A New Ohana: Deel 2

Tijdens de wandeling terug naar het hotel raakte ik aan de praat met Neele, een Duits meisje. Zij kwam uit Bremen en was helemaal lyrisch over Groningen. Het was, zo verklaarde ze, een van haar favoriete steden aller tijden. Zoiets is natuurlijk altijd leuk om te horen. Ook raakte ik in gesprek met Nicolas, een jongen uit het Franse deel van Brussel. Hij sprak een paar woordjes Nederlands en begon zichzelf meteen in het Nederlands, zei het met een zwaar vlaams accent, voor te stellen. Niet lang daarna bracht hij uit het niets 'Ik heb een boot! Ik heb een hele mooie splinter-nieuwe boot!' van de Gebroeders Ko ten gehore. Iets wat direct door de Zweedse delegatie werd beantwoord met 'Jag kenner en bot! Hon heter Anna, Anna heter hon!', de originele versie dus.

Dag twee begon een stuk zonniger dan dag een. De eerste dag was het namelijk overwegend bewolkt en rees het kwik niet boven de 80 graden, de tweede dag was dat wel het geval.
We begonnen de tweede dag met een wandeling op een dode krater. Een schoolbus transporteerde ons van Waikiki naar 'Diamond Head National Park'.

De wandeling naar de top was een schitterende doch vermoeiende tocht. Die vermoeidheid maakte echter niks meer uit toen we eenmaal de top bereikt hadden: het uitzicht was adembenemend. Aan de ene kant: de schitterende natuur van O'Ahu, de machtige bergen, de exotische kustlijn. Aan de andere kant: het metropolische, met wolkenkrabbers beladen Honolulu. Het is niet voor niks dat de Hawaiiaanen zeggen dat O'Ahu 'best of both worlds' is. Een van de meisjes in onze groep, de Finse Kiira, was jarig die dag. Op de top van Diamond Head zongen we allemaal uit volle borst 'Happy Birthday' in eigen taal, een lied dat we in Nederland eigenlijk nooit in het Nederlands ten gehore brengen.

Nog voor de lunch waren we weer terug bij het hotel. Na een snelle verkleedpartij, van active-wear naar beach-wear, was het tijd om richting Waikiki Beach te gaan. Onderweg zijn we op Kuhio Av. nog gestopt bij 'Jamba Juice', de Starbucks onder de sap-&-shake-cafe's. Hun shakes zijn zo machtig dat je daarna eigenlijk geen lunch meer nodig had, een mango-acai shake was die dag dus mijn lunch.

Aangekomen op het strand bakende iedereen met diens badhanddoek zijn of haar stukje strand af. Iedereen kwam hier met hetzelfde doel: bruin worden. Want een week naar Hawaii, en dan niet zonder kleurtje naar huis gaan, is natuurlijk een nederlaag van jewelste.

Na zo'n anderhalf uur in de zon, met af en toe een incidentele afkoelduik in de Grote Oceaan, was het tijd voor onze volgende activiteit: surfen! Ik heb nog nooit eerder gesurfed, en ik had dan ook heel erg veel zin om te beginnen! Deze activiteit was optioneel, maar praktisch de hele groep deed eraan mee. Onze groep werd opgedeeld in kleinere groepen van vijf. Nu hoop je natuurlijk dat je surfleraar een mooie lange, gespierde, blonde surferdude is. Het tegenovergestelde was waar, al had dat ook wel weer iets. De surfleraar kon zo uit een aflevering van 'Rocket Power' zijn gestapt, als een van de directe familieleden van Tito Makani.
Het surfen zelf ging redelijk goed, afgezien van het feit dat mijn armen van mijn lijf viel door al het hevige peddelen. Steeds als er een mooie golf aankwam gaf onze leraar instructies als: "Paddle! Paddle! Paddle!", al zei hij soms ook: "Paddle! Paddle! Paddle!". Hoe hard ik ook paddelde, het was nooit hard genoeg. Het lukte me een aantal keer om op te staan en ook daadwerkelijk een enkele meter op de golf mee te surfen. Als dit eenmaal gebeurt is surfen het geweldigste fenomeen op aarde.

Na de kennismaking met het surfen gingen we weer terug naar het hotel voor een welverdiende douche. Die avond aten we niet in een restaurant, maar gingen we gezellig met iedereen picknicken. De picknick vond plaats in het 'Fort Derussy Beach Park', een park dat schitteren gesitueerd ligt, direct aan het strand. De palmbomen zijn hier hoog en slank, precies zoals op de ansichtkaarten. Dit strand is bovendien een van de mooiste plekken op het eiland om een zonsondergang te bewonderen.
Die avond stond pizza op het menu. Met een kartonnen bord op schoot en een schittend uitzicht genoten we van onze Pizza Hawaii. Niet lang nadat de pizza achter de kiezen was begon de zonsondergang. Het was een van de mooiste zonsondergangen die ik ooit heb gezien.

Aangezien een toetje deze keer niet op het menu stond besloten Vilde, Paula en ik het dessert zelf te verzorgen. In het schemerdonker, de lucht was nog blauw, de staatlantaars waren al ontstoken, liepen we richting de 'Cheesecake Factory'. Dit is niet letterlijk een fabliek, maar een restaurant dat bekend staat om zijn extraordinaire cheesecake-assortiment. Je kunt het zo gek nog niet bedenken of het is in een cheesecake verwerkt. Er lag zelfs 'Dutch-crust-apple-pie-cheesecake' in de koelvitirines, een cheesecake met een appel-kruimel korst (een appel-kruimel taart heet in Amerika een Dutch-crust apple pie, een tijgerbrood heet een Dutch-crust bread, maar dit even geheel terzijde). Ik koos, na lang wikken en wegen, voor de tiramisu-cheesecake. Ik had zeer hoge verwachtingen, zeker omdat een punt taart me zo'n $8 koste. Met onze punt cheesecake, het was mooi verpakt in een plastic container, in een echte Cheesecake Factory tas, gingen we terug naar het park. Om half acht zou daar namelijk een grote vuurwerkshow plaats vinden. Natuurlijk vonden we dat de cheesecake-experience niet compleet is zonder een whitechocolate-mocha, dus besloten we onderweg ook maar even langs Starbucks te gaan.

Aangekomen bij het park nam ik de eerste hap van mijn Cheesecake, en ik wist niet wat me overkwam. Het was de beste taart die ik ooit in mijn leven heb geproefd. De roomkaas was zoet en vol, de tiramusi was perfect soppig, met de heerlijke vergeten smaak van likeur. Ik deed lang over mijn cheesecake, en genoot vollop van elke hap. De taart was zo machtig dat ik na afloop wel kon overgeven, maar het was het dubbel en dwars waard. Ik had de mijn stuk net op tijd op voordat de grote vuurwerkshow begon. De vuurwerkshow, aan het strand, was schitterend, en een schitterend einde van een schitterende dag.

Na de vuurwerkshow gingen we opnieuw Waikiki in om te winkelen. Een van de leiders waarschuwde de dag daarvoor al: "I have a feeling you're credit-cards will be sizzling this week", en ik kan hem achteraf geen ongelijk geven.

Die avond klopte Chris, een van de leiders, rond elf uur op onze deur voor de room-check. Hij nam de agenda van de volgende dag door: Pearl Harbor, het bekendste WO 2 monument van Amerika, en het Ala Moana Center, het op een na grootste winkelventrum van Amerika.

Ik viel als een blook in slaap, vermoeid van alle perfectheid die me die dag overkomen was; onwetend over alle perfectheid die nog op mijn pad lag.