De Ontdekking Van American Chritmas

WAARSCHUWING: DEZE BLOG IS ERG LANG. DUS IK ZOU ZEGGEN, NEEM HET ERVAN, ZET EEN KOP GROENE THEE. DAT IS NIET ALLEEN EEN GOED MIDDEL TEGEN HET GURE WINTERWEER, MAAR OOK NOG EENS GOED VOOR DE STOELGANG. TWEE VLIEGEN IN EEN KLAP DUS, OF EINENLIJK DRIE ALS MIJN BLOG LEZEN OOK ALS VRIEG BESTEMPELT.

Laat ik deze blog beginnen met jullie allemaal namens mijzelf en de voltallige McGovern familie een zeer gelukkig kerstfeest te wensen: Gelukkig Kerstfeest! / Merry Christmas!. Nog net op tijd, want in California, dat negen tijdzones op Nederland achter ligt, is het nog steeds tweede kerstdag. Nou ja, dat verzin ik, want wist je dat ze in Amerika helemaal geen tweede kerstdag hebben? Het feit dat we in Nederland zoiets als een 'tweede kerstdag' hebben vinden veel Amerikanen een vreemd verschijnsel ("Is hij in Nederland dan twee keer achter elkaar geboren?"), om over tweede paasdag nog maar te zwijgen ("Stond hij in Nederland dan twee keer op uit de dood?") Maar dit even geheel terzijde, om mijn geweten een plezier te doen zeggen we maar even dat het hier in California nu tweede kerstdag is. En waarom ook niet? De kestboom staat er nog, de stockings hangen er nog; de symptomen van het kerstfeest zijn nog vollop aanwezig, alleen de kalender zou mij kunnen verraden.

Niet vorige zondag, maar de zondag daarvoor, was het dan eindelijk tijd om de kerstboom te versieren. 12 december klinkt misschien niet laat voor het optuigen van de kerstboom, maar dat is het voor Amerikaanse begrippen toch wel degelijk. De McGoverns hebben in hun woonkamer geen echte dennenboom, maar een nep-boom omdat Christina allergisch is voor de echte variant. Het optuigen van de kerstboom was iets wat we met de hele familie deden, iets wat ik ook al gewend was in Nederland. Het ene naar het andere ornament vond zijn weg naar een van de neptakken, terwijl op de achtergrond het ene naar het andere kerstliedje zijn weg voor de kamer vondt. 7570 Westwood Drive was na het optuigen dan eindelijk helemaal in kerstsfeer. Overal waar je keek was wel een decoratie te vinden. Onder de kerstboom reed een treintje, met de Santa Claus als machinist. Al kwam hij niet ver, de spoorlijn was al snel bedoven onder de kerstcadeautjes.

De laatste week voor de kerstvakantie was waarschijnlijk de drukste schoolweek sinds ik in Amerika ben aangekomen. Op woensdag, donderdag en vrijdag vonden namelijk in de 'finals' plaats. Een final is een super-groot-mega proefwerk waarin alle stof in het eerste semester nog eens wordt getoetst. Tijdens mijn eerste Final, AP Statistics, had de lerares een verassing voor de hele klas. Toen ik de klas binnen liep zag ik al een kookplaat staan, met daarnaast genoeg ingredienten voor American pancakes om de hele klas te voeden. Tijdens de final begon ze ineens beslag te kloppen en pancakes te bakken. Mrs. Silva's pancakes waren de perfecte beloning voor het harde werk. Voor zo ongeveer de helft van de vakken heb ik het cijfer, of eigenlijk de letter, al terug en de prognose is bemoedigend.

Na een week hard ploeteren ben je wel aan ontspanning toe. Alleen kon ik op vrijdagmiddag niet ongestoord achterover leunen. Er vond bij ons op school het 'Bob Hagen Tournament' plaats. Een basketbaltoernooi, dit keer voor de jongens. Net als bij het meisjestoernooi was Sports Medicine aanwezig om als 'Medical staff' te fungeren; en net als bij het meisjestoernooi gebeurde er weining spannends. Al waren de wedstrijden wel een stuk interessanter om naar te kijken, en niet alleen omdat het spel significant beter was.

