A New Ohana: Deel 1

Hoofdstuk 1: Japanse Toeristen

Ik gebruik niet vaak superlatieven in mijn blogs, omdat ik dat stylistisch gezien niet mooi vind, maar ik ben bang dat ik er deze week niet omheen kan. De week in Hawaii was namelijk een van de beste weken van mijn leven, dus bereid je voor op een veel 'fantastisch', 'geweldig', 'fenomenaal', en 'onvergetelijk'. Ik ben er overigens van overtuigd dat het intense geluk dat ik de hele week ervaarde zich moeilijk laat vertalen naar een blog, maar ik zal mijn best doen.

Mijn vertrek naar het paradijs is inmiddels alweer twintig dagen geleden. De sleur van het middelbare school leven is inmiddels weer genadeloos het dagelijks leven binnen gekropen. De week dat ik naar Hawaii ging had ik een week vakantie. 'President's Week', wordt het genoemd, de week waarin de verjaardagen van alle voorgaande presidenten wordt gevierd. Glenn en Christina waren die zondag vertrokken naar Cancun, om te vieren dat ze twintig jaar getrouwd waren. Glenn's ouders, Pam en Mike, kwamen vanuit Orange County naar Gilroy om op ons te passen.

De dinsdag voordat ik naar Hawaii vertrok namen ze ons mee naar de film Avatar, die ik nu dus twee keer heb gezien. Zelfs de tweede keer was de film overweldigend mooi. Op datzelfde moment zaten mijn ouders en mijn zusje ook in de bioscoop, weliswaar in Groningen, om Avatar te zien. Het was die dag mijn moeders verjaardag en toevallig hadden we dezelfde plannen. In gedachte was ik bij hun. Zondag was in Hollywood de uitreiking van de Acadamy Awards, een evenement waarvoor Amerika aan de buis gekluisterd is, en jammer genoeg sleepte Avatar nit het beeltje voor beste film in de wacht.
Na de film gingen we met zijn allen uit eten bij 'Applebees', Amerikaanser dan dat krijg je het niet. Ingericht als een countryside-diner, met veel vlees en geimporteerd bier op het menu. Het gevoel dat ik de dag daarna zou vertrekken naar Hawaii was nog totaal niet aanwezig. Dat gevoel kwam pas na het eten, toen ik eindelijk met inpakken begon.

Om 5.30 AM werd ik de volgende morgen, woensdag 17 februari, gewekt door mijn wekker. Na een gebakken ei en een kop sterke koffie was ik klaar voor vertrek. Mike bracht me naar San Jose International Airport, de rest van het huis was nog in diepe slaap, op de honden na dan. Na een rit van 45 minuten door een rustige ochtenspits kwamen we aan bij het vliegveld. Ondanks het feit dat ik al vaak genoeg heb gevlogen, blijft het voor mij een enerverende manier van reizen. Het wachten voor de incheckbalie, de cosmopolitische sfeer in de terminals, het is voor mij allemaal onderdeel van de voorpret. Na het inchecken nam ik afscheid van Mike en bedankt hem voor de rit. De vrouw van de paspoortcontrole was van mening dat ik maar een raar paspoort had. "I've never seen this before." "I'm from the Netherlands", legde ik uit. De verklaring was blijkbaar niet genoeg, ze riep er iemand anders bij, die gelukkig wel slim genoeg was om te weten waar 'Kindom of the Netherlands' ligt.

Mijn vliegtuig, Hawaiian Airlines vlucht 43, vertrok om 9.00 AM. De vlucht duurde ruim vijf uur, al voelde het een stuk langer. Gelukkig zat er niemand naast me en had ik dus extra beenruimte, iets wat ik wel nodig had.

