Welcome Junus!

Vrijdag was een campusdag, en niet heel spectaculair. We bognnen de dag met praatjes over de problemen die je dit jaar tegen zou kunnen komen. Bijvoorbeeld dat je last krijgt van heimwee, je eerste schooldag, hoe om te gaan met je gastgezin, en dat soort dingen.
's Middags werd er wederom gesport. Dit keer stond 'American Football' op het programma. De instructeur was gelukkig een stuk gekwalificeerder dan die van het Baseball. Het was erg leuk om spel te leren ookal heb ik geen bal aangeraakt. Maar nu ken ik in ieder geval de regels.
Na het football was het tijd voor de tweede ronde van de STS Olympics. De dicipline was deze keer, geloof het of niet, synchroonzwemmen! Er werd ons verteld dat het Amerikaans Olympisch team van te voren een kleine show zou weggeven aan alle uitwisselingsstudenten. Een van de Nederlandse meisjes, Wendy, doet veel aan synchroonzwemmen en was helemaal in de wolken. De hele week had ze het nergens anders over: "Ik ga het wel opnemen hoor!" en "Ik ga we met ze op de foto hoor!". Achteraf snap ik nog steeds niet hoe wij ooit geloofd hebben dat het Amerikaans Olumpisch team zou komen. Het waren namelijk gewoon STS-begeleiders die een show weggaven. Gelukkig kon zelfs Wendy er wel om lachen. Daarna mopest elke groep in twintig minuten een sunchroonzwem-act in elkaar flansen. Aangezien wij Chineze naam hebben (die nog niemand van jullie met succes heeft weten te vertalen) besloten we er een kong-fu dans van te maken. We werden uiteindelijk derde van de vijf.

Zaterdag gingen we voor de tweede keer naar Manhattan. Wederom met de schoolbus! We begonnen de dag met een heerlkijke wandeling door Central Park. De lucht was strakblauw. Overal in het gras lagen New Yorkers te genieten van de heerlijke zon.
We wandelden langs die grote, om een of andere rede bekende, fontijn. Langs het standbeeld van Hans Christiaan Andersen (wat doet hij in Central Park?) En ook langs 'Strawberry Field', het memorial voor Johh Lennon. Daarna weer in de schoolbus naar Soho. De naam staat voor South of Housten St. en het is een van de hipste wijken van Manhatten. Hier hebben we wederom veel gewinkeld. Ik heb gekocht: een short van Billabong, een shirt en slippers bij American Eagle en een shirt en riem bij Tommy-H Denim. Iets meer gokocht dan ik eigenlijk mocht van mezelf, maarja, moeten ze me ook maar niet loslaten in Soho met mijn bankpas.
Ook zijn we nog naar China Town geweest. Er waren hier veel, hoe kan het ook anders, Chinese winkels en restaurents. En vooral ook veel, heel veel chinezen.
Op de weg terug naar Campus moesten we in tweetallen een quiz invullen over New York. Ik en Maria hadden de meeste vragen goed wat betekende dat we die dag daarnaa met een SUV naar Jones BEach werder gebracht enh dat we de film mochten uitzoekn voor de filmavond.
's Avonds was er een popquiz. Ik dacht eerst dat het echt vet lame zou worden, maar het achteraf een van leukste dingen die ik daar heb gedaan. Mattias, een van de begeleiders, speelde een liedje op zijn gitaar en wij als groep moesten raden welk liedje het was, en verder nog wat vragen over de artiest beantwoorden. Het had iets heel intiems en gezelligs om met z'n allen op die manier naar de getiaarmuziek te luisteren.

Maandag, gisteren dus, was de laatste dag. En het was een hele chaotische dag. Iedereen was aan het inpakken, en tegelijkertijd bezig met oefenen voor de grote eindvoorstelling.
Zoals ik al eerder zei deed onze groep een STS Got Talent show, en ging ik met vier andere jongens de Backstreet Boys zingen. We openden onze show met een groepsdans op (wederom) Kunfu-Fighting. Daarna kwamen wij, en ik was ontzettend nerveus. Gelukkig ging het nog best goed. De rest van de optredens ook wel, maar technisch gezien ging alles wat fout kon gaan fout. De muziek viel uit, of ging juist te lang door. Gelukkig dachten veel mensen in het publiek dat het erbij hoorde.
Na de show was het tijd voor een ' Pizza-party'! De pizza was lekker, maar het toetje was nog lekkerder! Je kon je eigen ijsje samenstellen. Ik had chocolade ijs met: chocoladesaus, stukjes chocolade, en crumbles oreos. Het was zo lekker!
's Avonds zou er een duisco plaatsvinden. Ik stelde me hier zo'n kinderdisco alla ' de Helpen' bij voor, maar het was echt super gezellig. De rest van de avond heb ik vooral nog veel gesocialised met de buitenlanders. Veel mensen gingen niet slapen omdat ze toch weer om drie uut moesten opstaan. Ik zelf heb ongeveer twintig minuten geslapen. Maar het maakte me ook niet uit, ik was toch te opgewonden om mope te zijn.