Zaterdag, de eerste dag van de vakantie, herinnerde ik me ineens weer hoe het voelde om absoluut niets te hoeven doen. Nou ja, niets wil ik ook weer niet zeggen. Het was namelijk tijd om in te pakken voor Disney Land! 'The Magic Kindom'! Zelf geproclameerd 'Happiest Place On The World'! Al kon ik daar pas om half elf 's avonds, na 'Julie&Julia' gezien te hebben, de kracht voor vinden. De rest van de dag was ik zo lui als de haarstylist van Hugo Borst. Veel meer dan Starbucks halen, kerstcadeautjes inpakken en naar het postkantoor gaan om het een en ander naar de andere kant van de Atlantische plas te sturen heb ik niet gedaan.

Op zondag was het dan eindelijk zover, op naar Disney Land! Speciaal voor deze reis hadden Glenn en Christina een minivan gehuurd, iets wat onder het gezin al snel tot aardig wat zelfspot leidde. In Amerika is de minivan het toppont van burgerlijkheid, het vervoermiddel van de soccermoms; dwingend gewoontjes als een plakje leverworst op een receptie. Daar wil je natuurlijk niet in gezien worden, en al zeker niet in Orange County. Ordinair of niet, de minivan was wel een stuk confortabeler dan de Toyota Rav 4 van Savannah die we normaal gebruiken. Het had net dat ene wat Savannah's auto niet had: beenruimte!

De route naar het zuiden was de avond daarvoor alvast uitgestippeld. We begonnen over Road 152 richting Los Banos, om vervolgens in te voegen op Freeway 5 richting Los Angeles. Het eerste deel van de reis was zeer vlak en eentonig. De uitgestrekte akkervelden waren weinig verschillend van die nabij Zuidbroek. Af en toe werd de serene horizon onderbroken door een sporadische zendmast; of zo'n krakkemikkigee houten windmolen, die in de films altijd symbool staan voor een uitgestorven gebied. De route kan eigenlijk gezien worden als de 'route du soleil' van California, alleen eindigd de snelweg nu niet bij het zonnige Zuid-Frankrijk, maar in het zonnige Zuid-California.

Bij de enige parkeerplaats in de weide omtrek sloegen we van de freeway af om te lunchen bij het mekka van de Amerikaanse hamburger: 'In-N-Out Burger'. Als je denkt dat McDonald de favoriet is onder de Californiers, dat is het dus niet. Iedereen op mijn school heeft niets dan lof over voor de sappige burgers en verse frieten van
'In-N-Out'. Soms lijkt het wel alsof de populatie van deze staat collectief verslaafd is; fastfood is hun religie, 'In-N-Out Burger' is hun tempel. Op dit soort momenten komt mijn ware aard als nuchtere Groninger in mij naar boven als ik onverschillig verklaar: "Het is maar een hamburger", een opmerking die gezien wordt als godslastering in de eerste graad en wordt beantwoord met een stemverhefend: "Dude, it's In-N-Out!" En als een Californier een zin begint met 'dude!', dan weet je dat het menens is. Na een redelijk goede, maar niet super speciale hamburger was het tijd om onze rit naar het zuiden voort te zetten.

Na een paar uur gereden te hebben doemde dan eindelijk een wel heel bekende skyline op: het was de skyline van Los Angeles, 'the City of Angels'. De hoge glimmende wolkenkrabbers glinsterden aan de horizon. Al is de term wolkenkrabber trouwens nogal ongepast aangezien er geen wolkje te krabbelen viel. Het was onbewolkt en zo'n 70 graden Fahrenheit. Hoe dichterbij de hoge gebouwen kwamen, hoe breder de freeways werden. Het wegennet rondom Los Angeles is een groot spinnenweb van achtbaanssnelwegen. Om de zoveel mijl navigeren de vele automobilisten zich weer door een gecompliceerd knooppunt, dat er vanuit een helikopter uit moet zien als een hoopje gekookte spaghettislierten. Het was een raar gevoel om links en recht van mij groen met witte verkeersborden te zien die de afslag naar Hollywood of Beverly Hills aankondigden. Ineens ben je onderdeel van een wereld die je voorheen alleen kende van de films, of de reality shows van MTV.