Om 12.30 PM, lokale tijd, kwam ik dan eindelijk aan op O'Ahu, het eiland waar ik een week zou verblijven. Het begon logistiek gezien lekker efficient. Ik kwam aan bij terminal Z, moest mijn bagage ophalen bij terminal B, en daarna naar terminal H omdat daar de shuttle stond te wachten. Na een klein uurtje heen en weer lopen ontmoette ik dan eindelijk de eerste mensen van mijn groep. Het waren Maren uit Noorwegen, en Paula uit Polen. Samen met Dominique uit Duitsland waren we de eerste studenten van onze groep die aankwamen.

Onderweg naar het hotel werd er al druk geroddeld over gastgezinnen, middelbare scholen, en Amerikanen in het algemeen. Na een rit van zo'n twintig minuten reden we Waikiki binnen, het toeristische centrum van O'Ahu. Waikiki, een stadsdeel van Honolulu, bestaat enkel uit Hotels, schilderachtige stranden, chique winkelpromenades, en een starbucks op elke hoek van de straat. Kortom, Waikiki is het paradijs op aarde. Het hotel zag er op het eerste gezicht goed uit. De knusse binnenplaats was voorzien van een zwembad, en de oude vrouw achter de balie was zo Hawaiiaans als je ze krijgt. We maakten kennis met de leiders van de groep: Chris, Jordan, Geoff, en een Hawaiiaanse vrouw wiens naam ik nog steeds niet kan uitspreken.

Met zijn vieren besloten we spontaan om meteen naar het strand te gaan. Ik trok snel mijn zwembroek uit mijn koffer, die, tactisch als ik ben, bovenop lag. Na een snelle verkleedpartij verlieten we het hotel, opzoek naar het beroemde Waikiki Beach. Al na tien minuten voelden we het zand tussen de tenen en werden de camaras uit de tassen getrokken om onze eerste kennismaking met Waikiki Beach vast te leggen. Het uitzicht op de baai was adembenemend. Op het strand lagen mensen zonnen, op zee waren mensen aan het surfen, en op de achtergrond prijkte 'Diamond Head', de beroemde dode vulkaankrater.

Aangezien ik sinds de burrito in het vliegtuig al niet meer had gegeten begon ik aardige honger te krijgen. Ik stelde voor iets te gaan eten, en de rest van de groep stemde in met dat idee. Het idee was om echte Hawaiianse cuisine te ervaren, maar uiteindelijk kwamen we terecht bij een Subway. We namen de sandwiches mee naar de pier en genietten daar van de tonijn en van het uitzicht. Het feit dat we daadwerkelijlijk op Hawaii waren was nog bij niemand doorgedrongen. Het idee dat we de beste week van ons leven voor ons hadden was nog bij niemand opgekomen.

Met een sandwich achter de kiezen besloten we een duik te nemen in de oceaan. Het water was aangenaam warm, maar wat verwacht je ook als je je op dezelfde breedte als de Sahara bevindt. Op onze weg terug naar het Hotel kwamen we een groep Noren tegen. Zij waren onderdeel van de vorige groep en die dag was hun laatste. Ze verzekerden ons dat deze week "the best week ever" zou worden, een claim die ik op dat moment nog als overdreven beschouwde.

Tijdens de wandeling terug naar het hotel kwamen we door het echte hart van Waikiki. We liepen over Kalakaua Avenue, de PC Hooftstraat van Waikiki. De straat bezat zowel Italiaanse merken als Gucci, als surfmerken als Quicksilver. De atmosfeer is stijlvol en elegant, de palmbomen maken het exotisch. Ook kwamen we langs de 'International Market', een marktplaats tussen de hoge hotels waar vele souvenirs en andere hebbedingetjes te vinden zijn. In de 'Food Court' waren alle werelddelen vertegenwoordigd. Men kon er zowel sushi als kebab betellen, jammer genoeg geen Hollandse pot.

