Turn Of The Decade

Laat ik deze blog beginnen met jullie allemaal een heel gelukkig nieuwjaar te wensen: HAPPY NEWYEAR! Ik hoop van harte dat jullie allemaal een prettige decenniumwisseling hebben gehad.

De kerstvakantie hier in Gilroy is inmiddels afgelopen. Ging het voor mijn gevoel snel? Nee. Ging het voor mijn gevoel langzaam? Nee. Het zal wel aan mij liggen, maar ik heb dit soort gevoelens nooit. Qua tijd voelt het bij mij altijd precies goed.

Ik eindigde mijn vorige verhaal met het overheerlijke kerstdiner bij Dawn, de zus van Christina. Sindsdien is er weer genoeg gebeurd, al zal ik het deze keer ietje korter proberen te houden.

Het weekend na kerst heb ik lekker rustig aangedaan. Een beetje hardlopen, een beetje starbucksen (een werkwoord dat ik van een Parijsse vriendin heb geleerd). Oh ja, en ik heb zo ongeveer de halve zaterdag gewerkt aan dat boekwerk dat ik vorige publiceerde. Denk nu niet dat ik dat tegen mijn zin deed, ik geniett (bijna) elke week weer van het uittypen van mijn belevenissen.

De maandag na kerst was het weer eens tijd voor iets leuks. Disney Land was immers al weer een week geleden en de napret was alweer aardig weggeebd. En wat is nou leuker dan een gezellig dagje San Francisco? Ik kon zo snel niks bedenken: tijd voor een dagje San Francisco dus! Het openbaar vervoer in de Verenigde Staten is aardig slecht geregeld, maar gelukkig gaat er nog wel zo af en toe een trein van Gilroy naar San Francisco. Dat deze trein onderweg letterlijk bij elk station stopt en zo de reis onnodig lang maakt moeten de Gilroynaren maar voor lief nemen. Ook het feit dat de laatste trein naar San Franciso om 7.05 in de ochtend vertrekt, wat redicuul vroeg is, mag de pret niet drukken.

Ik ging gezellig een dagje shop-you-drop-shoppen met Megan, een vriendin uit mijn US History class, en Brittany, een vriendin uit mijn Sports Medicine class. Ook Tayler, een vriendin van Megan, ging met ons mee. Met een uitsmeiter achter de kiezen en wallen a la Jan Mulder onder mijn ogen stond ik te wachten op het perron. Het was donker en koud, de kiosk op het station verkocht slappe koffie. De hoeveelheid forenzen in Gilroy, in iedergeval het deel dat met de trein reist, is erg klein. Dit was niet alleen voor mij de eerste keer dat ik met de trein naar San Francisco ging, maar ook voor hun. In Amerika, een land dat leeft op wielen, op wielen van een veel grotere auto dan noodzakelijk, is openbaar vervoer een vies woord. De bussen in Gilroy, die ik zo af en toe over Wren Avenue zie tuffen, heb ik nog nooit gebruikt. Als ik bij de McGoverns of vrienden van school informeer naar de efficientie van het bussysteem krijg ik altijd hetzelfde antwoord: "No idea, I never take the bus." Wat een contrast met Nederland waar ik altijd zo even mijn lijn 5 naar het centrum kon.

Maar ik dwaal af, want ik wou praten over San Francisco. Megan, Brittany en Tayler, die na eigen zeggen bijna nooit met de trein reizen vonden het maar al te spannend. De reis verliep echter vlekkeloos, behalve dan dat iemand het nodig vond om een winkelwagentje voor de trein te werpen.

De eerste locatie die we in San Francisco aandeden was Westfield Mall, het grootste winkelcentrum van de stad, misschien wel van Noord-Californie. Het complex bestond uit negen verdiepingen met alle winkels die je maar kan bedenken. Van 'Abercrombie and Fitch' tot 'United Colors of Benetton', en van 'Victoria's Secret' tot 'Kenneth Cole'. Ook bood het complex onderdak aan twee van Amerika's bekendste warenhuizen: 'Nordstrom' en 'Bloomingdales'.

