'Fahn Hahrtuh Hkhuhfayleeseetayrt'

Alweer een week voorbij, de tijd vliegt echt om. Deze week stond vooral in het teken van Glenn's 41ste verjaardag.

De eerste verjaardag in een nieuw gezin is natuurlijk altijd leuk. Ik heb lang na moeten denken over mijn cadeau. Ik heb uiteindelijk een boek voor hem gekocht van een van mijn favoriete schrijvers: Arnon Grunberg! Wel vertaald naar het engels natuurlijk. Het was wel een moeilijke beslissing omdat het echt zo'n 'you-either-hate-it-or-you-love-it' schrijver is. Omdat de boekwinkels hier Grunberg niet standaard in schappen hebben, wat schandelijk is natuurlijk, heb ik het boek vorige week al besteld. Christina lach helemaal in een deuk toen ik het boek onder de naam Jay McGovern bestelde, maar laat me deze actie even toelichten. Zes weken in Amerika en ik ben het inmiddels een beetje zat om constant mijn naam te moeten herhalen/spellen. En aangezien veel mensen op school me Jay noemen, omdat ze Junus gewoonweg te veel werk vinden om te onthouden, is dat een beetje mijn Amerikaanse naar geworden. Ik heb nu naast mijn koffie naam Clint ook een Amrican Alias: Jay. En geef toe, best een coole naam toch?

Dinsdag gingen Christina en ik naar Barnes & Nobles, een boekwinkel, om het binnengekomen boek op te halen. Ook hebben we meteen de andere cadeautjes die op zijn verlanglijstje stonden gekocht: het nieuwste boek van Dan Brown en een DVD: Young Sherlock Holmes. Eenmaal in de winkel was ik eigenlijk best benieuwd of ze ook reisgidsen over Nederland verkochten, en dat deden ze ook gewoon! Echt super leuk om te lezen wat ze allemaal over ons mooie Groningen schrijven. Tussen de vele reisgidsen stuitte Christina op een ander boekje: "Dutch: phrase book & dictionary", en ze vond het echt helemaal super. Die heeft ze er ook maar meteen bijgekocht. Opweg naar huis nog een lekkere beker Starbucks opgehaald om vervolgens de rest van de avond bestookt te worden met typisch Nederlandse zinnen als: "Vuh vihluhn khraakh aapahrt buhtaaluhn." Even een geniaal weetje tussen door: als men in Amerika met meerdere mensen uit eten gaat en de rekeningen apart betaald noemen ze dat 'going dutch', echt geniaal toch?

Vandaag was het dan de dag voor Glenn om 41 kaarsjes uit te blazen, niet dat hij dat letterlijk heeft gedaan hoor. We hebben zijn verjaardag lekker relaxed gevierd met een gezellig familie uitje naar Monterey. Monterey is een klein stadje aan de kust, om precies te zijn aan de Monterey-bay. Christina had reserveringen gemaakt bij Domenico's On The Wharf, een Italiaans visrestaurant op de pier waar Monterey lokaal zo bekend om is. Op aandringen van Glenn en Christina bestelde ik de specialiteit van het huis: de Ciopinno. Een heerlijk gerecht met verse vis en zeevruchten in een lekkere marinarasaus. Echt verrukkelijk! Vanuit het restaurant hadden we een schitterend uitzicht over de haven. Terwijl wij van het eten geniette, genietten de zeehonden in de haven van het heerlijke Californische zonnetje. Toen Glenn na het eten vroeg of ik nog wel ruimte had voor het toetje dacht ik dat hij een grapje maakte, niet dus. Maar jullie kennen me, ruimte voor een toetje is er altijd! Dus heb ik ook nog tegen alle instinkten en maagklep-impulsen in een heerlijke creme brulee gehad. Na al dat heerlijks hebben we nog wat rond gelopen over de pier en over de 'Art Fair' die die dag plaats vond.
Daarna moesten we nog stel even naar Macy's om christina's cadeau op te halen: nieuwe stropdassen. Dus terwijl Mr. en Mrs. McGovern nieuwe stropdassen uitzochten genoten Savannah, Quentin en ik van een heerlijke beker Starbucks. Alweer Starbuck? Ja! Een van de heerlijke dingen aan wonen in Amerika is de heerlijke, nee, hemelse Starbucks. Er zit er een hier vlak bij, dus af en toe stap ik als mijn alterego Clint op de fiets om een heerlijke frappuciono op te halen.

