Ren, Kook, Shop, Sport, Lach, Werk en Bewonder

Deze late blog is niet mijn schuld. Het is de schuld van de favoriete hobby van de Amerikaanse jeugd: procrastination, beter bekend als uitstellen. Het niveau van de Amerikaanse High Schools mag dan lager liggen dan in Nederland, de hoeveelheid huiswerk maakt liegt er niet om. Niet dat we meer huiswerk hebben dan in Nederland, maar we krijgen wel minder tijd in de les om huiswerk te maken. Huiswerk maken tijdens de les is een grote uitzondering. Dus moet alles wel na school, en het werkt uitstellen tot zondag is dan niet een sporadisch iets.

De week na Thanksgiving break was redelijk normaal. Niets deed vermoeden dat we net een vijfdaagse vakantie achter de rug hadden. Iedereen vroeg mij wat ik van mijn eerste thanksgiving vond en of ik ook veel gegeten had. Geweldig en ja, was mijn standaard antwoord. Dat ze in Europa geen Thanksgiving vieren gaat er bij sommige mensen nog steeds niet in. Zelfs als ik ze uitleg dat we in Nederland toch echt geen Pelgrims en Indianen hadden, vinden sommige mensen het nog steeds maar een raar idee. Het probleem met veel Amerikanen is dat ze veel van Amerika weten, maar nagenoeg niks van Europa. En dan vooral op geografisch gebied, maar daar kom ik later deze blog nog wel op terug.

Op dinsdag had ik een afspraak met mijn Guidance Counsler, ofwel mijn decaan. Ik had al eerder aangegeven dat ik graag mijn 4th period wilde veranderen, en misschien ook mijn 6th period. Vanaf volgend semester, na de kerstvakantie dus, heb ik in plaats van US Hidtory Culinary Arts. Er zat wel een klein addertje onder het gras. 4th period is een advanced coocking klas, dat wordt even flink wat inhalen. Want het feit dat ik zo nu en dan een pak pasta in een pan met kokend water gooi gaat me daarbij niet helpen.
Uiteindelijk heb ik besloten om mijn 6th period niet te veranderen. 6th period was altijd basketball, maar nu het echte seizoen is begonnen is dit uur veranderd in training tijd voor het varsity team (een term die wordt gebruikt om het eerste team aan te duiden). Basketballen zit er dus niet meer in, maar wel kan ik tijdens dit uur gebruik maken van de fitness ruimte van de school. Ik heb altijd tegen mezelf gezecht dat ik meer aan fitness moest doen, en nu heb die kans. "At the end of the year you're gonna be like Arnold Schwarzenegger", merkte een van mijn klasgenoten gekscherend op, maar of het zo ver komt...

Na school, nog steeds op dinsdag, was het tijd om al het geld dat we hadden ingezameld voor de slachtoffers van de tsunami te tellen. Het eindbedrag kwam uit op $234,33! Klint weinig, maarja, alle beetjes helpen zullen we maar zeggen. Een groot deel van dit bedrag kwam trouwens uit Nederland. Namens iederen, nog super bedankt voor alle gulle donaties! Een flinke stapel papierwerk en een polsverlammend aantal handtekeningen verder was het geld dan eindelijk klaar om naar de Philipijnen gestuurd te worden.

De fiets is trouwens een soort van gemaakt. Het is niet perfect, maar hij voldoet. Op dinsdag, na het telwerk, ging ik dus weer lekker vertrouwd op de fiets naar huis. Maar natuurlijk niet zonder eerst even langs Starbucks te gaan. Niet voor een Frappucino of een ander drankje met een interessante naam, maar een gewone koffie, dat scheelt weer in de calorien. Bij de Starbucks waar we op Black Friday waren stonden de calorien van alle drankjes vermeld, en het dranktje dat ik vaak bestel was zo'n 500-nogwat calorien, oeps! Vanaf nu maar wat vaken een gewone koffie bestellen dus.

Om de Amerikaanse High School op ultieme wijze te ervaren vond ik eigenlijk dat ik ergens dit jaar aan een sport moest doen. En niet zoals bij basketball voor spek en bonen, nee, voor het echie deze keer. Op woensdag heb ik me opgegeven voor: atletiek! En dan niet vergooien en hoogspringen, ik wil me vooral richten op het hardlopen. Mijn wiskunde lerares, Mrs. Silva, is de coach en was meteen super enthousiast. Ze zei dat ik hoe dan ook voor de school kon uitkomen! Het atletiek seizoen begint op 1 februari. Vanaf die dag moet ik dus elke dag na school twee uur trainen. Ik kijk er erg naar uit om op deze manier mijn schoolspirit nieuw leven in te blazen.

Vorige week kreeg ik ineens een email van mijn oude debat-team op het zernike. Ze waren door naar de tweede ronde van het NK debateren! Naast het feit dat ik super trots was, realiseerde ik me ook opeens hoeveel ik debat mis, en vooral de gezelligheid die daarbij gepaard ging. Tot deze week was ik simpelweg te onder de inrdruk van alle nieuwe impressies om me hiermee bezig te houden.

