Het Is Weer Tijd Voor Een Trui

Vandaag ben ik dan precies twee maanden bij de McGoverns, al voelt het een stuk langer. En de laatste minuten op Nederlands gronsgebied lijken al helemaal een eeuwigheid geleden.

Deze week was het dan toch echt over met de vanzelfsprekendheid van mooi zomerweer. Inderdaad: regen! En als ik regen zeg, bedoel ik ook regen. Dinsdag viel er maar liefts 18 centimeter regen! Het was zelfs zo erg dat delen van de parkeerplaats bij school overstoomd en daardoor onbegaanbaar waren. Toch vond ik de regen niet zo erg, het deed me aan ons eigen koude-kikker-landje denken. En ik heb eindelijk een excuus om mijn nieuwe Abercrombie and Fitch trui te dragen.

En weten jullie nog van die bommelding van vorige week? Sinds die dag is er permanente politie bewaking op de campus. Terwijl studenten lekker van hun brunch en lunch genieten, en de laatste roddels delen, lopen de agenten bewapend en wel over de campus. Die Amerikanen laten er zeker geen gras over groeien. Het geeft in ieder geval wel een veilig gevoel.

Deze week was ook de tweede bijeenkomst van de Pacific Asian Club, bedankt trouwens voor alle geweldige (en lekkere) suggesties. Uiteindelijk koos ik voor gebakken banaan. Dus heb ik op maandagavond lekker een avondje in de keuken gestaan. Een uur en een kleine brandwond verder waren mijn bananen klaar, en ze waren nog best lekker ook! Iets waar ik eigenlijk best verrast over was aangezien ik eigenlijk nooit eerder, en zeker niet alleen, gebakken banaan heb gemaakt. De volgende ochtend deed ik de bananen met grote voorzichtigheid in mijn locker. Jammer dat de lockerroom tijdens de lunch dicht is, ik weet zeker dat iedereen het lekker had gevonden. Nou ja, zo erg was het ook weer niet: nu kon ik ze lekker zelf opeten.

Ik heb deze week ook weer redelijk wat uren gedraaid in de 'Training Room'. Dit is zeg maar de behandel kamer van het sport complex. Hier moet je voor sports medicine minimaal een bepaald aantal uren per semester door brengen. Wat we hier doen is: atleten tapen, strechen en gewonde mensen behandelen. Het klinkt spannender dan het is, want echt serieuze verwondingen komen slechts sporadisch binnen. Meestal kan de blessure met een simple zak ijs worden opgelost. Het is in ieder geval altijd gezellig met de andere sports medicine studenten.

Vrijdag was het weer tijd om een recept uit het 'Perfect Pasta' boek, het boek dat ik voor mijn verjaardag van de McGoverns kreeg, te proberen. Deze week was het tijd voor pasta met garnalen. En oh mijn god, ik wil graag bescheiden blijven, maar de garnalen waren hemels. Dat vonden Quentin, Glenn en Christina ook, jammer voor Savannah dat ze niet van garnalen houdt.

Zaterdag was een relaxte huiswerk/chores/kapper dag. Ja ja, ik ben voor het eerst naar een Amerikaanse kapper geweest. Altijd spannend natuurlijk, naar een kapper die je niet kent, vooral als het aan de andere kant van de wereld is. Gelukkig ging alles goed en haalde de kapper er niet te veel en niet te weinig af.
Op zaterdag aten we voor het eerst iets wat we ook wel eens letterlijk aan de Nolenslaan 36 aten, en dit was de eerste keer dat dit gebeurde. We aten namelijk een wokschotel met rijst. En wat smaakt daar nou beter bij dan een theelepeltje conimex-sambal! En dat hadden we! Een cadeautje van de Nederlandse vrouw van een collega van Christina. Ik heb zelden zo genoten van het avondeten hier.
Zaterdagavond was de TV-premiere van een van mijn favoriete films: 'Slumdog Millionaire'. En ook Christina, Quentin en Savannah vinden dit een geweldige film. We waren zelfs in staat om Glenn te overtuigen om de Yankees-Game uit te zetten en mee te kijken. Zelfs na drie keer wordt de film niet saai, al helemaal niet als je host-mom op het eind van de film meedanst met de bollywood-dance.

Vandaag was het tijd voor een (naar mijn weten) typisch Amerikaanse bezigheid: een dagje 'Renaissance Fair'. Stel je hierbij een soort middeleeuwse markt voor, maar dan een paar honderd jaar later. We gingen met het hele gezin, en iedereen mocht een vriend uitnodigen. Dus Oliver, die Britse jongen, ging ook gezellig mee. Ook Quentin en Savannah hadden iemand uitgenodigd.
Het hele terrein deed me een beetje denken aan Lowlands in de 17e eeuw. Een groot terrein met overal podia, winkeltjes en eetkraampjes. En natuurlijk de altijd leuk verkleedde renaissance-fanaten, een groep waar ook Christina toe behoorde.
De hele dag hebben we gezellig rond gelopen, onze boogschiet-kunsten getoond, komedie shows gezien, van riddertoernooien genoten en fallafel gegeten. En natuurlijk mensen gekeken. Die drang van sommige mensen om in een fantasie wereld te leven blijft me af en toe toch facineren.

En zo herkenbaar als de maaltijd gister was, zo onherkenbaar was hij vandaag. We aten namelijk iets typisch Amerikaans: breakfast for dinner. Vrij vertaald: onbijt als diner. Echt een te raar concept toch? Het was in ieder geval wel weer eens wat anders: roerei met bacon, ontbijt-aardappelen en toast als avondeten. Zoiets kunnen toch alleen de Amerikanen bedenken?

Sorry dat er nog geen foto's bij zitten, deze komen later deze week! En trouwens, jullie zijn een beetje lui geworden als het om reacties plaatsen gaat. Jammer, want ik geniet altijd van het lezen van jullie reacties!