Bizarre Taferelen in het Winchester Mystery House

Was het vorige week tijd voor een trui, deze week was het weer stralend weer met zo'n 25 graden (celsius). Het is echt heerlijk om elke ochtend een T-shirt aan te trekken, en je geen zorgen te maken over het weer. De enige plek waar je echt koud kan krijgen zijn de klaslokalen, waar de airco 24 uur per dag aan lijkt te staan, wel zo milieuvriendelijk natuurlijk.

Over milieuvriendelijk gesproken, wij Nederlanders denken altijd dat de Amerikanen zo vreselijk vervuilend zijn. Dat is qua CO2-uitstoot ook wel zo, maar qua recyclen is dat allerminst het geval. Amerikanen recyclen namelijk alsof hun leven ervan af hangt. In huis wordt alles gescheiden, en ook in alle klaslokalen staan recyclingvaten. Sommige leraren geven zelfs 'extra credit' aan scholieren die grote hoeveelheden recyclebaar materaal meenemen. Hypocriet? Misschien, maar beter op deze manier hypocriet dan een land met 250 miljoen mensen die elke dag de auto pakken, en daarnaast ook nog eens niet recyclen. Op dit gebied valt er dus nog best wat te leren van Amerikanen, maar daar hoor je Al Gore dan weer niet over.

Deze schoolweek was er een als alle andere. Op dinsdag hadden we de derde bijeenkomst van de Pacific Asian Club, met als doel om onze plannen om de slachtoffers van alle natuurrampen in Pacifisch Azie concreet te maken. Alleen wordt liefdadigheid al snel een secundaire bezigheid als er weer eens Aziatisch eten is. Dit keer stond op het menu: Philipijnse pasta. Vraag me niet wat het is, het was in ieder geval erg lekker. Na ons lekker vol te hebben gegeten, vonden we de laatste vijf minuten toch nog tijd om plannen te maken om geld in te zamelen.

Nu ik het toch over clubs heb, afgelopen vrijdag was het 'Club Rush' op Gilroy High. Dit is een evenement dat plaatsvindt tijdens de lunch. Alle clubs van de school krijgen een kraampje toegewezen, alwaar de presidenten van de clubs zieltjes proberen te winnen. Zal ik een klein overzichtje geven van de clubs op Gilroy High? Er is: Grace Club (waar wordt gepraat over god en consorten), French Club, Italian Club, Vrijwilligerswerk Club (dat is niet de echt naam natuurlijk, maar die ben ik even kwijt), Save-the-ocean club en nog wat kleine clubs waarvan de naam me nu alweer ontschoten is. En natuurlijk deed de Pacific Asian Club ook mee. En onze kraam was gevuld met, je raad het al, eten. Onethisch praktijk, omkopen met donuts? Misschien, het heeft in ieder geval wel gewerkd. Ook hebben we tijdens de Club Rush geld ingezameld voor de slachtoffers in Azie. En ik heb natuurlijk ook een gulle donatie gedaan (oh ja, pap en mam: jullie hebben tien dollar gedoneerd). Verder heb ik me ook ingeschreven bij de Italian Club, aangezien een van mijn goals dit jaar was om wat meer Italiaans te leren. En al vewacht ik niet dat ik na dit jaar vloeiende gesprekken met de onze buurvrouw in Albareto kan voeren, het gaat om het idee.

Ook heb ik deze week mijn kaartje voor het 'Senior Dinner Dance' gekocht. Had ik daar al over verteld? Zo ja, sorry dat ik in herhaling val. Senior Dinner Dance is een jaarlijks terugkerend evenement en geldt als een van de hoogtepunten van je High-School-carriere. Op zaterdag 14 november gaan we met alle seniors naar San Francisco! We gaan eerst met zijn allen uit eten. En daarna, het deel waar ik het meest naar uitkijk: een cruise door de baai van San Francisco! We gaan dus met z'n allen op een schip waar ook onder andere gedanst kan worden. Heerlijk los gaan dus, met de skyline van San Fransico (en Oakland, aan de andere kant van de baai) op de achtergrond! Klinkt helemaal geweldig toch? Jullie begrijpen vast wel dat ik niet kan wachten tot het zover is! Nog 20 nachtjes slapen...

