Eurokaan / Amereaan

Vanochtend werd ik wakker met een dubbel gevoel. Vandaag, 11 januari, ben ik precies op de helft van mijn avontuur in Amerika. Het einde van het begin loopt tot een einde, en het begin van het einde staat op het punt te beginnen.

Terwijl ik de wekker afzette gingen mijn gedachten terug naar die lang vervlogen ochtend, toen ik afscheid nam van mijn familie en vrieden in de vertrekhal op Schiphol, om een van de grootste avonturen van mijn leven te beginnen. Dat speelde zich af op 11 augustus, precies vijf maanden geleden. Aan de uren die aan het afscheid vooraf gingen viel niet te af te leiden dat ik op het punt stond Nederland voor tien maanden te verlaten. Er werd gelachen, er werd starbucks gedronken, er werden maffe foto's gemaakt. Pas vijf minuten voor ik de paspoortcontrole door moest begon iedereen zich te realiseren dat ik echt wegging. Niet langer was het een abstract idee, dat ik voor tien maanden in Amerika zou wonen. Het werd concreet, de koffers waren al aan hun reis begonnen, het afscheid was het enige dat restte. Het afscheid duurde voor mijn gevoel kort, veel korter dan ik me in de voorgaande weken had voorgesteld. Er werd gekust, er werd gehuild. En tot slot alleen nog gezwaaid, hevig gezwaaid, tot het moment dat ik me definitief omdraaide om de paspoortcontrole door te lopen en mijn high school year te beginnen.

Het zal over precies vijf maanden zijn dat ik meeloop in de graduation ceremonie, een evenment dat geldt als het symbolische einde van mijn tijd hier in Gilroy. Mijn naam zal worden voorgelezen, hetzij verkeerd uitgesproken. Ik zal het podium betreden om vervolgens net als de rest van de seniors een leeg opgerold papiertje in ontvangst te nemen. Het echte diploma krijgen mijn klasgenoten later per post opgestuurd. Ik zal dit speciale moment vieren met mijn nieuwe Amerikaanse vrieden, onder een warme Californische zon.

Het passeren van de eerste helft van zo'n groot avontuur leidt onafwendbaar tot zelfreflectie. Je begint je af te vragen: hoe Amerikaans ben ik inmiddels. Of ik me Amerikaans 'voel' is irrelevant. Iedere toerist die in een souvenirwinkel een cowboyhoed koopt 'voelt' zich Amerikaans. Pas als dat 'voel' gedeelte weg ebt, en je het 'Amerikaans voelen' als de norm ervaart, weet je dat je Amerikaans wordt. En dat is precies wat mij de laatste vijf maanden onbewust is overkomen. Het voelt normaal: het ontbijten met wafels of cheerios, in plaats van de volkoren boterhammen met pindakaas; wakker worden met de 'Today Show: with Matt Lauer and Meredith Vieira', in plaats van het 'RTL Ontbijtnieuws met Jan de Hoop'; in Savannah's auto naar school, in plaats van op mijn degelijke Gazelle; twijfelachtige pasta bij de lunch, in plaats van een boterham met Geldersche worst; na school naar Starbucks voor een 'Venti White Chocolate Mocha, no whip', en niet naar de Super de Boer voor een flesje Vivit Optimel; 's avonds om half acht kijken naar 'Wheel Of Fortune', en niet naar de 'Wereld Draait Door'. Dit alles, wat ik aan het begin van het jaar nog als speciaal ervaarde, wat me een Amerikaans 'gevoel' gaf, is nu normaal. En daardoor voor mij Amerikaanser dan ooit.

Toch zijn er momenten waarop ik me juist Europeser dan ooit voel. Bijvoorbeeld als mijn patriotistische geschiedenisleraar zich weer eens in een monoloog verliest, waarin hij Amerika genadeloos de hemel in prijst. "The whole world is looking at America to come up with a solution for this economic crisis," verklaarde hij vandaag. Ik vertelde hem maar niet dat wij in Europa zijn vaderland, met zijn gebrek aan economische regelgeving, juist de schuld geven van de huidige crisis. Ik laat hem in de waan dat de rest van de wereld Amerika aanbid.
Of als ik tijdens de les weer eens met mijn klasgenoten in discussie raak over het socialisme in Europa, dat hier in Amerika wordt gezien als laf communisme.
Dit is een deel van Amerika waar ik geen deel van wens uit te maken. Ik ben waarschijnlijk gewoon een gelegenheids Amerikaan.

Laat ik het voor nu maar bestempelen als gedeeltelijke assimilatie. Ik ben dus feitelijk half Europeaan en half Amerikaan: een Eurokaan, of een Amereaan. Beslissen jullie maar wat beter klinkt.