Eenmaal terug bij het hotel maakten we kennis met de rest van de groep. De groep bestond vooral uit veel Scandinaviers, en een andere Nederlander, een meisje uit Hooftdorp. Na een super-snelle douch gingen we naar een restaurant voor ons eerste diner met onze nieuwe Ohana. Het buffetrestaurant serveerde lauwe vis, maar de frisdrank was dan wel weer gratis. Gelukkig was de groep zo gezellig dat het eten al niet meer uit maakte.

Na het eten besloten we een grote groep mensen naar Starbucks te gaan. Starbucks serveert in al zijn Hawaiiaanse cafe's een frappucino die nergens anders te krijgen is: de 'Coconut-Mocca-Frappucino'. Een shake met een perfect gecomponeerde combinatie van chocolade, koffie, mokka en kokosnoot. Nadat iedereen van een frappucino, al dan niet van een gewone koffie, voorzien was besloten we naar de winkelstraten te gaan. Onderweg naar Kalakaua Avenue kwamen we opnieuw door International Market waar op dat moment een Hula show werd gehouden. Toeristisch als we zijn trokken we allemaal onze camera en schoten we meteen de helft van onze memorycards vol met foto's die te veel bewogen en onderbelicht waren. Op Kalakaua Avenua, dat in de avond alleen nog maar sfeervoller is, kocht ik een korte broek bij Billabong, een bekend surf merk. Het was mijn eerste aankoop van de week, en zeker niet de laatste.

Bij aankomst bij het hotel hadden we een bijeenkomst, waarin alle regels aan ons werden voorgelegd. Het waren duidelijke regels als 'geen alcohol' en 'niet roken'. Het breken van de regels, zo werd ons verteld, zou resulteren in uitzetting, terug naar het vaste land. Die avond, terwijl ik in slaap viel, dacht ik terug aan diezelfde ochtend, toen ik opstond in Gilroy, en kon met niet voorstellen dat dat nog diezelfde dag had plaatsgevonden.

De volgende dag ging onze telefoon om 7.00 AM, het was onze 'wake-up call'. Elke ochtend ontbeten we in een restaurant een paar straten verderop. Het was hetzelfde restaurant waar we die avond daarvoor lauwe vis hadden genuttigd, maar gelukkig was het ontbijtbuffet een stuk beter. Ik nam de 'Honolulu Adverstiser' van die dag mee om de medaille spiegel te bekijken. Het verse en zoete fruit waar het eiland zo beroemd om is was overvloedig aanwezig op mijn bord.

Het plan van aanpak voor de eerste dag was dat we met een bus het hele eiland over zouden reiden. En ookal voelde ik me als een Japanse toerist, het was geen slecht idee aangezien het landschap van het eiland schitterend is. De oostkust wordt gedomineerd door aggressieve doch door en door groene bergen. De erosie krabt zich een weg door de bergen als een vingernagel in een groot zandkasteel, en laat daarbij robuuste groeven achter die in de winter in watervallen veranderen.

Onze eerste stop die dag was 'Sandy Beach', een strand dat ooit bekend stond als het best body-board strand van O'Ahu. Tegenwoordig staat het strand echter bekend als 'Obama-Beach', aangezien dit het favoriete strand is van de huidige president. Het strand was het tegenovergestelde van het elegante Waikiki Beach. De kustlijn was gevuld met massieve rotsen die het slachtoffer waren van woeste golven. De twintig minuten die we kregen werden vooral gebruikt voor het maken van foto's, vooral het deel van het strand dat beroemd werd gemaakt door de film 'From Here to Eternity'.

De tweede stop was bij Kailua Beach Park, een strand dat in mijn reisgids werd uitgeroepen tot 'best beach', en niet onterecht. In tegenstelling tot Waikiki Beach, was dit strand lekker rustig. Geen hoge hotels, maar hoge bergen overheersden het decor. Direct aan het mooie strand grenzde een park, waar het zachte grasveld hier en daar werd onderbroken door een groep palmbomen. Het was in dit park dat we gezellig met zijn allen gingen picknicken. Na de picknick namen we een heerlijke duik in de oceaan en speelden we beachvollybal. Het was een van super gezellige middagen waarvan je hoopt dat je ze nooit meer vergeet.

