God Bless America

Deze week voelde ik me weer eens lekker Hollands. Savannah's auto was kapot, de primaire levensbehoefte van elke Amerikaanse tiener. En dat betekende dus, zoals het een Hollandse jongen betaamt, door weer en wind met de fiets naar school. En als ik door weer en wind zeg, bedoel ik ook door weer (in mijn geval regen) en wind. El Nino is de laatste paar weken namelijk weer lekker bezig en dat betekend dus regen, regen en nog eens regen. Ik zou bijna zeggen, het lijkt hier Nederland wel, maar dat is eigenlijk ongepast aangezien Nederland op dit moment zijn langste witte periode sinds mensenheugenis ondergaat.

Woensdag, ruim een jaar na Obama's inauguratie, was het tijd voor de Amerikaanse troonrede: de 'State of the Union'. Er zijn wel een paar aanzienelijke verschillen tussen Bea's en Obama's speech. In plaats van de koningin, neemt de president het woord. In plaats van de ridderzaal is het 'House of Representatives', zeg maar de 2e kamer van de Verenigde Staten, het toneel van dit politieke schouwspel. Ik heb de hele speech, de volle zeventig minuten, op TV gevolgd. Barack Obama is een van die zeldzame mensen die met zo'n natuurlijke overtuiging kan praten dat je de woorden die uit zijn mond komen niet in twijfel durft te trekken. Zijn woorden dwingen subiet overeenstemming af. Het belangrijkste onderdeel van de speech van Obama was het creeeren van banen. Een slimme zet aangezien de meeste Amerikanen onderhand behoorlijk moe zijn van het debat over Obama's grootste project, health care, een onderwerp dat hij pas na vijfenveertig minuten durfde aan te snijden, en al snel werd beantwoord met hevig nee-geschud door de Republiekijnen. De speech werd, zoals elke politieke speech in Amerika beeindigd met: "God bless you, and god Bless the United States of America."

Niet alleen ik, maar waarschijnlijk ook de goden waren goed gestemd door de speech van Obama. Donderdag was het na een lange periode van regen eindelijk weer eens droog in Gilroy. Precies op tijd voor de eerste brandoefening van het jaar. De brandoefening, die vlekkeloos verliep, zoals je van Amerikanen zou verwachten, werd gevolgd door een 'code blue' oefening. Een '
code blue' is als iemand besluit met een vuurwapen de campus op te lopen. De oefening hield in dat we de lichten uit moesten doen, de deur moesten barrikaderen, en een half uur lang stilletjes achter in de klas ons moesten 'verstoppen'. Wat voel ik me nu toch veilig.

Vrijdag heb ik een van de pijnlijkste momenten van mijn leven beleefd. We bestuderen in Anatomy/Physiologu momenteel de spieren. Onderdeel van dit hoofdstuk is een prakticum waarbij het de bedoeling is je spieren zo moe mogelijk te krijgen (muscle fatigue). De opdracht was om, met je rechter arm in ijskoed ijswater, zo hard en snel mogelijk in een tennisbal te knijpen. Drie minuten knijpen, een minuut rust, drie minuten knijpen, een minuut rust, drie minuten knijpen. In totaal dus negen minuten, als voelde ik na vijftien seconden mijn vingertoppen al niet meer. Na de negen minuten moest je je naam om een vel papier schrijven. Mijn leraren keek trouwens de gehele tijd lachend toe, en ik zag er de humor ook wel van in. Het was namelijk wel grappig om te zien hoe mijn klasgenoten reageren op pijn. De een kijkt als hij nodig moet toiletteren, de ander alsof hij uit het hoofd het getal pi probeerd te berekenen.

Die avond kwam ik voor het eerst in aanraking met de Amrikaans-Christelijke cinema. Christelijke organisaties in Amerika doen veel meer dat alleen bidden, ze produceren ook films. Rebekah, een vriendin van mij, had via haar kerk een hele stapel kortingskaartjes gekregen voor 'To Save A Life'. Die vrijdag gingen we daarom gezellig met een groep mensen van 'my table' naar de film. Ondanks de pro-kerk boodschap die er wel heel dik bovenop lag, was de film er goed, soms hartverscheurend, soms hartverwarmed. Al kan ik me voorstellen dat een atheist deze film vooral zal zien als zieltjeswinnerij, wat het misschien ook wel een beetje was.

Na de film gingen we gezellig met z'n allen 'frozen yogurt' eten, wat Amerikaans is voor softijs. 'Fro-Yo' is een softijs-restaurant waar zelfbediening het toverwoord is. En zelfbediening, dat moet je nooit aan mij overlaten, aangezien ik metzelf altijd van veel te veel bedien. Ik vulde het small-ste bakje dat ze hadden, dat voor mijn gevoel al aardig groot was, met cookie-n-creme en chocolade ijs. De topping bestond uit kleine chocolate-chips, kleine stukjes brownie, en kleine stukjes cookie dough. Een caloriebom van jewelste dus. Onder de motto 'ik neem morgen wel een balansdag' en 'ik heb toch immers het metabolisme van een adolesent' heb ik alles heerlijk opgesmuld.

Van die balansdag kwam trouwens weinig terecht aangezien Glenn voor de volgende ochten doughnuts had gehaald, twee per persoon. En dan niet van die kleine AH-donutjes, maar echte fatsoenlijke vette Amerikaanse doughnuts, zo een waarvan het glazuur je spontaan van de tanden springt. En laten we eerlijk zijn, dan zijn uiteindelijk toch de beste. Wel heb ik die dag hardgelopen, dus ik noem het voor mezelf maar een semi-balansdag.

Over hardlopen gesproken, atletiek begint deze week en ik kan niet wachten! Sporten aan een Amerikaanse school houd in dat je vijf keer per week, twee uur lang trained. Dat is nog eens wat anders dan de trainigs-ethos die we bij GHBS Jongens A2 hadden.

Ook ben ik al actief aan het aftellen voor mijn reis naar Hawaii! Ik vertrek op woensdag 17 februari. Om de voorpret een beetje op te voeren heb ik vandaag vast een reisgids over O'ahu gekocht, het eiland dat ik over 17 nachtjes slapen zal bezoeken.

Volgende week dus alles over atletiek, en vast nog veel meer!

ps. vergeet niet te reageren!