Zo'n zeven uur na ons vertrek uit Gilroy en 160 bladzijden in mijn boek verder kwamen we dan eindelijk aan bij ons hotel. Omdat ik nog nooit met de McGoverns had gereisd had ik geen idee wat voor hotel kon verwachten. Het bleek uiteindelijk een ontzettend mooi hotel, dat maar een kleine twintig minuten rijden van Disney Land af lag. In de overdekte binnenplaats was een Japanse tuin aangelegd, met een vijver vol kooikarpers. Ook bezat het hotel een zwembad en een fitnessruimte.

Die avond gingen we uiteten in Irivine, een plaats verderop, en tevens de plaats waar Glenn is opgegroeid. Hij mag de stad dan goed kennen, de weg naar het restaurant was nog een behoorlijke zoektocht. Onderweg werd de rijkdom van Organe County, the OC, al snel duidelijk. Om mij heen niets dan mooie huizen, glanzende gebouwen en dure winkelcentra waar de lokale boweners nog massaal last-minute kerstinkopen aan het doen waren. Het restaurant was uiteindelijk de zoektocht dubbel en dwars waard. Ik bestelde spare-ribs, al worden ze door de Amerikanen kortweg als 'ribs' aangeduidt. Dit was de eerste keer sinds de vrijdag voor mijn vertrek naar Amerika, toen mijn vader spare ribs bereidde op de barbecue alhoewel mijn oma met een kunstgebit een van de gasten was, dat ik van mijn favroriete gerecht mocht genieten.

Na een verrassend rustige nacht op een semi-comfortabele uitklap bank was de dag van oneindig plezier dan eindelijk daar. Het kind kwam weer helemaal in mij naar boven terwijl ik onderweg naar het ontbijtbuffet het deuntje van de 'Pirates of the Caribean' attractie neuriede. (Yo ho! Yo ho! A pirate's life for me!) Ik heb het liedje trouwens op mijn iPod, dat is hoeveel ik van Disney Land houd.

Aangezien deze reis het kerstcadeau van Glenn's ouders was, gingen zij de eerste dag ook mee. Nadat we de minivan met de hulp van Disney medewerkers naar een plaatsje op de Goofy-etage genavigeerd hadden, bracht een treintje ons naar de ingang van Disney Land. De rijen voor de ingang gaven een goede indicitatie dat datgene waar we voor vreesden realiteit was: het was druk. En dan bedoel ik niet Albert Heijn op zaterdag druk, maar het lowlands-terrein na een groot optreden druk.

Het kerstgevoel wordt je in Disney Land als chocoladecroissantjes door de strot gedouwd. Main Street U.S.A., het eerste themaland dat we binnen liepen was een groot kerstfestijn; een orgasme van kerstversiersels. Niet dat ik dat erg vond, kerst is een van mijn favoriete tijden van het jaar. En nu ik uit de kast ben kan ik me ongestoord over geven aan het kerstgevoel, en meetetteren met Mariah Carey's 'All I Want For Christmas Is You'. Het mag nu, men kijkt er niet meer raar van op, en misschien verwachten ze het juist nu zelfs wel.

Parc Disney in Paris is in vele opzichten een kopie van het origineel in California. Disney Land California is opgedeeld in thema landen: Main Street U.S.A., Adventureland, Frontierland, New Orleans Square, Critter Country, Mickey's Toontown, Fantasyland en Tomorrowland.
Ik als lange slungel keek boven alle drukte uit. De paden waren bedolven onder de mensen en de kinderwagens. Lege plekken die op de paden ontstonden werden al snel weer opgevuld door mensen die opzoek waren naar armruimte.