Na twee uur op dit heerlijke strand was het helaas alweer tijd om verder te gaan. Als een kudde Japanse toeristen betraden we opnieuw de bus. Onderweg wees Jordan zo af en toe op een bezienswaardigheid, zoals de baai waar Adam Sandler en Drew Barrymore hun '50 First Dates' hadden, of de vallei waar ooit, in het tijdperk van Jurasic Park, levensechte computer geanimeerde dinosaurussen rondliepen.

Onze volgende stop was een plantage waar macadamia noten werden verbouwd. In de souvenirwinkel werd ons duidelijk gemaakt dat de macadamia noot werkelijk in elk denkbaar product te verwerken was. Mijn favoriet was de zacht-aromatische macadamia nut coffee, waar ik op dit moment van aan het genieten ben. Ik besloot hier meteen maar cadeautjes te kopen voor alle leden van mijn gastgezin, dan hoefde ik daar de rest van week niet meer aan te denken. Vlak voordat we de bus instapten zag ik ineens dat Chris, een van onze leiders, foto's aan het nemen was met een groep toeristen. Blijkbaar had hij ooit een redelijk grote rol in de film 'the Bodyguard' met Whitney Houston en Kevin Kostner.

Als mensen aan Hawaii denken, denken ze meteen aan surfen (of aan Rocket Power). Onze volgende stop was bij een strand aan de North Shore, waar de echte pro-surfers trachten metershoge golven te bedwingen. Het was een bijzonder spectaculair gezicht om de surfers zulke hoge golven te zien temmen. Op het strand was om de tien meter een groot rood bord met de tekst 'Warning: No Swimming' te zien. Na een snelle stop moesten we helaas alweer door naar onze volgende bestemming.

Iets waar ik niet van op de hoogte was, is dat Hawaii bekend staat om zijn schaafijs. De place-to-be als het om schaafijs gaat is Matsumoto's. De lange rij bevestigd de populariteit. Samen met Neele, Maren, Paula, Lisa, Asieh en Julia besloten we om ons in de rij te voegen. Nog nooit eerder heb ik een veertig uur in de rij gestaan voor schaafijs, maar het was het wachten waard. Een oude foto aan de muur liet een jonge Tom Hanks zien die van een authentieke hoorn Masumoto schaafijs geniet.

Onze volgende stop was wederom een plantage. Dit keer de plantage van de wereldwijd bekende ananas producent Dole. Men kon met een treintje de plantages verkennen, maar helaas hadden we daar geen tijd voor. De souvenirwinkel was gevuld met alles ananas: T-shirts, truien, speelkaarten, sapjes, zeepjes, magneten, sleutelhangers, en zelfs een complete lijn aan kinderkleren. Het was grappig, maar op hetzelfde moment een bizar gezicht.

Onze dag als Japanse toerist eindigde bij het beroemde Hardrock Cafe. Dit restaurant staat bekend om het feit dat het volstaat met gesigneerde gitaren en andere rock-atributen. Een heerlijk echt Amerikaanse cheeseburger was ik wel aan toe na zo'n lange dag. Zoals altijd hier in Amerika moest naar de mayonaise speciaal gevraagd worden. Bij het eten kregen we een kortingsbon voor de aangrenzende winkel. Met een volle maag en een nieuw 'Hardrock Cafe Honolulu' T-shirt vetrok ik, samen met mijn Ohana, naar het hotel.

Wordt vervolgd...

ps: Sorry dat het zo lang duurde voordat deze blog gepubliceerd werd. Ik had alleen zoveel schoolwerk in te halen na mijn terugkomst dat ik er gewoon niet aan toe kwam. De rest van de blog volgt later deze week.