Sen10r Grad Night in Disneyland

Moe, moe, moe, maar toch een nieuwe blog. Een nacht niet slapen hakt er goed in, maar het was het dubbel en dwars waard. Grad Night in Disneyland zonder enige twijfel een van de hoogtepunten van dit schooljaar, maar daarover later in deze blog meer. Zoals jullie van mij gewend zijn, beschrijf ik mijn belevenissen het liefst in chronologische volgorde. Te beginnen met vorige week vrijdag.

Vorige week vrijdag vond in de main gym de laatste senior rally van het jaar plaats, voor iedereen tevens de allerlaatste high school rally ooit. Het gevoel dat het jaar er alweer bijna op zit werd alleen nog maar groter. Voor veel mensen was dit ook best een emotioneel evenement. Mandi Jo, een meisje dat al sinds het freshmen year actief is in leadership, gaf een speech. Ze had een lijstje gemaakt met de tien herinneringen aan de school die haar het meest dierbaar zijn, en bij nummer tien begonnen de tranen al te komen. Het feit dat het publiek massaal 'we love you Mandi Jo!' begon te roepen hielp niet, en de rest van de speech huilde ze tranen met tuiten. Ik keek om me heen en constateerde dat veel seniors het maar moeilijk droog konden houden. Naast gehuild, mocht er natuurlijk ook gelachen worden. Zo werden er als altijd idiote spelletjes gespeeld, waarin mensen onder andere in een emmer tonijn moesten graaien, met als gevolg dat de gymzaal de rest van de dag naar tonijn rook.

Na school was er weinig tijd om te relaxen. Gilroy High School organiseerde voor de vierde keer op rij de finales van de Central Coast Sections (CCS) voor Track & Field. Dit is een soort regionaal kampioenschap, en de best atleten mogen strijden voor de titel: beste atleet van de staat California. Onze school had aardig was mensen die tijdens de CCS semi-finals dusdanig goed gepresteerd hadden, dat ze ook voor finales uit mochten komen. Net als voor de halve finales werkte ik wederom in de snackbar. Coach Meyers had ons echter direct na school al nodig om zware dingen te sjouwen, en ervoor te zorgen dat onze atletiekbaan er mooi bijlag. Voor de competitie begon liepen Sam, Jonah en ik snel nog even naar seven-eleven, een van die typisch Amerikaanse mini-markets, om nog snel even wat te eten te halen. Om een of andere reden had ik er veel zin in een broodje tonijn. De CCS finals zelf waren erg enerverend, maar liefst vijf Gilroy High atleten zitten op dit moment in Fresno om voor de titel beste van de staat te strijden.

Vorig weekend was mijn laatste echt vrije weekend in California. Gelukkig was het een driedaags weekend omdat het die maandag Memorial Day was. Memorial Day is de dag waarop Amerika alle Amerikaanse soldaten herdenken die ooit in een oorlog zijn omgekomen. De dinsdag na Memorial Day hielden we met de hele school een minuut stilte, fallen but not forgotten.

Die zaterdag besloten Kayla, Jessica, Anne en ik om echte Amerikaanse soft baked koekjes te maken, een ambacht waarmee ik niet bekend was. Soft baked koekjes zie je eigenlijk in Nederland helemaal niet; het zijn koekjes die niet hard en kruimelig zijn, maar juist zacht en scheurbaar zijn. Het geheim van het soft baked koekje is om het koekje logischerwijs eerder uit de over te halen. Van het recept voor de 'dubble chocolate chip espresso coockies' heb ik een kopie meegenomen. Avondeten hadden we eigenlijk al helemaal geen zin meer in, aangezien we de hele middag ons aan de koekjes tegoed hadden gedaan. Die avond besloten Jessica, Kayla, en ik naar de bioscoop te gaan om de film Sex and the City 2 te kijken.

