het strand. Ik las "July's People" van Nadine Gordimer, een boek waar ik de dag na mijn terugkomst een presentatie over moest geven.

Rond 16.30 moesten we terug zijn bij het hotel. Met de haren nog nat van een haastige douche, stapten we in de bus, deze keer een gewone lijnbus. We gingen naar het Ala Moana Center, het op een na grootste winkelcentrum van Amerika. Voordat we vrij werden losgelaten in de vier verdiepingen die het winkel centrum rijk was, gingen we eerst met zijn allen uit eten. We aten die avond bij 'Bubba Gump', een restaurant gebasseerd op een van de personages uit de oscar-winnende film "Forrest Gump". Bubba wilde altijd al zijn eigen visrestaurent. Na Bubba's dood besluit Forrest om Bubba's droom in vervulling te brengen. 'Bubba Gump Shrimp Company' is nu een van de populairste restaurantketens in de Verenigde Staten.

Onze maaltijd hadden we al de avond van tevoren uitgezocht. Voordat we mochten 'aanvallen' speelden we eerst een Forrest Gump Trivia Quiz. De serveerster stelde ons een aantal vragen over de film Forrest Gump. Als je het antwoord wist was het de bedoeling de hand in de lucht te gooien en hard "BUBBA!" te roepen. Aangezien ik de film, tot mijn grote spijt, nog nooit het gezien, wist ik geen enkele vraag te beantwoorden. Mensen die de vragen wel wisten te beantwoorden werden beloond met een souvenier uit de giftshop. Mijn maaltijd die avond was gefrituurde garnaal met patat, lekker vet dus zoals je dat van de Amerikanen gewend bent.

Na het eten hadden we twee uur vrije tijd om de winkels van het Ala Moana center leeg te kopen. Mijn vondsten van de avond waren toch wel mijn nieuwe schoenen, gekocht bij Aldo, en een blauw ruitjes shirt van American Eagle Outfitters. We begonnen met een groep van zes, aan het eind waren alleen ik en Paula nog aan het winkelen. Na een vermoeiende twee uur namen we de bus terug naar Waikiki.

Het was een lange dag en ik was kapot. We hadden nog een half uur voordat we op onze kamers moesten zijn voor de roomcheck. We besloten ons gezellig bij een groepje Scandinaviers te voegen om een potje te kaarten.

Bij de roomcheck van die avond werd ons verteld wat de volgende dag voor ons in petto had. We zouden gaan snorkelen tussen exotische vissen, en naar een echte 'Luau', wat dat is leg ik uit in mijn volgende blog.

ps. Dit was pas de derde dag van Hawaii. Ik ben inmiddels al ruim drie weken terug, en er is weer genoeg interessants gebeurd. Zo gaat het steeds beter met het hordelopen, en is het inmiddels al weer korte-broeken-weer in Californie. Over twee weken heb ik een week vakantie, ik zal proberen dan alles in te halen.
pps. Vergeet niet te reageren!