Life on the campus

Eerder dan aangekondigd: een nieuwe blog! De lessen waren vanochtend eerder afgelopen en dat betekend voor het eerst deze week langer dan 20 minuten vrije tijd! (ze houden ons wel bezig hier)

Ik ben hier nu sinds dinsdag en alles voelt al geroutineerd.
De campus is toch wel wat anders dan ik me had voorgesteld. We zitten op de campus van het SUNY (State University New York) Maritime College (http://www.sunymaritime.edu/) in the Bronx. Het is, na wat ik ervan begrepen heb, een soort militairte vooropleiding. Het terrein is groot: er staan veel nieuwe gebouwen, sportvelden, een zwembad, huizen, maar ook een groot oud fort. Het is in dit fort waar we deze week alle lessen krijgen. Het terrein ligt direct aan het water, en als je langs het water loopt kan je heel in de verte de skyline van Manhatten zien.

We verblijven met alle 86 uitwisselingsstudenten in hetzelfde gebouw: New Hall Building. Je deelt een kamer met een andere uitwisselingsstudent uit een ander land dan jijzelf. Zo deel ik mijn kamer met een zweedse jongen: Johan, maar hij spreekt het zelf (onverstaanbaar) uit als Jeuhèn. Het is dat ik de lijst heb gezien anders had ik niet geweten dat ik mijn kamer met een Johan deelde. De kamer is mooi, maar koud. Slapen in die kamer is als slapen in een vrieskist. Het plafond wordt namelijk gedomineerd door een hugh-ass airconditioner. Ik slaap daarom tegenwoordig met een sweater aan omdat het anders te koud is. “En je moet vooral niet het raam open doen om de warmte binnen te laten, dan gaat de airco lekken.” Deze aankondiging van de staff kwam voor mij iets te laat, ik had het die nacht daarvoor namelijk al aan den lijve ondervonden.

Eten doen we in de Cafetaria: en ja, het ziet er precies zo uit als in de films. Samen met de andere uitwisselingsstudenten staan we drie keer per dag in de rij bij een buffer alwaar een vrouw met overgewicht ons een bord met in verzadigd vet gefrituurd eten aanreikt. Een paar dingen die ‘s ochtends op het menu staan: roerei, bacon, pannekoeken, wafels, gefrituurde aardappelkoekjes, aardappelkoekjes en natuurlijk een wijde selectie aan muffins, cake en dat soort dingen meer. Maar maak je geen zorgen dat ik rond als een tonnetje terug kom. Ze serveren ook veel fruit, en ik eet nooit fruit bij het ontbijt, maar ik heb de laatste dagen meer fruit gegeten dan mijn 17 jaar in Nederland.

Eergister was de eerste dag op de campus. We begonnen dus met een lekker amerikaans ontbijtje in de cafetarie. Ook hier: airco, airco, airco. Volgens mij hebben hier in de keukens geen koelkasten nodig.
Na het ontbijt was het tijd voor de eerste bijeenkomst met alle studenten en leraren. We moesten ons allemaal voorstellen en vertellen uit welk land we kwamen. De scandinaviers vormen hier duidelijk de meerderheid deze week. Verder zijn er ook veel zwitsers en een paar Italianen, Fransen, Denen en een chinees en een Braziliaan. Kortom, een bond gezelschap. En een (voor een deel) leerzaam gezelschap. Zo heb ik al het een en ander in chinees geleerd. (Prijsvraag: wat betekend ‘ Fen Hung de Long’ )
Ook werd er op deze meeting het een en ander uitgelegd over wat ons te wachten stond deze week. KM en Matthias (bijnaam: de dikke en de dunne) deden een verhaaltje met hier en daar een geforceerde grap wat het geheel wat amusanter moest maken. Ook werden we ingedeeld in groepen. Dit zijn de groepen waarmee we les krijgen en de groepen waarmee we aan het eind van de week op de bonte avond een stukje mee moeten opvoeren (God help me). Er waren vijf groepen en zes Nederlanders. Maria en ik kwamen bij elkaar in de klas, en verder waren de Nederlanders zorgvuldig over de groepen verdeeld. Wij hebben een best gezellige groep en onze groepsleidster (Maria) is ook erg aardig. Na de eerste bijeenkomst was het tijd voor de eerste les. We moesten elkaar weer voorstellen en zeggen waar ons gastgezin woonde. Toen ik zei dat mijn gastgezin in California woonde leverde dat veel gemompel en jaloerse blikken op, dat voelde stiekem best goed. Ook kregen we ons eerste huiswerk mee: schrijf een ‘Letter of expectations’, met daarin alles wat je van dit jaar verwacht. Mijn verwachting zijn zo groot als twee-en-een-half A4’tje, dat ik vlak voor het schrijven van deze blog het ingeleverd.
De lunch was een stuk gezonder: een Ceasar Salad met een soort naan-brood. Over lunch gesproken, ik zie dat de lunch al begonnen is! Meer over Manhatten, Baseball, Football en de STS Olympics en foto’s in mijn volgende blog!