Volgende week is trouwens de verjaardag van mijn vader. En aangezien mijn familie zo lief was om me een cadeau-pakket te sturen, kan ik natuurlijk niet achterblijven. En Christina: ook nog ontzettend bedackt voor jullie cadeautjes! Ik miste de Donald Duck stiekem al wel een beetje.
Zaterdag dus op cadeautjes jacht. Ik had al een paar leuke ideetjes waarvoor ik in Morgan Hill moest zijn, een plaatsje 10 mijlen verderop. Savannah moest voor haar toneelstuk nog een kostuum kopen, en daarvoor moest ze naar San Jose. Dus alles maar in een keer gedaan, wel zo makkelijk voor Glenn. Eerst met zijn drieen naar San Jose dus. Het toneelstuk, waarin Savannah de hoofdrol speelt, speelt zich af in de jaren 30. Het toneelstuk is trouwens de toneelversie van Agatha Christie's 'And Then There Were None', ken je vast wel mam. In ieder geval, op jaren-30-kleren-jacht dus. De director van het toneelstuk had een vintagestore aangeraden, daar eerst dus maar heen. Helaas waren zijn aanwijzingen zo vaag dat we niet precies wisten waar we naar opzoek waren. Uiteindelijk hebben we maar wat foto's ge-mms't en hem laten beslissen. In deze vintigestore, iets waar ze in Amerika een tweedehandswinken mee bedoelen, waren ook veel oude lp's. En wat zag ik daar nou, een lp van onze enige echt: Herman Brood! Geweldig toch, dat de klanken van de Hollandse Rock & Roll helemaal tot in een Tweedehandswinkel in San Jose te horen zijn.
Daarna dus naar enkele niet nader te noemen winkels in Morgan Hill. Wat ik precies heb gekocht houd ik nog even geheim, maar ik heb in ieder geval precies gevonden wat ik zocht. Op de terugweg naar huis was het tijd voor mijn Jamba-Juice-ontgroening. Jamba Juice kan het best omschreven worden als de 'Starbuck van de sap-horeca'. En mijn 'Mango-a-go-go' deed deze reputie meer dan eer aan.
Nu ik het toch over starbucks heb: ik heb mijn coffee-name veranderd. Van Clint naar Harvey, dit na het zien van Milk, die film over de homoseksuele politcus Harvey Milk. En dan kan ik als homoseksuele jongen in California natuurlijk niks anders doen dan, als ode aan deze man, van zijn naam mijn coffee-name maken. En voor de mensen in Nederland die nog niet wisten dat ik homoseksueel was, bij deze dan.

En weten jullie mijn geweldige cijferlijst van een paar weken geleden nog? Ook Quentin en Savannah bleven in deze academische prestaties niet achter. Als beloning gingen we zaterdagnacht met het hele gezin naar het 'Winchester Mytery House'. (Het Winchester watte?) Laat me de geschiedenis van dit huis even toelichten. Het Winchester Mytery House is namelijk een landhuis met een eigenaardige geschiedenis. Sarah Winchester, steenrijke erfgename van de grote wapenfabrikant, verhuisde in 1884 van Connecticut naar San Jose. Sarah Winchester was spiritueel en erg bijgelovig. Ze was bang dat de geesten van de mensen die door de wapens van haar familie vermoord waren haar zouden achtervolgen. Een medium vertelde haar dat uitbreiding van het huis de enige manier was om de geesten uit het huis te verjagen. Zo gezegd, zo gedaan. Sarah Winchester huurde een peleton timmerlieden in die gewapend met hun gereedschap aan het werk gingen. En dat waren geen van-9-tot-5 werkdagen. De timmerlieden waren 24 uur per dag, zeven dagen in de week bezig. Tot Sarah Winchesters dood, 38 jaar later. Het resultaat was een gigantisch landhuis met 160 kamers, 950 deuren, 1257 ramen (meer dan het Empire State Building!), 40 slaapkamers en 17 schoorstenen. Om de geesten op een dwaalspoor te zetten zit het landhuis vol met allerlei eigenaardigheden, zoals trappen naar het plafond, raamkozijnen in de vloer, deuren die nergens heen lijden en zig-zag-trappen die soms wel zeven bochten maken voordat de volgende verdieping bereikt was. Ook het getal dertien komt overal terug. Elke kamer telt dertien ramen, elke kroonluchter telt dertien kaarsen, en elk afvoerputje telt dertien gaatjes.
Om precies middernacht gingen we, met de maan en een zaklamp als enige lichtbron, naar binnen. De rondleiding duur ongeveer 70 minuten en was echt super interessant, en ook best wel een beetje creepy. Het huis staan namelijk gekend als een van de bekendste 'Haunted Mansions' van de westkust. De tourguide wisselde haar ingestudeerde praatje dan ook af met enkele 'waargebeurde' spookverhalen. Jammer genoeg heb ik zelf geen dwalende geesten waar genomen. Wel was er een vrouw in onze groep die er van overtuigd was dat ze een wit figuur zag lopen, misschien wel een geest dus! Naast het feit dat het huis super bizar en creepy is, is het ook nog eens een van de mooiste victoriaanse landhuizen in de Verenigde Staten, voor ieder wat wils dus. Iedereen was het er na de tour dan ook over eens dat het echt een super nacht was. Ik heb jammer genoeg geen foto's. Kijk voor foto's anders even www.winchestermysteryhouse.com

Het griezelen is trouwens nog lang niet afgelopen. Volgende week is het namelijk tijd voor een van Amerika's favoriete feestdagen: Halloween... Het huis is al sinds vorige week van top tot teen versierd met vleermuizen, pompoenen en nog veel meer. Het is echt super om te zien hoeveel moeite sommige mensen doen om hun huis tijdelijk om te toveren tot spookhuis, echt iedereen doet er aan mee!

Dit was het weer voor deze week. Ik zou graag nog even blijven maar ik moet nog zo'n 30 pagina 'House of the Spirits' (Isabel Allende) lezen voor morgen. In mijn volgende blog alles over (de aanloop naar) Halloween!

Het is feest bij de McGoverns: net een minuut geleden hebben de New York Yankees de wedstrijd tegen de LA Angels gewonnen, en gaan ze naar de 'World Series'. Geen idee wat dit is, maar daar zal ik ongetwijfeld nog over bloggen.

ps. Blijf vooral reacties plaatsen mensen! Neem bijvoorbeeld een voorbeeld aan Suzanne Lowik.
pps. Ik las op nu.nl trouwens over een aarbeving op de Molukken. Rumahloines: enig idee hoe de beving was op Ceram?