Ondanks de drukte hebben we toch redelijk wat attracties op onze wishlist kunnen afkruisen. In chronologische volgorde:
- Indiana Jones:
In Parijs niets meer dan een achterwaartse achtebaan, maar hier een avontuurlijke reis in een jeep, door de verborgen grotten en tempels van het oerwoud.
- Pirates of the Caribean:
Hetzelfde als in Parijs, alleen speelt Johnny Depp's Jack Spearow in deze atractie een significante rol.
- Haunted Mansion:
In principe hetzelfde als de attractie in Parijs, alleen was het huis hier speciaal voor kerst aan een metamorfose onderworpen. Het huis vertelde het verhaal van 'A Nightmare Before Chritmas', na de film van Tim Burton.
- Big Thunder Moutain:
Komt op hetzelde neer als de achtbaan in Parijs, behalve dan dat we in de wachtrij een bekende Amerikaanse worstelaar zagen (Chuck Liddell) waar Quentin nog mee op de foto ging.
- Slash Mountain:
Een boomstamatractie dat het verhaal van Broer Konijn en de Booswichtenclub vertelde. En zoals de naam van de atractie al doet vermoeden, ik werd klets en klets nat.
- Space Tours:
Een atractie waar ik in Parijs nog nooit in ben geweest, het viel me niets tegen. Toen ik zei dat ik nog nooit een Star Wars film had gezien werd ik, om het zacht uit te drukken, wel even raar aangekeken.
- Matterhorn:
Ja ja, in Disney Land California staat een vijftig meter hoge replica van de Matterhorn in Zwitserland. Door deze berg zoefen Alpinische bobsleeen een bochtig parcour af.
- It's A Small World:
Ah, een klassieker. Ook deze atractie was speciaal voor de kerstdagen aangepast. In de kerst-variant wordt ook de noordpool aangedaan. Vlak voordat we Europa binnen voeren zag ik ineens in dikke letters 'Vrolijk Kerstfeest' staan. "That's Dutch!" Daar was ik toch wel even trots op.
- Finding Nemo:
Een schattige tocht in een onderzeeer dat het verhaal van Nemo verteld.
-Space Mountain:
De grote finale, een wervelende achtbaan door die je door de verste uithoeken van het universum leidt.

Oh ja, en ondertussen hadden we nog heerlijk gegeten in Downtown Disney, California's variant op Disney Village. Mijn pasta met mosselen was niet van deze wereld.

Het was pas rond middernacht voordat we ons weer door het treintje naar de grote parkeergarage lieten rijden, om vervolgens met de roltrap naar onze minivan op de Goofy-etage te gaan. Op de terugweg naar het hotel was het stil.

De tweede dag ging het opstaan een stuk moeilijker. Een uur later dan de dag ervoor kropen we uit bed, schuivelden we naar het ontbijtbuffet, en aten zwijgend onze roereieren. De zeventien uur aan plezier waar we ons de dag daarvoor aan hadden onderworpen, hadden er goed ingehakt.

De tweede dag gingen we niet naar Disney Land zelf, maar naar 'Disney's California Adventure'. Het idee van dit park is dat het California in het klein is. Elk themaland representeerd een ander deel van de staat: Sunshine Plaza, Hollywood Pictures Backlot, A Bug's Land, Golden State en Paradise Pier. Ook zijn er replicaas te vinden van de Golden Gate Bridge in San Francisco en de visserspier van Monterey.