Bij 'Abercrombie and Fitch' kocht ik een T-shirt en een polo-shirt. Na een korte stop bij 'American Eagle Outfitters' vervolgden we onze shopping-spree. We verlieten Westfield Mall en gingen naar Powell Street. Deze straat staat niet alleen bekend om zijn verscheidene winkelaanbod, maar ook als beginpunt van San Francisco's authentieke Cable Car. Ik zou graag een keer een ritje in een van die Cable Cars willen maken, maar ik kon het mijn Amerikaanse vriendinnen niet aandoen om een half uur in de rij staan voor een toeristische attractie. Na nog wat gewinkeld te hebben, ik heb onder andere Savannah's verjaardagscadeau aangeschaft en dat terwijl haar verjaardag pas in juni is, vonden we het wel tijd voor om te lunchen.

Omdat er onder het gezelschap een groot animo naar McChickens was zochten we een McDonalds op in het Financial District van de stad. Tussen de hoge wolkenkrabbers, wat vandaag wel een toepasselijke benaming was aangezien het zwaar bewolkt was, genoten we van een heerlijke McChicken en een chocolademilkshake. Dit is het gebied van de stad dat metropolisch het meest op Manhattan lijkt. De gebouwen zijn zo hoog dat je de daken niet kunt zien tenzij je je nek buigt. De wegen zijn overvol, vooral gevuld met gele taxis en historisch trams.

Na een heerlijke McChicken gingen we terug naar Westfield Mall om nog wat extra winkels te bezoeken, onder andere Bloomingdales waar ik nog een T-shirt met 50% korting heb gekocht. Daar wordt je als Nederlander in hart en nieren toch wel even gelukkig van.

Na een kort bezoekje aan Starbucks was het alweer tijd om terug te gaan het Caltrain station. Met haastige pas wandelden we terug van Market Street naar King Street. De Caramel Machiato morste over de deksel van mijn grande kartonnen beker.

Eenmaal weer in de trein, ik met de meeste tassen, concludeerden we collectief dat onze benen op het punt stonden om eraf te vallen. Het dagje shoppen bleek ok nog eens een goede work-out. Terwijl we wegreden keek ik nog een keer om naar de skyline van San Francisco, hoopend dat ik er snel weer zou terug keren, niet wetende dat dat een week later alweer zou gebeuren.

Zo langzamerhand begon de jaarwisseling wel erg dichtbij te komen. Het plan was dat ik via skype samen met vrienden en familie het nieuwe jaar zou inluiden. Dinsdag hadden we de generale repetitie geplanned. Uiteindelijk heb ik bij elkaar wel zo'n vier uur zitten skypen. Met mijn ouders, maar ook met vrienden. Mensen die dit lezen, zelf ook skype hebben, en het leuk lijken om een keer te kletsen: stuur me even een email dan kunnen we onze slype-date plannen! Oh ja, en ook ben ik dinsdag naar de kapper geweest.

Die woensdag werd Katherine, een vriendin van mij, achttien jaar. In Nederland is achttien jaar een mijlpaal in je leven, de leeftijd dat dan eindelijk alles legaal is. In Amerika mag je op je achttiende meedoen aan de loterij! En daar blijft het ook bij.
Het feest vond plaats in een tot lounge gepromoveerde garage. Ik voelde me ineens op de set van de 'That 70s Show', waarbij ik de Fez van het gezelschap was. Als cadeau gaf ik haar een cadeaubon voor iTunes. Terwijl Nederland massaal zijn muziek via torrent-sites binnen haalt (niet ik natuurlijk!), koopt Amerika alles braaf via iTunes. Waarschijnlijk omdat ze bang zijn dat ze de FBI op hun dak krijgen.

De dag daarna was de laatste dag van het decennium. Een decenium dat voor mij vooral in teken stond van een gelukkige jeugd en een voorspoedige schoolcarriere. Een decenium dat voor de wereld in het teken stond van terrorismebestrijding, broeikaseffect, en een falende economie.

Die middag, zoals voorgenomen, skypen met Groningen. Van te voren waren we allemaal een beetje pessimistisch omdat skype ons zo af en toe nog wel eens in steek wil laten. Overslaande stemmen en vastlopende beelden zijn jammer genoeg geen bijzonderheid. De wonderen zijn de wereld nog niet uit, op oudjaarsdag presteerde skype het om een vlekkeloze verbinden tot stand te brengen! Zo rond twee uur 's middags mijn tijd, 11 uur 's avonds hun tijd, ging ik online.

