En dan is de dag eindelijk daar...

Gisterochtend werd ik nog wakker in mijn eigen vertrouwde bedje in mijn kamer aan de Nolenslaan 36 in Coendersborg, Groningen. Over niet al te lange tijd ga ik slapen in mijn nog niet zo vertrouwde bedje in kamer 403 D in het New Hall Residence gebouw van het SUNY Maritime College in the Bronx, New York. Tussen die twee momenten is er veel gebeurd.

Ik werd gisterochtend om vijf uur gewekt door mijn wekker. Het drong op dat moment nog steeds niet tot me door dat ik die dag op het vliegtuig zou stappen, op zou stijgen, en pas tien maanden later weer terug zou keren in het koude kikker landje. Zonder dat het tot me door drong stapte ik voor de laatste keer in tien maanden onder mijn eigen douche, smeerde brood in mijn eigen keuken, keek het ochtendnieuws in onze eigen woonkamer, verstuurde een e-mail naar mijn gastgezin vanaf onze eigen computer.

Rond half zeven reden we de straat uit. Ik keek achterom om een laatste blik op ons huis te richten. Naast mij zat mijn zusje. Zij troost zich al maanden lang met de gedachte dat ze op Schiphol naar hartenlust Starbucks koffie kan drinken.

Ik had op Schiphol het grootste afscheidscomité van alle uitwisselingsstudenten. Uit alle delen van het land zijn vrienden en familie naar het vliegveld gekomen om mij uit zwaaien. Na een halve liter Starbucks gingen we naar de incheckbalie. Ben, een van de medewerkers van STS, stond ons daar al op te wachten. Om kwart over tien werd het dan echt tijd door de douane te gaan. Het afscheid was moeilijk voor het thuisfront. Het is natuurlijk ook niet niks om voor tien maanden lang afscheid te moeten nemen van een vriend/zoon/broer/neef. Voor mij lag dit iets anders: ik moet het dan wel tien maanden zonder vrienden en familie in Nederland doen, maar daarvoor in de plaats krijg zoveel nieuws. Niet alleen nieuwe vrienden en familie, maar ook nieuwe ervaringen waar ik de rest van mijn leven dankbaar voor zal zijn.

De groep Nederlanders waarmee we naar New York reisden, en waarmee ik nu in New York verblijf, is ontzettend gezellig. Het is: mij, Marie, Manon, Jantien, Wendy en Wendy. Al op Schiphol klikte het snel tussen ons. Het feit dat we allemaal aan hetzelfde avontuur beginnen schept natuurlijkerwijs een band.

In het vliegtuig naar Londen zat ik aan het raam, en zag ik het panoramaplatform. Vlak voordat we vertrokken zag ik daar mijn ouders en mijn zusje staan. Het was moeilijk om ze daar zo te zien staan. Ze stonden hevig te zwaaien terwijl het vliegtuig weg taxiede. Zonder dat ze het zagen zwaaide ik hevig terug, het gaat om het idee.

Vanuit Londen namen we een rechtstreekse vlucht naar New York JFK. Links van mij zat Jennifer uit Zwitserland. Rechts van mij zat een Amerikaanse jongen die in Californië woonde. Ik vertelde hem dat ik ook naar Californië ging, naar Gilroy. “Ah, the garlic capital of the World!” Volgens hem rook het in Gilroy altijd naar knoflook. Het wist veel van knoflook, en stonk ook naar Knoflook. Misschien is het wel een vaste gast op het Garlic Festival van Gilroy.

We stapten het vliegtuig uit en werden meteen onderworpen aan strengen beveiligingscontroles: welkome to America. Ik wisselde mijn euro’s om in dollars en kocht een flesje frisdrank, die hier standaard 100 ml groter zijn dan in Nederland. Ik was inmiddels 18 uur onderweg en was doodop. Maar toen we in de bus zaten opweg naar de campus voelde ik hier niets meer van. We reden gewoon door New York! En ik keek mijn ogen uit. Ik weet niet hoe het kwam, maar ik voelde me ineens ontzettend gelukkig en ik snapte er niks van. Ik voel me nu al thuis.

Ps: volgende week mijn volgende blog met al mijn belevingen hier in New York!