Gilroy High School was deze week niet speciaal bijzonder. Op maandag kregen alle seniors, inclusief ik dus, een presentatie te zien over 'College application' en 'Student Financing'. Hier werden we ook allemaal nog eens extra gemotiveerd om dit jaar ons best te doen. Toch valt het me op dat aanzienlijk veel mensen eigenlijk geen idee hebben wat ze willen doen. En dat terwijl wij als Nederlanders altijd denken dat de Amerikanen zo prestatie gericht zijn. Dat valt dus wel mee.

Omdat er verder toch niet veel schoolgerelateerde dingen zijn over te schrijven is dit een uitgelezen kans om een van paar de vooroordelen over de Amerikaanse High Schools onder de loep te nemen:
- Het Kantine eten is ranzig en ongezong:
Deels waar, maar ook deels onwaar. Mijn lunch is zo ongezond als ik het zelf maak. En er valt veel te kiezen: mexicaanse nachos/tortillas, chinees, pasta, pizza, hotdogs/hamburgers, salade, sandwiches. Vaak neem ik iets mee voor brunch (eerste pauze) en koop ik iets voor de lunch. En af en toe neem ik eens een lekkere cappucino, die hier veel weg hebben van de Caramel Machiatto's van Starbucks. Voor de lunch betaal je hier $2.25 Ik ga vaak lekker bewust voor de salade of de sandwich, en niet alleen omdat de rij voor de ongezonde dingen altijd zo lang is. Een fenomeen wat trouwens een perfect bruggetje vormt naar het volgende vooroordeel:
- Amerikanen zijn dik:
Amerika was ooit het dikste land ter wereld, een titel die ze sinds kort verloren hebben aan Australie. Waarschijnlijk zijn de Australiers de laatste tijd flink collectief aangekomen, want Amerika is niet naar de tweede plaats gezakt omdat hiet nou ineens zoveel gedieet wordt. Op Gilroy High lopen namelijk een stuk meer dikke mensen rond dan op het Zernike. En met dik, bedoel ik echt dik. Het gaat zelfs zo ver dat sommige mensen niet in de stoel-annex-tafels passen. Het beeld van een dik Amerika wordt nog eens extra bevestigd als ik op woensdag avond de TV aanzet. Wie op die dag rond negen uur op Food Channel afstemd stuit op het programma 'Man vs. Food'. Een programma waarin een man zoveel mogelijk probeert te eten binnen een bepaalde tijd. Denk hierbij aan een tortilla met vijf pond gehakt, of sorbet met vijf liter ijs. Het programma opzich is vermakelijk, maar zend het geen verkeerd signaal uit? Het promoot namelijk veel en ongezond eten. Maarja, uiteindelijk is het natuurlijk altijd je eigen verantwoordelijkheid wat je eet.

Trouwens, nog een appart dingetje over mijn High School: de agenda. Je hoeft hoeft hier geen agenda te kopen zoals in Nederland, maar je krijgt er een van school. Als je tijdens de les naar de WC moet zet de leraar achter in je 'planner' een krabbel. Zo kan je precies bijhouden op welke datum, rond welke tijd, je onder welke les naar de WC bent geweest. Allemaal een beetje overdreven als je het mij vraagt.

Het loopt hier in California trouwens tegen elfen. En morgen heb ik veel te doen: hardlopen, chores, amerikaanse telefoonkaart kopen, huiswerk maken en 's avond naar de uitreiking van de 'Primetime Emmy Awards' kijken. Vandaar dat ik deze blog voor de verandering eens op zaterdag schrijf, en waarom er nog geen foto's bij zitten (die volgen komende week!).

Nou, ik zeg: Hkhooduh Nahkht
ps: Blijf vooral reacties posten!