Dolfijnen, Food Fight en een Football Game

Het was weer een vruchtbare week qua blog materiaal.

Vorige week zaterdag ben ik voor het eerst naar het strand geweest! Het strand is lekker dichtbij, zo'n veertig minuten rijden.
En het strand zelf is ook heerlijk. We gingen naar het plaatje Rio del Mare, centraal gelegen in de Monterey Bay. Het zand was warm, en het water was koud. Maar gelukkig niet zo koud dat je niet kon zwemmen. Al heb ik niet veel gezommen, maar wel veel geboggeyboard (Voor mensen die denken '????': In Amerika noemen ze een bodyboard een boggeyoard). Het was echt geweldig, de golven van de Pacific ziijn lekker hoog. Ik heb natuurlijk ook nog heerlijk liggen zonnebaden. Christina vroeg nog of ik in de schaduw wilde zitten, maar koppig als ik was zei ik dat ik toch niet zou verbranden. Ik verliet het strand met een hoofd als een tomaat.
Dat was dus iets minder, maar wat alles goed maakte: dolfijnen! Ja, ja, er zwemmen dolfijnen in de Pacific en soms zijn ze te zien vanaf het strand. En deze keer kwamen ze echt heel dichtbij. Het was echt super om ze zo te zien springen! Al met al een heerlijk dagje aan de Pacific Ocean dus.

Maandag was het weer tijd om terug naar school te gaan. Ik begin al aarig in de sleur te komen. Alleen gebeurde er maandag iets wat helemaal nieuw voor me was: Food Fight! Ik stond in de kantine in de rij voor salades toen ik ineens mensen hoorde schreeuwen. Opeens kwamen er van alle kanten mensen aan rennen. Ik keek om een zag een hamburger door de lucht vliegen. De Principle, ja die ex-worstelaar, was snel ter plaatse en worp zich met een snoekduik op de vechtende leerlinging! In zes jaar Zernike heb ik dit nog nooit mee gemaakt, dus ik vond het ook best wel iets engs hebben. Maar iedereen verzekerde me dat er niets was om bang voor te zijn en dat ik het gewoon moest zien als een stukje entertainment tijdens de lunch. Dus dat deed ik. Niet lang daarna verplaatste de food fight zich naar buiten. En onder genot van een Chicken Ceasar Salad keek ik toe hoe een stelletje wanksters (wannebee gangsters) elkaar met kantine-eten bekogelden. En ik moet zeggen, het had best iets vermakelijks.

Ook aan de lessen begin ik steeds meer te wennen. Het voelt al heel normaal om naar de lokalen te gaan en naar de engelstalige docenten te luisteren. Misschien wel leuk als iets meer over mijn vakken vertel nu ik echt weet wat het precies inhoud?:

AP Statistical Math:
AP staat voor Advancement Placement, wat betekend dat dit vak je voorsprong geeft bij je College Admission. De wiskunde hier is heel anders dan in Nederland. Je doet ineens vet veel met grafieken, boxplotten, en andere statistisch gedoe. En ik leer dus best veel nieuwe dingen, maar moeilijk is het gelukkig niet.

Anatomy/Physiology:
Dat fysiologie gedeelte kunnen ze volgensmij beter weglaten, want tot nu toe hebben we voor anatomie gedaan. Iets wat we in Nederland eigenlijk helemaal niet doen. Kleuren is in deze klas de leermethode. Zo moet je, bijvoorbeeld, in een tekening van het menselijk lichaam alle organen die met het endocrien stelstel te maken hebben rood kleuren. Het enige moeilijke in deze klas zijn alle Engelse termen, iets wat me hopelijk volgend jaar bij mijn geneeskunde studie zal helpen.

Sports Medicine:
We zijn deze week eindelijk echt begonnen met dit vak. We hebben geleerd hoe je polsen en enkels moet intapen. Verder ga ik dit jaar ook EHBO leren, iets waar ik echt super veel zin in heb!

US History:
Dit is mijn enige 'junior class'. En dat is duidelijk te merken. Als ik lokaal D-19 binnen loop zie ik ineens de donkere kant van het Amerikaanse schoolsysteem. De mensen zijn veel ongemotiveerder en het niveau is een stuk lager. En ookal probeert de leraar het zo makkelijk voor je te maken, nog zijn er mensen die het jaar niet halen.
Je zou denken dat het voor mij moeilijker zou zijn dan voor de rest omdat ik nooit eerder US History heb gehad, maar blijkbaar hoeft dat niet zo te zijn. Leuke bijkomstigheid: ik m'n eerste 'A' te pakken! Drie om precies te zijn! De opdrachten waren super simpel, maar toch leuk om een 'A' boven je werk te zien.

