Mijn laatste dag in Nederland

Mijn laatste dag in Nederland was een hectische: afscheid nemen, inkopen doen, inpakken…

De inpakstress, die vlak voor het schrijven van deze blog is geëindigd, begon gisteravond. Nadat ik met mijn ouders en zusje uit eten was geweest, een heerlijk afscheidsdiner bij Indonesisch restaurant Pakarena, besloot ik dat er nu toch echt koffers gepakt moesten worden. Twee keer 23 kilo, dat is wat ik mee mag nemen naar Amerika. Ik liet er geen gras over groeien en pakte de twee grootste koffers die ik op zolder kon vinden. Als een kip zonder kop begon ik lukraak kledingstukken, boeken en andere dingen in de koffers te mieteren. Na vijf minuten snapte ik dat dit zo niet werkte. Ik had systeem nodig. Systematisch als ik ben, begon ik op de grond van mijn slaapkamer allemaal stapeltjes te maken om zo de illusie van overzicht te wekken. Dit alles onder muzikale begeleiding van Frank Sinatra (“I want to be a part of it: New York, New York!”), Scott McKenzie (“If you’re going to San Francisco, be sure to wear some flowers in your hair”) en Burt Bacharach (“Do you know the way to San Jose?”). Time flies when you’re having fun: voor ik er erg in had was het al na elfen. Ik besloot in bed te gaan liggen en daar een kort to-do-lijstje te maken voor mijn laatste dag in Nederland. Dit korte lijstje veranderde al snel in een waslijst van allerlei uiteenlopende klusjes. Van stroopwafels kopen voor mijn gastgezin tot onderbroeken kopen voor mijzelf. Ik besloot mijn wekker op acht uur te zetten in plaats van negen.

Mijn laatste dag in Nederland begon met een kop koffie en het checken van mijn mailbox: geen nieuwe mail van de McGoverns of van STS. Om half tien begon ik aan het afwerken van mijn to-do-lijstje. Ik heb: cadeautjes ingepakt, onderbroeken gekocht, een toilettas gekocht, online ingecheckt, foto’s gemaakt van de stad, mijn I-pod gesynchroniseerd, gegevens over mijn gastgezin uit geprint, afscheid genomen van Marvin, afscheid genomen van Oma, afscheid genomen van de van Eedens, afscheid genomen via hyves, mail en over de telefoon, kleren gewassen, alle belangrijke papieren nog eens gedubbelchecked… Alle punten op het lijstje zijn afgevinkt.
Tussendoor was er kort tijd voor de laatste frikandel speciaal en kroket die ik in tien maanden zou eten. De snacks waren heerlijk op zijn Hollands bereid: gefrituurd in en pan waarin zelfs de meest tolerante zwavelbacteriën nog niet zouden gedijen, Heerlijk!

Zo tegen half tien waren alle stapeltjes op mijn slaapkamervloer in de koffers verdwenen. Ik heb alles wat ik mee wilde nemen ingepakt zonder de twee keer 23 kilo te overschrijden (the hard part is truly over).

Ik zit nu in de woonkamer, op een van onze lekkere stoelen, met de laptop op schoot. Ik kijk om me heen en realiseer me dat ik pas over tien maanden weer in deze vertrouwde setting TV zal kijken: mijn vader met een biertje, mijn moeder die in slaap valt. Een situatie die me onbewust erg vertrouwd en daardoor dierbaar is. Op TV blijft Ivo Niehe maar doorratelen over zijn quasi-interessante gasten en plotseling realiseer ik me dat er ook dingen zijn die ik niet zal missen tijdens mijn jaar in Amerika.

Mijn laatste dag in Nederland zal over niet al te lange tijd over gaan in mijn laatste nacht in mijn vertrouwde bedje. Morgen begint dan eindelijk mijn American Dream…