Tijd dus om de debate-scene van Gilroy High te verkennen. Ik heb gepraat met de leraren die over het debat team gaat. Ze was meteen super enthousiast dat iemand intresse toonde in debat. Ze drukte meteen vijf DVD's en een kalender in mijn handen. Ik kreeg echter de indruk dat het debat team hier in Gilroy lang niet zo leuk een gezellig is als het debat-team op de Westerse Drift. Ik denk erover na om puur voor de ervaring aan in ieder geval een debat evenement mee te doen, maar dat zien we nog wel.

Op donderdag, vrijdag en zaterdag vond op Gilroy High de 'Mustang Classic' plaats, een regionaal basketbaltoernooi voor meisjes. Sport Medicine is elk jaar bij dit evenement aanwezig om de gewonde mensen te behandelen. Ik werkte op vrijdag. Maar veel meer dan een bloedneus en hier en daar een verzwikte enkel of vervelende blaar gebeurde er niet. Zo heel erg vond ik dat ook weer niet. Het hield in dat we gezellig met zijn allen onze school konden aanmoedigen. Ons varsity team eindigde uiteindelijk als tweede. Een van de sports med. meisjes wist niet dat ik een uitwisseling student was. Toen ik vertelde dat ik uit 'the Netherlands' kwam, zei ze: "Isn't that were Peter Pan lives"? Een uitspraak die tot veel hilariteit leidde, vooral bij onze lerares. Even voor de duidelijkheid: Peter Pan woont dus in NeVerland. Ook dacht ze dat Euwopa een land was, geen continent. En ze dacht dat Amsterdam ergens in Duitsland lag. Zoals ik al zei, met de geografische kennis is het bij de Amerikanen somber gesteld.

Op zaterdag was een tijd voor een dagje in 'the City': San Francisco! Mensen die in de 'Bay Area', de baai rond San Francisco, Oakland en San Jose wonen noemen San Francisco liefkozend: the City, net zoals de Groningers Groningen liefkozend 'de stad' noemen.

Deze dag was, zoals de alerte lezer waarschijnlijk al door had, tevens sinterklaas. Toen ik 's ochtend de keuken inliep, met mijn ogen gericht op de koffiepot, zei Glenn ineens: "Someone left something for you." Ik draaide me om en daar, voor de open haard, stond een van Christina laarzen gevuld met cadeautjes! Totaal onverwacht en echt super leuk! De cadeautjes waren van de vrouw van de collega van Christina. Zij is Nederlandse en geeft Christina al het hele jaar zo af en toe een potje sambal of een pak hagelslag mee. Het cadeautje was deze keer: twee chocoladeletters en een pak speculaas. Lekker ouderwets smullen dus!

Die ochtend had ik totaal niet het gevoel dat ik op het punt stond om naar San Francisco te gaan. Niets wees erop dat ik een paar uur later tussen de wolkenkrabbers zou staan. Maar als je tijdens de rit constant de bordjes 'San Francisco' volgt begint het gevoel al aardig snel te komen. Terwijl we the city binnen reden overviel me hetzelfde gevoel dat me 31 maanden eerder ook overviel, toen ik voor het eerst van mijn leven New York City binnen reed: een aaneenschakeling van wow's en een pijnlijke nek van het staren naar de hoge gebouwen.
Deze trip naar San Francisco had niet als hoofddoel: bezienswaardigheden, maar vooral: shoppen. Iets wat ik helemaal niet erg vond, aangezien shoppen een van mijn favorite hobbies is (vooral als je een jaartje van je ouders' geld leef, just kidding; dat is trouwens het stopwoordje van mij dit jaar). We gingen eerst naar Union Square, een gebied met veel winkels en warenhuizen. Op het plein zelf was een ijsbaan, onder de voet van een gigantische kerstboom. De rest van de dag zijn we van winkel naar winkel gegaan, de een nog mooier opgetooid met kerstversiering dan de ander. En maak je maar geen zorgen hoor Pap en Mam, ik heb me voor mijn doen nog behoorlijk ingehouden. Mijn vangst van de dag: H&M handschoenen, DKNY T-shirt en een Starbucks mok. Na een paar uur gewinkeld te hebben was het helaas alweer tijd om naar Gilroy te gaan, wat een constrast ineens. Glenn en Chritina verzekerden mij echter dat dit zeker weten niet de laatse keer is dat we the city bezoeken. Mijn eerste echte beleving van the city was in ieder geval een bewonderingswaardige belevenis.

Vandaag kwam ik thuis en daar stonden ze ineens, twee pakketjes van de goede sint! Na Nederland te hebben verlaten is hij als de wiedeweerga met de stoomboot naar California gekomen om vervolgens twee pakketjes voor mij, en de McGoverns, op de stoep van 7570 Westwood Drive achter te laten. Naast een boek van Maarten van Rossum, was vooral snoep een erg populair cadeau. En ookal kom ik nu om in de chocolade letters (zes!) ik ben de goedheiligman erg dankbaar dat hij niet stilletjes aan mijn nieuwe huisje voorbij is gereden. Savannah las nog hardop een van de gedichten voor, een hilarisch hoorspel.

Tot zover weer deze blog. Ik ben te lui om nu de foto's te uploaden, dus die hou ik jullie nog tegoed! Nog twee volle schoolweken te gaan tot de kerstvakantie, ik ben nu al aan het aftellen! Voor de mensen die het nog niet wisten, in de kerstvakantie gaan we naar Disney Land!
ps. Vergeet niet te reageren!