De atracties waar we in zijn geweest:
- Soarin' Over California:
Een levensechte vlucht over de mooiste plekken van California.
- Grizzly River Run:
Een wildwateratractie door de bergen van Yosemite. Bij ons in de boot zat een gezin waarvan de moeder hoogtevrees had. Zij had blijkbaar de illusie dat een wildwateratractie geen stijgen en dalen kent. Terwijl een grote rubberen band ons naar boven trok zei ze trillend: "I don't want to die! I don't want to die!". Waarop haar vierjarige dochtertje zei:"It's gonna be okay mother, you have a savety belt, you have a seat, you will be fine."
- California Screamin':
Verreweg de beste achtbaan die het gehele resort te bieden heeft, tevens de enige die over de kop gaat.
- Tower Of Terror:
Hetzelfde als in Parijs. Een paranormale personeelslift brengt je naar de 'Twilight Zone', waarna de lift enkele tientallen verdiepingen naar beneden vliegt.

De tweede dag in het resort was een stuk korter dan de eerste. Niet alleen omdat we allemaal doodop waren, maar ook omdat we zouden eten bij de ouders van Glenn; een vervroegd kerstdiner.

De ouders van Glenn wonen in Irvine, de stad waar we de eerste avond uit eten waren. De weg naar hun huis leidde ons langs een prachtige kustlijn. Een schitterend blauw-gele oceaan aan de linker kant, robuuste heuvels aan de rechter kant. Aan de borden langs de weg viel af te lezen dat we net Laguna Beach waren binnen gereden. Dure boetiekjes en sjieke restaurantjes domineerden nu het gezichtsveld. De rijkdom werd slechts onderbroken door een verpauperd filiaal van 'Jack in the Box', het Amerikaanse broertje van McDonalds. Zelf de elite van Orange County heeft zo af en toe nog wel eens behoefte aan een vette hap; zo'n maaltijd waarbij je denkt: gadverdamme wat lekker!

De ouders van Glenn, Mike en Pam, wonen in een mooi appartementencomplex dat met een been in Irvine staat, en met het andere in het naburige Newport Beach. Het complex is voorzien van alle primaire levenshoeften: een zwembad, een fitnessruimte, een kleine bioscoop, een feestruimte, een baskerbalveld, een tennisveld en noem het maar op.

Nadat we genoten hadden van het heerlijke diner, een soort kalkoen-in-bladerdeeg-met-cranberrie taart, was het tijd om de eerste kerstcadeautjes van het seizoen te openen. "Gewoon een paar kleinigheidjes," zei Pam er nog bij, maar dan in het Engels natuurlijk. In mijn goodiebag zaten:
- Een dek kaarten van Starwars
- Het spel 'Fact or Crap'
- Een pakje Whoppers (Amerikaanse versie van de Maltezers)
- Van die plaksels voor op de raam
- Zo'n spieraal die eigenhandig de trap af huppeld.
- Oh ja, en de lolly waar ik op dit moment van aan het genieten ben.

De ouders van Glenn zijn trouwens grote fans van Andre Rieu, Andre Rioew op zijn Amerikaans. Tijdens het diner luisterden we naar zijn kerst DVD en stelden ze mij vragen over zijn populariteit in Nederland. Ook zeiden ze dat hij tussen de nummers door Nederlands sprak, en dat dat wel leuk zou zijn voor mij om dat te zien. Het Nederlands bleek uitteindelijk verward te zijn met Duits; wat een beledeging voor mijn moedertaal. Al nam ik ze dat niet kwalijk hoor, je moet je familie te vriend houden.

Die dag daarna, de drieentwinstigste, was Quentin's verjaardag. Het was tevens de dag dat we terug reden naar Gilroy. Zo saai als de heenweg was, zo schitterend was de terugweg. In plaats van California's 'Route du Soleil', namen we nu Highway 101. De weg leidde ons langs Santa Monica, Santa Barbara, de agressieve rotsen die dag in dag uit de golven van de Grote Oceaan trotseerden, palmbomen, overal palmbomen, en huizen waarbij een zwembad zo vanzelfsprekend is als een toilet dat je kan doorspoelen. Riep de heenweg nog associaties op met de akkervelden nabij Zuidbroek, de terugweg deed me meer denken aan de Ligurische kust. In het speciaal die autostrada van Genova naar La Spezia. Het enige wat me eraan herrinerde dat ik me in Amerika bevond waren de nummerborden; en het feit dat de borden langs de kant van de weg de straat die men na het afslaan op zou rijden aankondigde, en niet de naam van de betreffende plaats.