Jammer genoeg moest er ook op mijn laatste 'vrije' weekend aan school gewerkt worden. Die zondag bracht ik het grootste deel van de dag door in het koffiehuis First Street Coffee, om samen met mijn groep een groepsproject voor AP Statistics af te ronden. Voor dit project moesten we zelf een statistisch relevante enquête ontwerpen, en in de praktijk te brengen. De resultaten moesten vervolgens grondig geanalyseerd worden, en eventuele vermoedens over de verzamelde data moesten statistisch bewezen worden. Al met al een hele klus dus. De overheerlijke iced toddy's die ze bij First Street Coffee verkopen hielpen de mentale pijn erg verzachten. De koffie voor dit drankje heeft zo'n 24 uur staan trekken, waardoor de smaak bijzonder sterk is. Aan deze koffie wordt vervolgens koffiemelk en vanille siroop toegevoegd, a match made in heaven.

Die maandag was het tijd voor een dagje San Jose. Matt, en goede vriend van mij en Oliver, besloot ons de mooie plekjes in zijn woonplaats San Jose te laten zien. Veel mensen onderschatten de grootte van San Jose, een stad die zo'n 1 miljoen inwoners kent, zo'n 300.000 meer dan het veel bekendere San Francisco. San Jose wordt beschouwd als de hoofdstad van Sillicon Valley, en herbergt onder andere de hoofdkantoren van giganten als Adobe, Intel, en HP. We begonnen onze dag bij een heerlijk sushi restaurant in de buurt Campell, waar hij ook altijd naar de kerk gaat. Het restaurant was zo authentiek Aziatisch dat we ongevraagd tofu soep als voorgerecht kregen. Het eten met stokjes heb ik nog steeds niet helemaal onder de knie.
Na de heerlijke sushi reden we in de Toyota Prius van Matt naar Santana Row, wat ook wel als het Beverly Hills van de San Francisco Bay Area wordt beschouwd. Het gebied, waar voorgangers ten alle tijde voorrang hebben op auto's, voelde erg Europees aan. Dit gevoel werd alleen nog maar vergroot toen ik een auto zag dat daadwerkelijk een echt Duits nummerbord bezat. Naast exclusieve winkels als Gucci en Burberry, huist Sanata Row ook vele authentieke speciaal zaken, vooral gericht op de Aziatische populatie van Sillicon Valley. Zo waren er winkels te vinden die helemaal gespecialiseerd waren in Chinese thee of origami papier.

Deze week kregen alle studenten van Gilroy High School hun jaarboek! Het jaarboek is hier in Amerika een stuk meer dan alleen maar foto's en namen. Het zijn de herinneringen, de mooie momenten, de school activiteiten, allemaal vastgelegd op papier. Zo heeft iedere sport zijn eigen pagina, en ook elke club op de campus. Je populariteit is meetbaar met het aantal pagina's in het jaarboek waarop jou foto's te zien zijn. Ik zelf sta op vijf pagina's! Op de siblings pagina, voor broers en zussen, is een compleet artikel aan onze speciala sibling-situation geweid. Verder sta ik in het jaarboek met mijn senior picture, voor de Pacific Asian Club, en twee keer voor atletiek.

Al maanden leefde toe naar de Grad Night in Disneyland, en gisteren was het eindelijk zo ver. Grad Night is een jaarlijks terugkerend evenement in het Disneyland Resort in California. De hele nacht wordt het park geopend, maar dan alleen voor Seniors! Naast de geweldige attracties zijn er ook vele dansvloeren geopend.