Voor ik dit jaar begon wist ik al dat ik Oud en Nieuw in Nederland ontzettend zou missen. En niet alleen omdat we in Nederland vuurwerk afsteken, ook om de mensen met wie we het altijd vieren. Wij vieren Oud en Nieuw altijd met een paar bevriende families waarvan de ouders elkaars beste vrienden zijn, en waarvan nu ook de kinderen elkaars beste vrienden worden. De sjoelcompetitie draagt elk jaar weer bij aan de feestvreugde, en ook de Top 2000 van radio 2 staat elk jaar aan. Ik heb gezellig met iedereen 'Avond' van Boudewijn de Groot meegezongen. Ook is dit jaar aan de Nolenslaan 36 collectief besloten om de 'geen-bohemian-rhapsody-meer-op-1-in-de-top-2000-hyve' op te richten: geen-bohemian-rhapsody-meer-op-1-in-de-top-2000.hyves.nl. Iets waar ik helemaal mee eens ben.

Tijdens het skypen had ik de kans om met mensen te praten die ik al sinds de zomer niet meer gesproken heb. Voor we het wisten was het in Nederland al tijd om af te tellen. Ik (de laptop dus) werd voor de TV gezet zodat ik mee kon tellen met de grote klok op Nederland 1. Na iedereen een gelukkig nieuwjaar te hebben gewenst, zij met champagne en ik met bruisend mineraal water, ging ik mee naar buiten om van het vuurwerk te genieten. Marit was de camaravrouw en richte de webcam op al het moois dat de lucht boven Groningen te bieden had. Zo af en toe kwam er iemand voor de webcam staan om me gelukkig nieuwjaar te wensen; hun gezicht verlicht door een zaklamp waardoor het leek of ik de "Blair Witch Project' aan het kijken was.

Zo rond vier uur mijn tijd, een uur hun tijd, ik nog in het oude decennium, zij al in het nieuwe, liep de skype sessie ten einde. Tijd om mee voor te bereiden op de jaarwisseling in Amerika.

Voordat de gasten kwamen werd ik er nog even op de fiets uitgestuurd om plastic champagne glazen aan te schaffen bij de 'Dollartree', een winkel waar alles in de schappen verkocht wordt voor de schappelijke prijs van 1 dollar, zo ook zes plastic champagneglazen. Een winkel waar alles 1 dollar is, dat is natuurlijk een slimme strategie in deze onzekere economische tijden. Alleen ondervindt Dollar Tree sinds kort concurrentie van de '99 Cent Store', een winkel waar alles 99 cent kost.

De Mcgoverns vieren de jaarwisseling, net als ons eigenlijk, met vrienden van de familie. Er zijn natuurlijk wel verschillen. In plaats van sjoelen wordt er gepokerd, door de volwassenen dan. Oh ja, en iendereen komt in pyjama. Misschien een idee voor volgend jaar? Het avond eten was heerlijk: Italiaanse Cioppino, een heerlijke stoofschotel van vis schaal- en schelpdieren.

Terwijl de volwassenen aan het pokeren waren gingen de 'kinderen' de film 'the Hangover' kijken, en daarna een gezellig potje pictionary spelen. Een half uur voor het nieuwe jaar ging de TV aan, afgestemd op 'Dick Clark's New Years Rockin' Eve', kan de titel nog oubolliger? Het programma bracht ons beelden van de evenmenten die zich drie uur eerder op Time Square in New York afspeelden. En natuurlijk het dalen van de kristallen bal die het nieuwe jaar inluidt. "10-9-8-7-6-5-4-3-2-1-Happy Newyear!" In Amerika is het gebruikelijk om het nieuwe jaar in te luiden met lawaai. Iedereen in de kamer kreeg een soort fluitje en een rammelaar/tamboerijn die na de 3-2-1 heftig werden gebruikt.

Het vuurwerk is iets wat ik echt gemist heb dit jaar. Na twaalf uur ging ik even kort naar buiten om te luisteren naar de paar vuurwerkartikelen die een paar straten verderop werden afgestoken. Ook zag ik een vuurpijl, maar daar bleef het bij. Zo rond half twee waren alle gasten alweer naar huis en gingen we naar bed, zo'n drie uur eerder dan ik gewend ben.

