Een Typisch Amerikaans Weekje

Steeds als ik een blog schrijf denk ik bij mezelf: 'Alweer een week voorbij?' De tijd gaat snel. Ik ben nu ongeveer een maand in Amerika en mijn graduation is al over negen maanden!

Deze schoolweek was lekker kort. Omdat vorige maandag Labor Day was waren alle scholen dicht, onze dus ook. Echt heerlijk zo'n driedaags weekend.

School was niet bijzonder interessant deze week. Behalve 11 september natuurlijk, wat hier nog steeds als een dag van rouw gezien wordt. De tweede les van de dag begint altijd met de nieuwsberichten die via de intercom in alle lokalen te horen zijn. In plaats van de gebruikelijke 'het-koor-zoekt-nog-steeds-nieuwe-mensen-berichten' was er op 11 september iets anders te horen. Dr. Sanchez, ons schoolhoofd vroeg ons allemaal om te gaan staan en de hand op het hart te houden. Ter nagedachtenis aan alle slachtoffers zong een van de seniors het volks lied (Stars and Stripes). Dit was best een indrukwekkend moment. Het doet je realizeren hoezeer de Amrikanen op deze dag in het hart geraakt zijn.

Ook had ik deze week voor het eerste echt proefwerken. Een voor literatuur, een voor wiskunde en een van antomie/fysiologie. Ondanks alle verhalen over hoe makkelijk school hier voor mij zou zijn ben ik toch maar hard gaan leren, want een F boven een proefwerk gun je je ergste vijand nog niet toe. Gelukkig klopt het wat ze zeggen, High School in Amerika is makkelijk. En dus gingen alledrie de proefwerken erg goed.

Ook had ik deze week een heel speciaal proefwerk: een English-test. Dit is een soort inburgeringsexamen voor mensen die Engels als tweede taal hebben. De school heeft nog geprobeerd om me eronderuit te krijgen, maar blijkbaar dacht Arnold Schwarsenegger hier anders over. Dus moest ik toch de test doen. Het was de makkelijkste engels toets in de geschiedenis van engels toetsen, beledegend gewoon. Er werd mij een tekening van een wortel getoont met de vraag: Miss something: "Sweetie, can you tell me what this is?" Ik: "Uh, a carrot?" Miss Something: "Good, very good!" Ik was trouwens niet de enige die de test moest doen. Samen met mij waren er natuurlijk de twee uitwisslingsstudenten uit Duitsland, Nina uit Berlijn en het meisje uit Munchen wiens naam me even ontschoten is, en verder nog wat Mexicaanse mensen.

En ik heb deze week mijn 'Senior-Shirt' besteld! Een T-shirt dat alle seniors tijdens homecoming week dragen. En op mijn shirt staat "Flying Dutchman' (met eeuwige dank aan Parisienne Lissi ten Pas).

Nog een paar andere dingen over school die ik nog niet heb verteld:
- Zoals jullie weten is mijn school ingericht als een soort campus. De hele dag wordt de campus streng in de gaten gehouden door de 'Camp-Supervisers'. Rondrijdend in een golfkarretje en gewapend met een liniaal staan ze klaar om ongerechtigheid in de vorm van te korte rokjes en te lage broeken te bestrijden. En ja, ze meten de lengte van de rokjes en korte broekjes echt op. Als je de Dresscode overteedt moet je naar het 'Disciplinary Office' (O no! Please! Everything except the Disciplinary Office!) Als je ouders er niet zijn om je een broek te brengen die wel 'Dress Code appropriate' is heeft de school altijd nog de Lost-and-found gardarobe. En geloof me, in die kleding wil je nog niet in een vluchtelingenkamp in Afrika rondlopen.
- De tafels zijn hier raar: het zijn van die tafels waar de stoel en de tafel aan elkaar vast zitten. En wat me na drie weken nog steeds overkomt is dat ik wil opstaan, mijn stoel naar achteren wil schuiven en dat ik heel charmant de hele tafel met me mee neem. Dit tot hilariteit van mijn klasgenoten.
- Zijn de Amerikaanse scholen echt zo preuts als het om seks gaat?: JA! Volgende week krijgen alle Seniors een toneelstuk te zien over 'the dirty' (gniffel gniffel, heel grappig inderdaad). Het gaat over SOA's en over hoe, als je niet wil sterven aan AIDS, je maar beter helemaal geen seks voor het huwlijk moet hebben. Echt een heerlijk Amerikaans-preutse aangelegenheid dus, en heb er dan ook veel zin in.