Na vele uren rijden, ik weet niet precies hoeveel omdat ik het besef van tijd een beetje kwijt was, kwam de geur van knoflook ons voorzichtig tegemoet. Het Ligurische landschap was ongemerkt overgegaan in een landschap dat me bekend voor kwam. We reden Gilroy binnen aan de kant waar de grote knoflookverwerkingsfabriek staat. Je weet dat je je ergens thuis voelt als je blij ben om er terug te keren. Dat was precies wat mij overkwam toen we het bord 'Gilroy: The Garlic Capital of the World' passeerden. Hoe rijk en geweldig Orange County met al zijn pracht en praal ook was, het voelde goed om weer in het oude vertrouwde Gilroy te zijn.

Quentin's verjaardagscadeau was de nieuwste iPod Nano, die ene met een camera. Savannah en ik waren in alle Disney-vreugde helemaal vergeten om een cadeau voor hem te kopen. Met het exuus "we gaan even naar starbucks", raceden we naar het winkelcentrum om een cadeaubon aan te schaffen, alsof we die dag nog niet genoeg in de auto hadden gezeten. We kwamen terug met een cadeaubon voor 'Gamestop' en vijf short peppermint hot chocolates. Quentin had onderhand al door dat we zijn cadeau waren vergeten, de smoes dat de dichtsbijzijnde Starbuck op 1st street dicht was en dat we daarom naar een andere moesten en dat het daarom zo lang duurde, mocht niet baten. Maar met zijn cadeau was hij in ieder geval erg blij.

Die avond gingen we met het hele gezin uit eten bij 'Famous Dave's BBQ', een barbecue resataurant hier in Gilroy. Er werd geen moeite gedaan om de belangrijkste reden dat men hier kwam, vreten, te maskeren met een elegante ambiance. De neon letters die 'Eat Like A Pig' op de muur uispelden somden de hele ambiance in vier lettergrepen op. Ik bestelde voor de tweede keer die week ribs, en at voor de zoveelste keer die week mijn buikje rond.

De volgende dag, de dag voordat alle opgebouwde kerstvreugde zich zou ontladen, kon ik eindelijk weer eens mijn vertrouwde hardlooprondje afdraaien. Ik was eigenlijk van plan om vandaag ook hard te lopen, maar aan de tijd rechtsonder in het beeldscherm te zien (3;37 pm) wordt dat hem niet meer.

Die avond, kerstavond, stapten we opnieuw met zijn allen in de minivan. Dit keer niet om af te reizen naar het zuiden, maar om af te reizen naar de meest extravagante kerstverlichting die Gilroy te bieden heeft. Dit is een traditie die wel meer families kennen. Gewapend met een thermoskan hete chocolademelk reden we door de straten van Gilroy. Het verschil tussen de christelijke en niet-christelijke inwoners is duidelijk af te lezen uit de kerstverlichting. De christelijke mensen versieren hun voortuin met levensgrote, en tevens lichtgevende, bijbelse figuren die de geboorte, of eigenlijk het kraambezoek, van Jezus Christus uitbeelden. De niet-christelijke mensen daarentegen weidden al hun wattage aan de kerstman en consorten. Bij de mensen die er tussen in zitten leven de kerstman en Jezus Christus in symbiose langs elkaar heen. Christelijk of niet, sommige huizen zijn onvoorstelbaar overdadig gedecoreerd; daar kan zelfs Walt Disney jaloers op zijn.

