Rare Jongens Die Amerikanen...

Om een debacle als vorige week te voorkomen begin ik deze blog alsvast op Zaterdag. Naast me staat een dampende kop thee tegen de keelpijn waar ik al sinds Donderdag mee kamp. Terwijl ik dit schrijf is ‘De TV Draait Door’ van 9 oktober aan laden in de web browser. Dit klinkt misschien raar, maar af en toe heb gewoon even behoefte aan iets herkenbaars: een liedje van blof, een artikel uit Quest (die mijn ouders hebben opgestuurd). Of, zoals vandaag, een paar minuutjes Mathijs van Nieuwkerk.

Het was deze week de weel na Spirit Week en alles ging weer gewoon zijn gangetje op Gilroy High. De leraren gaven les, de leerlingen vielen in slaap, de zon scheen zoals altijd. Er was letterlijk en figuurlijk geen wolkje aan de lucht. Totdat, op dinsdag tijdens 3rd period: BOM THREAT! Ja, je leest het goed, er was een ware bommelding op Gilroy High. Dat is nog eens wat anders die onschuldige voedselgevechten.
Tijdens 3dr period begon de intercom ineens te kraken. De stem van Dr. Sanchez, ons schoolhoofd, klonk: “Teachers, please check your mailbox for an important e-mail”. En meteen voelde ik nattigheid. We waren net bezig met een quiz. Voor een paar seconden week ik mijn ogen af van mijn papier en keek naar de uitdrukking van Ms. Spinnetti terwijl ze de e-mail las. Haar uitdrukking zei genoeg, ik voelde nog meer nattigheid. Ik keek naar buiten en zag meer camp-supoervisors dan normaal rondrijden. Het verhaal over de bom threat ging tijdens de lunch als een lopend vuurtje door de school, en tijdens 5th period kregen we het hele verhaal van Mz. Dietrich, mijn literatuur docente. Blijkbaar had een of andere gek de school gebeld met het bericht: “Nice fireworks you had on friday, but that’s nothing compared to the explosion of the bom I places on the campus... TUUT – TUUT – TUUT.” Best creepy allemaal dus! Maar het rare was, we werden niet eens geevacueerd! Een beetje onverantwoordelijk als je het mij vraagt. Gelukkig liep de hele situatie met een sisser af en was er van een bom op de campus geen sprake. Of de prank-caller achterhaald is, is niet bekend. Maar wie doet nou zoiets? Rare jongens die Amerikanen...

Verder hebben we deze week ook onze ‘Senior Panoramic Picture’ genomen, dat is zeg maar de groepsfoto van de klas van 2010. En ik kan je vertellen, het is niet makkelijk om een paar honders leerlingen goed op de foto te krijgen, in de vorm van een tien. Het liep dan ook lekker uit. Iets wat ik helemaal niet erg vond aangezien ik het uur daarna US history class had, mijn minst favoriete vak (niet het vak zelf, maar de leraar en de leerlingen zijn saai).

En weten jullie nog dat de gevecht van vorige week? Pas deze week hoorde ik dat een van de betrokken leerlingen zijn sleutelbeen had gebroken! Dat doet wel een tijdje pijn dus. Al was dat niet het resultaat van een schop, hij struikelde toen hij naar het gevecht toe wilde rennen.

Ook heb ik deze week op school mijn CPR-exam afgelegd, de amerikaanse versie van het EHBO-diploma. En ik kan je vertellen, hoe makkelijk het ook lijkt, het reanimeren van een pop is nog best moeilijk. Nieteens zozeer de techniek, maar vooral het tempo dat je erachter moet zetten. En het feit dat we geen mondkapje of iets dergelijks gebruikten, en dat de klas voor ons de poppen al lekker veel mond op mond had gegeven hielp ook niet echt. De dag na het oefenen was ik ziek, en ik geef de schuld aan de poppen. Aan de sunny-side: als er daadwerkelijk ooit een bom afgaat op school hebben we in ieder geval genoeg mensen die CPR kunnen verlenen.

Vrijdag was het dan tijd om de recepten in het ‘Pecfect Pasta’ boek dat ik vorige week van de McGoverns kreeg eens echt uit te proberen. Op het menu stond: pasta met kip en pucini paddestoelen. Echt heerlijk die paddenstoelen geur, het deed echt helemaal aan onze keuken in Italie denken. De pasta was smaakte minstens net zo lekker als de paddestoelen roken, iedereen vond het erg lekker.

Gisteren was het tijd voor een avondje uit met wat vrienden, nog steeds een beetje ter ere van mijn verjaardag. En we hebben deze avond in stijl doorgebracht met: Toy Story 1 & 2 in 3D! En geloof het of niet, dit was eigenlijk de eerste keer dat ik deze films gezien heb, en blijkbaar is dat echt heel erg. Eerst vond ik deze reactie maar overdreven, nu snap ik de reactie wel. De films waren echt super leuk, alleen jammer dat die 3D-brillen altijd zo jeuken op de neusvleugels.
Samen met Mark, Oliver en Anthony ging ik naar de bioscoop in Morgan Hill, een plaatsje verderop. We gingen vooral niet naar de bios hier in Gilroy want die schijnt nogal, en ik citeer, ‘ghetto’ te zijn. In Morgan Hill stond ook Matt op ons te wachten. Eerst hebben we lekker wat gegeten bij Panda Express, een chinees fast food restaurant waar ze de loempia’s from heaven serveren. Daarna naar de bios om vervolgens te genieten van Toy Story in 3D.

Het is hier nu zondag, zo rond 20.30 in de avond. Voor en tijdens het eten stond de TV aan, en het volume op max. Op TV was namelijk een belangrijke wedstijd van de New York Yankees. De McGoverns zijn helemaal geen sportkijkers, behalve als het om de New York Yankees gaat. En ik vind het trouwens ook helemaal niet erg dat ze geen sport kijkers zijn, want ik kan je vertellen: American Football is tamelijk saai om naar te kijken. Ik snap dus ook niet waarom de sport hier (en ook echt alleen hier) zo populair is. Rare jongens die Amerikanen...

Tot zo ver weer deze blog. Zodra ik de computer hbe afgeloten ga ik even een klein vreugde dansje doen om te vieren dat ik deze week weer op tijd was. Oke, dat is misschien overdreven. Ik ga in ieder geval proberen om vanaf nu weer elk weekend voor maandagochend een nieuwe episode van Junusinamerika te posten.