Ik eet tegenwoordig trouwend ontbijtkoek als ontbijt. Blijkbaar is er in San Jose een winkel met allerlei Nederlandse artikelen (zelfs van het AH-huismerk). Christina is hier vorige week na haar werk even langs geweest om de heerlijkste hollandse heerlijkheden mee te nemen: Ontbijtkoek, kruidkoek, chocoladevlokken, oldtimer scheepsknopen drop, mini-stroofwafels en gevulde speculaas! Toch wel weer lekker, al dat Nederlandse eten.

Verder is het in California nu het seizoen van het natuurgeweld. Jullie hebben vast en zeker allemaal gehoord van de bosbranden rondom Los Angeles en Sacramento. Hier in de buurt van Gilroy hebben we er ook eentje gehad! De vlammen waren dan wel niet zichbaar, maar de rookpluimen zeker wel. De brand vond plaats aan de ander kant van een heuvel aan de rand van Gilroy. En er is blijkbaar ook een aardbeving(kje) geweest, maar daar heb ik dus gewoon doorheen geslapen. Dat vond ik best balen want ik heb er nog nooit eentje gevoeld. En geen zorgen, het was niet alsof er schade was. Het was een kleintje, een kracht 2 op de schaal van richter.

En gister heb ik voor het eerst iets gedaan waarvan ik weet dat ik het de rest van mijn leven ga blijven doen: PAINTBALL! Op uitnodeging van Oliver en Tom ben ik gister gaan paintballen, en het was echt helemaal (pijnlijk en) geweldig! Ik zeg pijnlijk omdat ik ook van dichtbij ben geraakt, en dat ik zeker geen pretje. Maar voor de rest was het echt helemaal geweldig! Het kind in mij kwam helemaal naar boven. Paintballen is eigenlijk gewoon oorlogje spelen voor adolecenten die niet willen opgroeien. Die lekker door de bosjes willen kruipen om de vijand neer te schieten. En ik ben nu een van die adolecenten.
Het paintballen werd trouwens mede mogelijk gemaakt door de plaatselijke kerk. Dit is een goed voorbeeld van de belangrijke sociale functie die de kerk in Amerika heeft. Veel voorzieningen die bijdragen aan de gemeenschap worden niet door de regering gesubsidieerd als in Nederland. Deze voorzieningen zijn afhankelijk van liefdadigheid, vaak vanuit de kerk. Het paintballen begon dan ook met een gezamelijk gebed. En mijn eerste gedacht als niet-gelovige nuchtere Nederlander was natuurlijk: 'Och god, moet dan nu echt?' Het hele idee van god bedanken voor het paintballen vond ik maar belachelijk. Maar toen een van de aanwezige jongens vertelde dat hij dit gebed ook aan zijn net overleden opa wilde wijden realiseerde ik me dat religie voor veel Amerikanen meer is dan de mogelijkheid om te paintballen, het is mogelijkheid om troost en steun te vinden. En natuurlijk gun je iedereen afsluiting en troost, ookal is het op een manier waar jij totaal niet in geloofd.
Zweterig, verfig en met twee heerlijke blauwe plekken kwam ik terug. Glenn bracht en haalde me op in zijn Porche, super cool natuurlijk. En toegegeven, van de buitenkant ziet de auto er echt geweldig uit (en dit komt van een man die nog geen volvo en mercedes uit elkaar kan halen). Alleen jammer dat de auto het intrieur van een Fiat Panda heeft. Maar dat maakt niet uit, Glenn is er heel trots op. Oh ja, en je moet voor vertrek wel even op het dashboard slaan, anders doen de snelheidswijzertjes het niet. Maarja, een Porsche blijft een Porsche.

Gisteravond was het weer eens tijd voor een familie activiteit. Vrienden van Glenn en Christina geven aan het eind van de zomer altijd een 'Goodbye-to-summer-BBQ'. Het erg leuk om de vrienden van de MbGoverns te ontmoeten. En het eten was heerlijk (en in overvloed aanwezig). En net als je denk dat je vol zit is het tijd voor het toetje. Sally, een vriendin van Christina, kwam aanzetten met een compleet cake-banket. De dag daarvoor had ze de hele dag in de keuken gestaan en allelei lekkernijen bereid. En de lekkernijen waren lekker! Ik heb me heerlijk volgegeten met brownie, cake en nog veel meer.

Ik vind het asociaal als ik deze computer nog langer bezet, dus tot zoveel deze blog. Volgende week de volgende!

PS: De foto's zijn van de pep-rally waar ik het twee blogs geleden over had;)