Om vier uur 's ochtends vetrok mijn bus naar La Guardia Airport. Het voelde raar om afscheid te nemen van mijn nieuwe Nederlandse vriende, bijna moesilijker dan Schiphol. Niet eens zozeer omdat ik ze meer ga missen, maar vooral omdat we ons allemaal realiseerden dat we er nu dan toch echt alleen voor staan.

De vliegreis was vooral een lange zit. En hoe dichter we bij San Jose kwamen, hoe nerveuzer ik werd. Ook had ik ontzettende honger. Ik had eigenlijk verwacvht dat we, net als met de vlucht van Londen naar New York, eten zouden krijgen. Dit bleek niet het geval. Wel kon je eten kopen: een broodje voor de schappelijk prijds van tien dollar. Maarja, ik had honger, dus dacht ik doe maar gewoon. Dus ik wilde betalen, bleek dat ze alleen Creditcard aannemen. En ik had zoiets van: hallo, zie ike ruit alsof ik een creditcard heb? Maar ik had nog steeds honger. Dus besloot ik het anders te spelen. Ik zette mijn beste Bambiface op en zei: "You don't take cash? I don't have a creditcard." De stewardess kreeg zo'n medelijden met mij dat ze me allemaal gratis eten aanbood. " I'll just take the sandwich", zei ik zo beleefd mogelijk.

Ik was de hele weg nerveus, maar toen ik uitstapte op San Josa Airpot voelde alsof alles in mijn keel zat: niet alleen mijn maag, ook mijn hart, mijn alvleesklier, en mijn tien-dollar-broodje. Gelukkig zag ik Christina al snel staan met een groot bord: 'Welcome Junus!' Na een echte American Hug liepen we naar de auto. We reden naar Gilroy in een rode Cabrio. Langs de weg stonden palmbomen. Dit kon niet missen: ik wan in California!

We reden Gilroy binnen en Christina vroeg of ik zin had in Starbucks. " Always", sei ik. Dus stopten we bij de Starbucks bij ons om de hoek. Dit was tevens de eerste keer dat ik mijn koffie naam in de praktijk kon brengen. Toen ik als zijnde Clint een Coffe Frappucinno in ontvangst nam lag mijn hostmom helemaal dubbel! Ook zijn we nog even lang ' House of Bagels' gegaan voor (hoe kan het ook anders) bagels.
Toen we de oprit opreden wees ze mij Savannah's auto aan. Echt een dikke bak is dat! Daar ga ik dusw elke ochtend mee naar school! (Maar wel een beetjhe vroeg, want anders zijn de parkeerplaatsen op). Nog voordat we tijd hadden om aan te bellen deed Quetin al oppen. Hij gaf me een hand en stelde zich voor, Savannah deed hetzelfde. De eerste ontmoeting met hen was toch iets ongemakkelijk dat met Christina. Het is natuurlijk ook niet niks, ineens een jaar lang zo'n boom van eeen vent bij je in huis. Na een snelle rondleiding vroeg Christina of ik zin had in een sandwich, dat had ik wel. Ze verontschildigde zich over het feit dat er geen mayo. Zei doen nooit mayo brood. Toen ik zei dat wij in Nederland mayo vooral voor bij de patat gebruiken keek ze me aan alsof ze water zag branden. Ook toen ik boter op mijn broodje smeerde keek ze me raar aan, blijkbaar is dat hier niet zo standaart als in Nederland.

Ik zit nu in de keuken/computerkamer. In de kamer naast me zitten Christina, Quinten en Savannah. Savannah is bezig met een boekverslag over een boek van John Steinbeck, en Quetin en Christina kijken een film. Af en toe hoor ik Christina lachen, en als ze lacht klinkt ze precies als Roseanne Barr.
Het voelt nog niet als thuis, maar hoe kan dat ook na een paar uur? Wel denk ik nu al zeker te weten dat ik het hier wel een jaartje uit ga houden.

ps: Morgen ga ik naar school voor mijn vakken pakket en donderdag is al mijn eerste High School dag! De volgende blog volgt snel!