Oud en Nieuw in Amerika was dus vooral anders, maar ik heb het wel heel gezellig gehad. Waar wordt Oud en Nieuw volgend jaar trouwens gevierd?

Precies een week na mijn shop-till-you-drop-dag in San Francisco ging ik weer een dagje naar San Francisco. Dit keer niet als massaconsument, maar als toerist. Ik zou eerst met Matt en Oliver, alleen voelde Matt zich helaas niet lekker, wat we erg jammer vonden. Aan de andere kant konden Oliver in ik, twee Europeanen in California, nu ongegeneerd de toerist uithangen. En dat hebben we gedaan ook.

We namen dezelfde trein die ik een week eerder ook nam. De dag van tevoren had ik alsvast een lijst gemaakt met bezienswaardigheden die ik de dag daarna graag wilde zien. In de trein werden hevig verhalen over de vakantie uitgewisseld. Ik vertelde over Disney Land, Oliver over Engeland. Zijn familie moest naar Londen om hun visum te verlengen.

Oliver is hier in Amerika mijn Europeaanse compagnon waar ik zo af en toe even de fustraties over dit land mee deel. Als er tijdens de lunchpauze aan mijn lunchtafel een discussie uitbreekt over de politieke verschillen tussen de twee continenten is het altijd ons tegen de rest.

Tijdens onze dagtrip naar San Francisco hebben we de volgende dingen gezien:
- Giants Stadium:
Het stadion waar de San Francisco Giants spelen, het honkbalteam van de Bay Area.
- Crocker Gallaria:
Een winkelgallerij dat volgens mijn capitool reisgids gebasseerd was op de Galleria Vittorio Emanuelle in Milaan, hoge verwachtingen dus. Uiteindelijk bleek het om een slap aftreksel dat net zoveel sfeer bezat als winkelcentrum 'de Hoge Meren' in Hoogezand-Sappemeer.
- Chinatown:
Een buurt die in vele opzichten vergelijkbaar is met Chinatown in New York City. Bij de officiele ingang staat een grote Chinese poort. Overal in de buurt zijn allerlei soorten winkeltjes te vinden. Van een supermarkt waar Chinese Knorr-soep werd verkocht, tot een boekwinkel waar de Chinese versie van de 'Da Vinci Code' op de plankten lag.
- Transamerica Pyramid:
Dit is de hoogste wolkenkrabber van San Francisco, en waarschijnlijk ook de bekenste. De toren is speciaal ontworpen om de schok van een aardbeving op te vangen.
- Pier 39:
Een van de vele pieren die de stad kent. Pier 39 is verreweg de grootste en kent een groot en gevarieerd aanbod van winkels en restaurants. We hebben hier heerlijke Clam Chowder in een sourdough breadbowl gehad, een traditioneel schaaldiergerecht aan de westkust van Amerika. Tijdens het eten keken we uit op de vloten in de haven waarop tientallen zeeleeuwen van het zonnetje zaten te genieten. Op de pier was een winkel die kleding van Amerikaanse universiteiten verkocht. Ik heb een Stanford University en een UC Berkley T-shirt gekocht. Onder deze winkel zat een Hardrock Cafe waar ik een echt Hardrock Cafe T-shirt heb gekocht.
- Lombard Street:
Die ene rare steile bochtige straat. Vanaf de top hadden we aan de ene kant een prachtig uitzicht op de Bay Bridge, een gigantische brug die San Francisco met Oakland verbind, en aan de andere kant hadden we uitzicht op Alcatraz.
- Golden Gate Bridge:
De laatste bezienswaardigheid van de dag. Eindelijk was het tijd om de Golden Gate in het echt te zien.

Een nieuw decennium betekend een nieuwe fase in mijn leven. Daar waar het vorige decennium vooral in het teken stond van mijn middelbare school periode, zal het nieuwe decennium in het teken staan van mijn geneeskunde studie. Gisteren heb ik de eerste stap gezet: ik heb me aangemeld voor de studie geneskunde! Dit is slechts de eerste stap in een lang proces dat hopelijk naar mijn acceptatie bij de VU Amsterdam zal leidden.

Deze blog is alweer ietsje langer geworden dan ik geplanned had dus ik zal het hier maar bij laten. Vanaf nu zal ik weer elk weekend een blog posten, zoals jullie gewend zijn.

ps. Vergeet niet te reageren!