De bussen zouden gisteren rond 10 uur in de ochtend vertrekken, de eerste die hards stonden al rond zes uur op de parkeerplaats om de beste plaatsen op de beste bus te krijgen. Ik en Oliver kwamen pas rond een uur of 8 aan op de parkeerplaats, en wisten nog steeds een van de beste plaatsen op de beste bus te bemachtigen. Zo tegen half 10 was iedereen al in de bus, en konden we vertrekken. De weg van Gilroy naar Los Angeles is lang en saai. Gelukkig was de bus erg gezellig en hadden veel mensen films meegenomen. Ik heb me dus absoluut niet verveeld. Na zo'n zes uur langdradige snelweg kwamen we dan eindelijk in de file te staan, een teken dan we het Los Angeles Metropolitan Area berijkt hadden. Los Angles County werd slecht stapvoets doorkruist, om zo'n drie uur later dan eindelijk in Orange County aan te komen. Voordat we naar het park gingen, stopten we eerst op de campus van California State University at Fullerton, om ons om te kunnen kleden. Onze school claimde dat Disney Land voor Grad Night een strenge dress code hanteerde. Nadat iederen zich had opgetut konden we dan eindelijk door naar het Disneyland Resort. De bus werd inmiddels gek van opwinding. Ik was de eerste die vanaf de snelweg de populaire Tower of Terror zag, een observering die met veel gegil en gejuich werd beantwoord.

We voelden ons als kleine kinderen. We werden overvallen door de Disney magie, een magische kracht waar alleen zij die ooit in Disneyland zijn geweest, de kracht van kennen. Zodra we het California Adenture Land Park inliepen, waar we de eerste helft van de nacht zouden doorbrengen, begon iedereen spontaan te gillen, springen en dansen. Niemand liep, iedereen danste of rende door het park, gedirigeerd door de luide noten van de hedendaagse Amerikaanse Top 40 muziek. De attracties die we aandeden waren Soarin' Over California, California Screamin' en de Tower Of Terror. Die strenge dress code van Disney Land viel echter wel mee, het leek wel alsof onze de school als enige de moeite had genomen zich chic aan te kleden.

Zo rond middernacht was het dan tijd om het daadwerkelijke Disneyland park in te gaan. Het park lijkt in elk opzicht erg op zijn jongere broertje in Parijs. Zoals ik al zei, naast attracties, waren er ook vele dansvloeren te vinden. Elke themaland had zijn eigen dansvloer, met elk een eigen muziek thema. Naast genieten van de klassieke attracties als It's A Small World, Pirates Of The Carabean, A Haunted Mansion, Indiana Jones, en Matterhorn, werd er dus ook veel gedanst. Ik en mijn vrienden dansten het meest in Main Street USA, waar een bekende Amerikaanse radio DJ hedendaagse top 40 en gouwe ouwe aan elkaar mixte. Er was natuurlijk ook plaats voor vuurwerk, veel vuurwerk.

Een van de hoogtepunten van de avond was toch wel dat ik, voor het eerst sinds de week in Hawaii, mijn Noorse vriendin Maren Ervik weer zag. Ik had haar op de reis in Hawaii ontmoet, en het klikte meteen erg goed. Zij woont momenteel in Simi Valley, California, net iets ten noorden van Los Angeles. Ik heb veel tijd met haar doorgebracht die nacht, om lekker bij te praten, en te genieten van de heerlijke Disney magie. De nacht was lang, en de gezelligheid kende geen tijd. Zo rond half zes werd het alweer licht, en was het jammer genoeg ook alweer tijd om terug te gaan naar de bussen.

In de busreis terug naar Gilroy heb ik nauwelijks geslapen, vandaar dat ik nu zo moe ben. In plaats daarvan praatten Anne en ik over de culturele verschillen tussen de Verenigde Staten en Europa. Pas de laatste tien minuten van de busreis viel ik in slaap.

Vlak voor de bus af gingen kreeg ik een sms'je van mijn vader, hij zat in de trein en was onderweg naar Schiphol. Morgen rond 18.10 standard pacific time komt hij aan hier in San Francisco, en ik zal bij terminal 3 staan om hem op te halen. Ik kan het nauwelijks geloven, dat ik mijn vader zomaar ineens na tien maanden weer zal zien. Zondag gaan we gezellig samen een dagje naar San Francisco. Volgende week vrijdag is mijn graduation, en de dag erna ga ik alweer naar huis.

Om 20.10 lokale tijd, dat is de tijd dat ik op zondag 13 juni, na een afwezigheid van tien maanden, weer voet zal zetten op Nederlandse bodem.

ps. vergeet niet te reageren!