Kerst, de favoriete feestdag van Amerika, was aangebroken. Omdat ik nog nooit eerder kerst met de McGoverns heb gevierd wist ik niet wanneer ik welke tradies kon verwachten. De dag begon meteen goed met het openen van de cadeautjes die Santa Claus in mijn stocking bij de open haard had achter gelelaten. De memo dat 7570 Westwood Drive dit jaar een extra stocking bezat had Santa Claus gelukkig tijdig ontvangen. Daarna gingen we met z'n allen naar de woonkamer om de cadeaus onder de kerstboom te openen. De cadeaus die ik die ochtend gekregen heb zijn:
- Snoepgoed
- Snuggie (een deken met mouwen; slim toch?)
- Riem (de Macy's doos waarin het kwam heb ik bewaard want dat staat interessant om in de kast te hebben)
- O Neill vest (lekker warm tijdens mijn fietstochten van en naar school)
- Zaklamp (iedereen in huis heeft zijn eigen, voor het geval de stroom uit valt)
- Family Guy pyjama (een afbeelding van baby Stewie met de woorden 'born to be bad')
- 'East of Eden' door John Steinbeck (beroemde Amerikaanse schrijver die in deze regio geboren is)
- 'Netherland' doot Joseph O'Neill (de pers was laaiend enthousiast)
- De nieuwste CD van Kings of Leon (net geluisterd tijden het opruimen vamijn kamer: vijf sterren)
- Een leren hoesje voor mijn paspoort en twee leren labels voor mijn koffers (is dit een hint? willen ze me weg hebben?)
- Zo'n houten platform met een leren kussen eronder dat je op je schoot kan leggen zodat je op de bank kan werken

Iedereen was blij met de cadeaus. Na een heerlijk ontbijt met bannanenbrood en warme cider gingen we voor de laatste keer met het hele gezin de minivan in. We zouden die avond kerst vieren bij Dawn, de zus van Christina. Dawn woont in Vacaville nabij Sacramento, de hoofdstad van California.

Dawn heeft drie kinderen. Twee daarvan, Hally en Dalton, heb ik al eens ontmoet. De derde en oudste, Nick, nog niet. Maar daar kwam bij aankomst direct verandering in. En er was nog veel meer familie die ik nog nooit had ontmoet, zoald de moeder van Christina. De moeder van Christina, Kathy, is een schat van een vrouw. Misschien is dit een beetje een vreemde vergelijking, maar ik zag haar meteen als de Mexicaans-Amerikaanse versie van Oma Stef, de moeder van Robert, de oma van Rosanne en Marouschka. Voor de mensen die het voorrecht hebben Oma Stef te kennen, zo'n soort vrouw was de moeder van Christina, die door de familie wordt aangeduidt als 'nana'. Verder waren bij de kerstviering aanwezig: Christina's stiefvader John, Christina's vader Dan, Christina's stiefmoeder Margaerite, Nicks vriendin Sarah, Margaerite's dochter, schoonzoon en kleinzoon, en nog twee mensen die bij Dawn in de straat woonden.

Opnieuw kregen we cadeautjes. Die middag kreeg ik:
- De nieuwe Alicia Keys CD
- Warme pantoffels
- Cadeaubon voor Best Buy (de Amerikaanse Media Markt) en Starbucks
- Een ornament voor in de kerstvoom
- Nog meer snoep (waar ik nu van aan het genieten ben aangezien de lolly waar ik zo even over schreef alweer achter de kiezen is)

Het kerstdiner was heerlijk. Dawn's zoete aardappelen waren zoeter dan ooit. De ham was mals en sappig. De gebakken aardappelen waren goudbruin en knapperig. Zelfs de spruitjes waren binnen te houden.

Ik denk dat dit wel weer genoeg leesmateriaal is voor een week. Ik heb nu nog een ruime week vakantie. Veel bijzonders staat er niet op de planning, behalve dan een dagje San Francisco met mijn Amerikaanse vriendinnen Megan en Brittany. Oh ja, en natuurlijk oud en nieuw; in Nederland mijn favoriete feestdag, in Amerika valt dat nog te bezien.

ps. De fotos zet ik later wel online, ik de computer nu wel genoeg bezet gehouden.
pps. Vergeet niet te reageren!