Chicano/Women Literature:
Ik schreef volgens mij in een van mijn eerdere blogs dat het over Latijns-Amrikaanse literatuur gaat, maar dat bleek niet zo te zijn. Chicano is een term voor politiek actieve Mexican-Americans. Dit jaar is het eerte jaar dat dit vak gegeven wordt. Dit na protesten van leerlingen vorig jaar, dat hun cultuur niet genoeg tot uiting kwam in de literatuur lessen. Het ging vorig jaar namelijk voornamelijk over Britisch Literature. Het is echt heel interessant om ineens te leren voer schrijvers en boeken waar niemand in Nederland ooit van heeft gehoord.

Basketball:
Ik begin al wat beter te worden in Basketball, maar ik ben nog lang geen 'Varsity-material'. Wel vind ik het steeds leuker. Ik train nu drie a vier keer per week, nog best veel dus. Mensen die in het Varsity team spelen trainen elke dag!

En gister was het dat tijd voor mijn eerste American Football wedstrijd! Als Sports Medicine student moet je bij een paar wedstrijden per seizoen aanwezig zijn om gewonde spelers te helpen en om water uit te delen, vooral dat laatse. Als echte beginners kunnen we namelijk nog niet veel meer doen. Het zal jammer genoeg wel een tijdje duren voordat ik echt gewonde spelers kan helpen. Desalniettemin was het echt geweldig! Er werden twee wedstijden gespeeld. Eerst het JV (Junior Varsity) team, en daarna het Varsity team. We moesten direct uit school aanwezig zijn bij de 'training room'. Met het zweet nog onder mijn oksels van de basketbal training, en met mijn echt Sports Medicine T-shirt aan, ging ik naar het veld. Een uur lang waren we druk bezig met alles klaar te maken voor de wedstrijd. Tafels neerzetten, materialen checken, en spelers tapen. Een uur voor de wedstrijd ging er iemand weg om eten voor iedereen te halen. Voor de wedstrijd hebben we nog even gezellig met z'n allen gechilled in de Californische zon, met een hamburger en curly fries.

Om vijf uur begon de eerste wedstrijd. Voor de wedstrijd natuurlijk, zoals bij elke Football Game, in Amerika: het volkslied. Iedereen in het publiek stond op en hield de hand op het hart. Iedereen zong met volle borst mee, en keek naar de wapperende Amerikaanse vlag. Echt super hoe patriotistisch iedereen hier is. Na het volkslied kon de wedstrijd dan echt beginnen. Het was echt geweldig om daar aan de zijlijn te staan. Scheewende coaches, zwetende spelers, cheerende cheerleaders. Echt een super sfeer! Vooral tijdens de Varsity wedstijd. Bijna de hele school kwam kijken, en de tribunes zaten dan ook lekker vol. Aan de zijlijn van het druk en chaotisch. De coaches droegen allemaal van die headsets en zaten constant met elkaar te schreeuwen. Het is ook echt geweldig hoe de coeaches de spelers kunnen opbeuren na een gemist punt. "Stop looking like your f*cking puppy just died!" Precies wat je als speler nodig hebt als je even geen zelfvertrouwen meer hebt. Wat ook echt geweldig is, is de code taal die ze bedenken. Tijdens de time-outs ging de coach naar de zijlijn om instructies te schreeuwen: "I want a cowboy 37, COWBOY 37!!!"
De Gilroy Mustangs wonnen uiteindelijk met 36-13! (meer over de wedstrijd: http://www.gilroydispatch.com/sports/259062-mustangs-stomp-acorns-in-season-opener) En natuurlijk was het na de wedstrijd tijd voor de Gilroy High School Fight Song! Een lied die alle Football spelers, cheerleaders en Sports Medicine stundenten moeten zingen! En gaat ongeveer zo:

Here's to the school that we love best of all.
Here's to the blue and white may we never fall.
We'll do our best to keep it floating well.
For Gilroy High we'll yell and yell and yell and yell.
We're gonna fight fight fight for every game.
We'll bring the blue and white right to the fame.
We're gonna carry on to victory.
For GIL-ROY-HIGH!

En dat was zo ongeveer deze week. Christina's zus, Dawn, en haar kinderen, Dalton en Hally zijn dit weekend op bezoek. Echt super gezellig. Zelf wonen ze nabij Sacramento. Dawn en Savannah zijn nu heerlijk aan het koken, als ik mijn neus naar rechts draai ruik ik een onweerstaanbare lasagna/brownie geur! Glen en Christina maken nu een Wine-tou, met een treintje door de Californische wijngaarden. En natuurlijk ook wijn proeven, ben wel een beetje jaloers dat ik dat dit jaar niet kan doen.
Verder gaan we morgen weer een film kijken in de achtertuin. En ik heb twee van mijn nieuwe vrienden uitgenodigd. Tom, waarmee ik Sports Med heb. En Oliever, een jongen die oorsponkelijk uit engeland komt en waarvan men vind dat hij een grappig accent heeft. ("Ollie, say Watermellon!")

En tot zover deze blog! Ik weet niet zeker wanneer ik tijd heb om devolgende te posten. En blijf vooral reacties plaatsen!